ΩPA ΛYXNAΦHΣ

Στο είπα, το ξέρεις, πάντα μ’ άρεσε να τριγυρνώ
στα σκαλοπάτια, γυμνή, μόνη, καμιά φορά ερχόσουν
και τάραζες την ηρεμία μου...

Έβαζα τη μουσική στο τέρμα και σου μιλούσα, σου μιλούσα...
και εσύ πάντα αμφέβαλες...

Σου μιλούσα γι’ αυτές τις παρθένες χώρες
που τις κάναν ρημαδιό
για τα δάση που κάψανε.

Σου είπα σήμερα οτι πήγα τα μικρά μου βόλτα
στη μόνη αναπνοή που μας έχει απομείνει
ψάχναμε εκείνο το σκοινί να σκαρφαλώσουν
να λικνίζονται πέρα δώθε, ξέρεις ψυχή μου που...
σου έχω δείξει τη νεραϊδούλα μου να τραμπαλίζεται...

M’ έπιασε πανικός, από πάνω ελικόπτερα
κι εμείς ν’ ακούμε τον άνεμο να σφυρίζει μέσα στα βελόνια
ένα σακίδιο ξεχασμένο εκεί δίπλα στο δέντρο...
δεν θα συγχρήσω κανέναν γι’ αυτό το πανικό μου
τα πήρα και φύγαμε, έντρομη... πως φεύγεις απ’ τις φλόγες?
εγώ τις άλλες της καρδιάς ήξερα... κι αυτές καμιά φορά σε ρημάζουν...
αλλά τούτες ρήμαξαν κληρονομιές αιώνων...

Γι αυτό καρδιά μου φύλαξε καλά οτι σου έφτιαξα
γέμισε το δωμάτιο με τις ζωγραφιές μου να μονωθεί η ηχώ μου
να μείνει το χάδι μου, εκεί τρυφερό, τρυφερό, σαν εκείνο το ζυμαράκι,
σαν εκείνη τη μυρωδιά της λεβάντας
σαν αυτή την ώρα λυχναφής που πλησιάζει...
να πάω ν’ ανάψω καντηλάκι στη MNHMH
αυτών που σου ζητούσα να κάνουν χώρο σε τούτο τον έρωτα...

MHN ANHΣYXEIΣ ΘA ΠAΩ ΣTH KAΛΠH... KAI ΘA ΠIΣTΩNΩ
THN EMΠIΣTOΣYNH MOY Σ’ AYTH THN EΛEIΨH
EΠIKOINΩNIAΣ TΩN ANΘPΩΠΩN...
EΛΠIZONTAΣ ΠΩΣ ΘA ΣTAMATHΣEI TO ΠEIΣMA TOYΣ...
KAΠOTE ΘA ΣYNENOHΘOYME....