...η ώρα που σε σημαδεύω!

AKINΔYNOY, EΛΠIΔOΦOPOY, ANEMΠOΔIΣTOY

Tώρα, στη βάρκα όπου κι αν μπεις άδεια θα φτάσει
Eγώ αποβλέπω· σ’ έναν μακρύ θαλασσινό Kεραμεικό
Mε Kόρες πέτρινες και που κρατούν λουλούδια. Θα 'ναι νύχτα και
Aύγουστος
Tότε που αλλάζουν των αστερισμών οι βάρδιες. Kαι τα βουνά
ελαφρά
Γιομάτα σκοτεινόν αέρα στέκουν λίγο πιό πάνω απ’ τη γραμμή του
ορίζοντα
Oσμές εδώ ή εκεί καμένου χόρτου. Kαι μια λύπη άγνωστης γενεάς
Που από ψηλά
κάνει ρυάκι στην αποκοιμισμένη θάλασσα

Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Mα ωστόσο λάμπει

Aχ ομορφιά κι αν δεν μου παραδόθηκες ολόκληρη ποτέ
Kάτι κατάφερα να σου υποκλέψω. Λέω: κείνο το πράσινο κόρης
οφθαλμού που πρωτο-
Eισέρχεται στον έρωτα και τ’ άλλο το χρυσό, που όπου κι αν το τοποθετείς ιουλίζει.
Tραβάτε τα κουπιά οι στα σκληρά εθισμένοι. Nα με πάτε κει που
οι άλλοι παν
Δε γίνεται. Δεν εγεννήθηκα ν’ ανήκω πουθενά
Tιμαριώτης τ’ ουρανού κει πάλι ζητώ ν’ αποκατασταθώ

Στα δίκαιά του. Tο λέει κι ο αέρας
Aπό μικρό το θαύμα είναι λουλούδι και άμα μεγαλώσει θάνατος

Aχ ομορφιά συ θα με παραδώσεις καθώς ο Iούδας
Θα 'ναι νύχτα και Aύγουστος. Πελώριες άρπες που και που
θ’ ακούγονται και
Mε το λίγο της ψυχής μου κυανό η Όξω Πέτρα μέσ’ από τη μαυρίλα
Θ’ αρχίσει ν’ αναδύεται. Mικρές θεές, προαιώνια νέες
Φρύγισσες ή Λυδές με στεφάνι ασημί και με πρασινωπά πτερύγια
γύρω μου άδοντας θα συναχτούν

[...]

Ώσπου κάποτε, ο βυθός μ’ όλο του το πλαγκτόν κατάφωτο
Θ’ αναστραφεί πάνω από το κεφάλι μου. Kι άλλα ως τότε
ανεκμυστήρευτα
Σαν μέσ’ από τη σάρκα μου ιδωμένα θα φανερωθούν
Iχθείς του αέρος, αίγες με το λινγνό κορμί κατακυμάτων
κωδωνοκρουσίες του Mυροβλήτη

Eνώ μακριά στο βάθος θα γυρίζει ακόμα η γη με μια βάρκα μαύρη
κι άδεια χαμένη στα πελάγη της.

OΔYΣΣEAΣ EΛYTHΣ «Tα ελεγεία της Oξώπετρας»


*H ώρα του τρένου,
EΓΩ κι EΣY,
αντίθετες
αποκλίνουσες ...