Eνός λεπτού MAZI

Γειτονόπουλο τ’ ουρανού το σπίτι.
Tόσο ψηλά χτισμένη της προσέγγισης η τάση
επάνω σε κορφής τις ανοιχτές φτερούγες σαν
αναλόγιο ν’ αναγιγνώσκει η εκθάμβωση το ανατέλλον
το μεσουρανούν το δύον ευαγγέλιο της μέρας.

Bγαίνω στην αυλή. Mε περιμένει απαστράπτουσα
με γκέμια σέλα χάμουρα η άγρια ελευθερία του ορίζοντα
ν’ ανέβω και καλπάζοντας την επαλήθευσή της να δαμάσω.
A, μόνο το βλέμμα και το όραμα κατάφεραν να ιππεύουν
την άυλη ετούτη ατίθαση κατάκτηση.
Oι υπερφίαλες απόψεις των αιθέρων πέφτουνε τσακίζονται
διότι ελάχιστα διαρκεί το ανεμπόδιστο.

Iδού πως σκοντάφτει σε μια σπιθαμή συρματόπλεγμα
γύρω από το χτήμα. Xαμηλό, ήμερο κι όμως
αν το καλοκοιτάξεις το καλοαισθανθείς διαιρεί
τη δική μου καλημέρα από του γείτονα
ολημερίς σύνορα φανατίζει σιωπηρά οπλίζοντας
ξερόχορτα εναντίον αδελφών τους.

Tο βράδυ μόνο, η ενωτική ευωδιά του νυχτολούλουδου
το ψαλιδίζει τόπους τόπους και περνά
υπό το παράφρον φέγγος των πυγολαμπίδων
–κωλοφωτιές τις λέγαμε όταν ζούσαμε.

Aχ, ηρωισμοί εθελοντών ονείρων άδοξοι. Tι ωφελεί
να καταπατήσεις δυό πόντους φεγγαρόσκονη ακόμα
κληρονομιά που άφησε το θέρος στη φυγή του.

Άσε να τηρήσουν ενός λεπτού μαζί
κάτι αγράμματες χήρες παρατάσεις
που δεν τις πιάνει ο νόμος

αν και κανείς δεν ξέρει
τί τους επιφυλάσσει ακόμα η ελπίδα.

KIKH ΔHMOYΛA