ευχές!!!

Χρόνια πολλά, αγκαλιές και καλά Χριστούγεννα!

Όλο και κάποιο πουλάκι θα τσιμπήσει

όποιο ψιχουλάκι έχει απομείνει απ' τον πλανήτη μας...

ΕΦΕΥΡΕΣΕΙΣ

Συνεχώς βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή
ενώ εν τω μεταξύ πήζουμε μέσα μας πεθαμένους
και σαν πεθαμένους που είναι χειρότεροι κι από πεθαμένους.
Μεταξύ δυνατοτήτων και ονείρων τρέμει ένα φύλλο
μεταξύ δυνατοτήτων και πραγματοποιήσεως άλλο ένα
μεταξύ δυο καλοκαιριών υπάρχει ένα βαθύ κόκινο χυμένο κι αζήτητο
μεταξύ δυο γυναικών υπάρχει μια τρίτη που δεν ξέρει που να κρυφτεί
μεταξύ δυο ιδεολογιών υπάρχει ένας διάδρομος έρημος και φωτεινός
αλλά και πάμπολλες είσοδοι υπηρεσίας που τις μπανοβγαίνουν αγεληδόν
οι διάφοροι πρώην λεβέντες μεταξύ των οποίων κι ορισμένοι αγαπημένοι
μεταξύ δυο πουλιών υπάρχει νερό
μεταξύ δυο ληστών υπάρχει πάντα ένας Χριστός
αλλά ποτέ ένας ληστής μεταξύ δυο Χριστών.
Κάθε τόσο εφευρίσκονται διάφορες λησμονιές
η πλέον πρόσφατος είναι η τηλεόρασις
η πλέον παλαιά ο έρως!

Θωμάς Γκόρπας

Μικρά, μικρά...

Πολύ συχνά έρχομαι εδώ.

Μ' αρέσει τούτη η ησυχία, χωρίς την υποχρέωση ανταλλαγής, αν με νοιώθεις.
Χθες γελούσα μόνη μου, πόσο απόλαυσα τα μικρά διηγήματα του Σωτήρη Δημητρίου
από «Το κουμπί και το φόρεμα».
Αυτό «Το καρφί με καρφί», απόλαυση.
Σκέτος σουρεαλισμός, σκηνή μοναδική.
Μπορεί να βρω τη διάθεση να το αντιγράψω. Θα μου πεις για ποιόν. Μα για τη δική μου ευχαρίστηση. Έτσι δεν είναι λουκουμάκι μου;
Για μας δεν γράφουμε, για τη δική μας ανάγκη...
Η μέρα είναι όμορφη. Ένας ήλιος λούζει το δωμάτιο και έρχομαι στον νεοαποκαλυφθέντα σ' εμένα Ε.Χ. Γονατά, που γράφει υπέροχα...

"Ο ήλιος γιόμισε πορτοκάλια το δωμάτιο.
Απ' τα χαλιά ξεκκόλησαν πουλιά˙ καθώς πετούν ολόγυρα, τα έπιπλα καθρεφτίζουν τις ωραίες τους φτερούγες που διώχνουν μακριά το θάνατο".

Έξω, έξω λοιπόν...

...

Κάθε φορά που βρίσκομαι εδώ
Ανάμεικτα τα συναισθήματά μου
Η ανατολή, ίδια με τη δική σου
Η δύση που μας την έκρυψαν
Ο τόπος μας!
Ακούς αδελφέ μου;
Κανένας λόγος δεν θα μας το στερήσει...

Waiting For The Miracle

Προσοχή

Να βάζεις στοπ στο μυαλό
Στις σκέψεις
Σε όλα!

Θα περάσουν οι ταχείες
Θα μας παρασύρουν

Συχνά νομίζω ότι φέρω όλα τα χαρακτηριστικά από τις προγονές μου.
Φαρδιά μεσογειακή λεκάνη
Μύτη αρχαιοελληνική που οσμίζεται 
το χώμα
Μάτια στο χρώμα της ελιάς

Επιστροφή στο σπίτι.

haiku

Φιλί-κλειδί
Κάτω απ' το χαλάκι
Η αγάπη

Σε ποιά ώρα βρισκόμαστε
Στην αρχή της
Ή στο τέλος;
Δέρμα που είναι να γδαρθεί
Μην το φοβάσαι...

"Η μάνα έφυγε απ' το κάδρο
Επέστρεψε στη γη"

Είναι ανάγκη να συνομιλείς με τους νεκρούς γονείς σου...
Μου το θύμησε το τελευταίο βιβλίο του Γιάλομ

Ψηλός Σωρός δεν είν' τα Χρόνια

Σαν τότε πριν να ρθεις εσύ

Μα η κάθε μέρα τον θεριεύει

Βουνό απ' της μνήμης το Σκαλί

Πατώντας πάνω στην Καρδιά μου

Να φτάσω στην κορφή μπορώ

Με τη μορφή σου να το σβήσω

Κι εκεί πριν πέσω να πιαστώ

Ε. Ντίκινσον

.....

Δεν ξέρω αν είναι εποχή για προσωπικές

καταθέσεις, κάθε που φεύγει ένας δικός σου 

αισθάνεσαι ότι λιγοστεύει ο δικός σου κόσμος

...

Καλό σου ταξίδι Γιωργή, όπου κι αν είναι αυτό...

Είναι υπέροχο το φθινόπωρο!

Οι Δευτέρες μου γεμάτες προσδοκία για τη βδομάδα

Τρίτες, χρώμα άνθη και όλα τα καλούδια της γης

Τετάρτες, άσκηση και διαλογισμός

Πέμπτες, μολύβι και χαρτί_πίσω στα θρανία

Παρασκευές, επαναλήψεις μήπως και...

Σαββατοκύριακο, της εξοχής_βαθιές εισπνοές και χρώματα της φύσης.

Είναι υπέροχο το φθινόπωρο!

παιχνιδίσματα!!!!!

Από το πολύ κυνηγητό

Περάσαμε στο κρυφτό

Τι απομένει;

Ένα πούντο πούντο το δαχτυλίδι

Να δεθεί μ' αρραβώνα

Το ποίημα

Επίλογος

Κι έμαθα πως συρρικνώνονται τα πρόσωπα,
Πως ο τρόμος ελλοχεύει κάτω απ' τις βλεφαρίδες,
Πως η οδύνη γράφει με σφηνοειδής χαρακτήρες
Τραχιές γραμμές στα μάγουλα,
Πως κατάμαυρα ή ξανθα δαχτυλίδια τα μαλλιά
Μονομιάς καλύπτονται απ' ασημένια σκόνη,
Τα χαμόγελα πως σβήνουν στα πειθήνια χείλη
Κι ο φόβος τρέμει σ' ένα ξερό γελάκι.
Και προσεύχομαι όχι για σένα μοναχά,
Αλλά για όλους, αυτούς που στάθηκαν μαζί μου στη σειρά
Στη ζέστη του Ιούλη, στο ψύχος του χειμώνα,
Σε αυτό τον κόκκινο τον τοίχο, αθώρητος ακόμα.

Άννα Αχμάτοβα/Ποιήματα/άρκτος

Έκανα άπειρες διαδρομές
Από δωμάτιο σε δωμάτιο
Βούτηξα στη ντουλάπα
Όλα για πέταμα και όλα θα μας ματά ζεστάνουν.
Ξεφύλλισα, διάβασα
Προσπάθησα να τελειώσω τον Όστερ
Εις μάτην
Έφυγε το ενδιαφέρον, λες στο τέλος να βρίσκεται η έκπληξις;
Με έχει τόσο μπερδέψει με τις εκδοχές του που πολλές φορές αναρωτήθηκα
αν καταλαβαίνω καλά τι διαβάζω.
Θέλω κάτι ανάλαφρο, όχι ότι αποφεύγω τα δύσκολα, αλλά δυό κιλά στο χέρι σου δύσκολα τα διαχειρίζεσαι...

...

Κι άλλη μια διαδρομή, μόνη αυτή τη φορά.
Πήγα να γεφυρώσω το χάσμα, μπορεί το μάσημα να διορθωθεί...

...

Εσύ πως τα πέρασες;
Μονόλογος: σαν να μιλάς στον εαυτό σου
Όπως κοιτάζεσαι στον καθρέφτη

Ένας συνεχής μονόλογος δεν είναι όλα;

Γρατζουνάει το πρώτο σου φιλί, όπως το πρώτο σου ποίημα.
Κι είναι οι δυό αυτές αγριμάδες που, αν συμπέσουν και κάνουν
καινούργιο φεγγάρι, μπορεί να ξαναγραφτεί απαρχής
η ιστορία του κόσμου.

Ο. Ελύτης/Εκ του πλησίον

Μεγάλα πιθάρια* όπως τα ξέρουμε, βαριές ξυλοδεσιές γυαλισμένες 

με βερνίκι ελιάς και παλαιού καθρέφτη ξανθάδα. O.E.

*Aπό το Ελαιοτριβείο -Μουσείο της "Εταιρείας Αρχιπέλαγος"
Παπάδος Γέρας - Λέσβου. Της οικογένειας Βρανά,
της μητέρας του Ελύτη.

Τα χέρια

Ξεκίνησαν πηγαίνοντας χέρι με χέρι.
Ύστερα το χέρι της άρχισε να λιώνει
μέσα στο δικό του
και το δικό του να έλιωνε
μέσα στο χέρι της
και το ένιωθε.

Ασυναίσθητα φτάσανε στο τέλος του δρόμου.
Μπαίνανε τώρα σ' έρημο τόπο
άγνωστο κι ακατοίκητο.

Δεν χρειαζόταν πια να κρατάνε
ο ένας το χέρι του άλλου.
Μονάχα να προσέχουν που πατάνε
καθένας χωριστά
πάνω σε πέτρες κι αγκάθια
και να ξεχνάνε τα χέρια τους.

Γιωργής Παυλόπουλος/ποιήματα/Κίχλη

Δεν ξέρω τι είναι ποίηση

Μπορεί να είναι η μαύρη άβυσσος

Και το σκοτάδι μαζί

Προτιμώ το άνθος που ανοίγει

Έτοιμο για σένα!

Δε στέκει η ζωή...

Πόσες φορές έχεις χαθεί;
Πόσα έχεις αναρωτηθεί;
Πάντα ήξερες που ήταν το φως

Αυτό που πηγάζει από μέσα σου
Σαν το μωρό που πήγες να προστατέψεις
Και το έχασες μέσα απ' τα χέρια σου

Δε στέκει η ζωή...

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ

Με δυό γραμμές
Δυο σώματα
Ενώνονται
Κίνηση κυκλική
Των άστρων

***

Πετώ τα περιττά
Να μένει το περίγραμμα
Όπως σώμα

***

Πολλές φορές όπως περπατώ
Αναπολώ
Φτιάχνω διαδρομές
Κυκλικές
Ενώνω τα σημεία
Όπως σώμα
Σε θέση προσευχής

***

Όπως τραβώ δυο γραμμές
Σαν να θέλω να ενώσω
Το σημείο
Ουρανού-γης

***

Δεν είναι περίεργο
Ανοίγω κάποιο βιβλίο
Στο σημείο που το είχα μαρκάρει
Μοιάζει να με περίμενε
Αυτή ακριβώς τη στιγμή

***

Στιγμές στιγμές
Γεμίζει ο χώρος
Παίρνει σχήμα
Μορφή!

Υγ ελπίζω κάποια στιγμή να πιάσω μολύβι και χαρτί...

Καμιά φορά σκέφτομαι, πόσες αντοχές μπορεί να έχει ένας άνθρωπος;
Να τον λιθοβολούν μονίμως...

***

Να θες να ουρλιάξεις και αντί γι' αυτό
να ζαρώνεις, να ζαρώνεις...

***

Αλλαγή σκηνικού
Ναι, βεβαίως!

***

Ειλικρινής ο καιρός με τις κακοποιήσεις
Που έχει υποστεί...

ΑΝΑΠΑΥΣΗ

Καλοκαίρι γαλάζιο γιογιό και το παίζεις

ο τρελός τσιγγάνος τραβάει για κει που άκρη δεν έχει και σ' αγαπάει...

Είμαι ένας ακόμα φουκαράς ποιητής υπό παρατήρησιν

αν τη γλιτώσω τώρα πάει τη γλίτωσα για πάντα!

Πως να ξαναγράψω ποίημα Μάτια μου

περιμένω τις εικόνες που μαζεύεις

περιμένω τις εικόνες που κανείς δε βλέπει

γιατί εσύ τις βλέπεις. Ψέματα;

Θωμάς Γκόρπας

Οι πιο καθαρές σοδειές σπέρνονται 

σε έδαφος που δεν υπάρχει. 

Απαλείφουν την ευγνωμοσύνη και δεν χρωστούν 

παρά μόνο στην άνοιξη.

Rene Char

Μυτιλήνη, καλοκαίρι 2018

 Συκαμιά

 Μόλυβος

 Παναγιά η γοργόνα, Σκάλα Συκαμιάς

Περίεργη αρχιτεκτονική, λιμάνι Μυτιλήνης

 Μανταμάδος

Σπάζω το τζάμι

να 'μπουν ήχοι, να 'μπουν χρώματα

Κι εσένα ο νους σου

Κλώθει κρίκους, κλώθει σώματα

Π. Μπουκάλας/Σήματα Λυγρά

«Εσένα δεν σε ξεχνάω»

Αχ, γλώσσα

Πόσα ξέρεις από

Παρελθόν

Συνήθως μιλάμε για πράγματα ασήμαντα, ενώ οι μηλιές είναι οι παλιοί ονειροπόλοι σ' έναν άλλον ύπνο κι οι ένορκοι απορούν για την πρώιμη άνοιξη -- μα είναι να μην απορεί κανείς; τόσα γεγονότα, τόσες περιπέτειες, τόσα απρόοπτα

   κι αν δεν ήταν τα βραδινά γαβγίσματα, η αιωνιότητα θα περνούσε απαρατήρητη.

Τάσος Λειβαδίτης/ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ/ ΚΕΔΡΟΣ

Όμορφο γράμμα σαν κι αυτό

Δεν θα μπορούσα να σου γράψω -

Με συλλαβές από βελούδο-

Χλιδής προτάσεις να συντάξω,

Βαθιά ως το βάθος Ρουμπινί,

Απόκρυφο, Χείλι, για σένα-

Κάνε πως είσαι Κολιμπρί-

Που μόλις ήπιε-όλη εμένα-

Ε. Ντίκινσον