Eίναι θύελλες ζαλωμένο το πρωινό
μες στο κατακαλόκαιρο.
Σαν άσπρα μαντηλάκια αποχαιρετισμών
σαλπάρουν τα σύννεφα,
και, εκεί, τ’ αρπάζει ο άνεμος
και τα σηκώνει με τα χέρια του τα ταξιδιάρικα.
Aρίφνητη η καρδιά του ανέμου
που χτυπάει μες στην ερωτοδέσμια σιωπή μας.
Που κοχλάζει ανάμεσα στα δέντρα,
πολυφωνικός και υπερκόσμιος,
γλώσσα κατάφορτη από παιάνες, λες και θούρια.
O άνεμος που λαφυραγωγεί τα φυλλώματα
και βγάνει από τη ρότα τους τα σεινάμενα βέλη των πουλιών.
O άνεμος που σε σφεντονίζει εσένα σε πελάγη ακύμαντα,
σε γαίες πανάλαφρες, σε φλόγες γονυκλινείς
Σπάνε και χύνονται ένα καντάρι φιλιά
συντριμμένα πάνω στις πύλες του κατακαλοκαιριάτικου ανέμου.
PABLO NERUDA
2 σχόλια:
Καλή σου μέρα Genna!
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το Νερούδα σου, και δεν ξέρω πώς να το πω...μ'εναν περίεργο τρόπο, εντός μου μιλάει.
Για άλλη μια φορά σ'ευχαριστώ που μου τον γνώρισες
Πολυφωνικός και υπερκόσμιος
θα ήθελα να είχα χοτέψει έναν χορό αργεντίκο μαζί του...
θα ήθελα να καθόμουν απέναντι και να κοιτώ τον Σεφέρη τι έκφραση είχε όταν σχεδίαζε καρδούλες στη Mάρω του κι έγραφε γι' αυτήν''θα ήθελα επίσης να δω τον φίλο σου που σ' έκανε να μείνεις έκπληκτη στο «ζηλεύω το σεντόνι που την αγγίζει»
Θα ήθελα ν' απαλύνω... αλλά δεν μπορώ
Tο μόνο που ξέρω είναι ότι υπάρχουν πράγματα που μιλάνε μέσα μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πολλές φορές τρομάζουμε στο όμορφο μέγεθος τους, όπως τρομάζουμε και στη φρίκη, ο χρόνος, θυμάσαι, ο χορός...
κι εγώ η ίδια να τρομάζω στις τόσες μορφές και ομορφιές του «έρωτα»... γυρίζω πάλι πίσω να πάρω όποια δροσιά μου επιφυλλάσει...
Kαλημέρα με τον άνεμο!!!!!!!!
Δημοσίευση σχολίου