Δεν ξέρω αν θα ήθελα να περπατώ σε καταπράσινο δάσος
δίπλα στη θάλασσα, στο κύμα, μ’ αυτή τη μουσική
Kάποια στιγμή θα στη βάλω να την ακούσεις...
Στην έρημο να περπατώ, χιλιόμετρα αντικρίζοντας το άπειρο...
Ή σε πολύβουη πολιτεία, στο τρένο εσύ στον ένα συρμό κι εγώ στο αντίθετο
γι’ αυτή τη μια και μοναδική στιγμή που θ’ ακούσουμε τα ίδια όργανα
που εξιτάρουν το είναι μου...
KAI AYTO EINAI AΓAΠH, ΣOY EIΠA OTI Σ’ AΓAΠAΩ...
ΓI AYTH TH MONAΔIKH ΣTIΓMH...
AYTH TH MONAΔIKH ΣTIΓMH ΠOY ΘA ZOYME TO IΔIO ΠPAΓMA!
AYTH TH MONAΔIKH ΣTIΓMH ΠOY ΘA AIΣΘANEΣAI OTI KAΠOIOΣ Σ' AΓAΠAEI...
7 σχόλια:
γι' αυτό είναι μοναδική αυτή η στιγμή. Γιατί αισθάνεσαι κάτι που δεν έχει όμοιό του...
..ναι, γιατί δεν έχει όμοιό της
το ένοιωσα ακόμα πιο πολύ σ' αυτή τη μικρή μου απόδραση... και θα είναι πάντα δική μου!
καλό σου απόγευμα Σπύρος
χαίρομαι που περνάς καλά.
teiresias
ευχαριστώ, ελπίζω να είσαι λίγο καλύτερα...
μου θύμισε το παρακάτω απόσπασμα, το οποίο πάντα με συγκινεί.. (δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομα του βιβλίου και του συγγραφέα, θα τα προσθέσω όταν ξεκολλήσω)
[i]You know, that day was perfect. A breath of sweetness. That's a phrase I would never use in real life, but I just used it. You can laugh at my wording if you want, you can laugh at the names I have for things, I know you do that, but I'll think of that day from now on as a perfect day. A breath of sweetness.
What I'm saying is: That day was here and then it was gone, but I remember it, so it exists here somewhere, and somewhere all those events are still happening and still going on forever. I believe that".
όπως ήταν αναμενόμενο, με το που δημοσίευσα το σχόλιό μου, θυμήθηκα και το όνομα του συγγραφέα, οπότε ξανασχολιάζω:
charles baxter, από το βιβλίο the feast of love (το οποίο και προτείνω!)
Δημοσίευση σχολίου