ένα φυλλαράκι

Περιμένω ακόμα το έρισμα μου να σπώξει το χέρι μου να διηγηθώ μια τυχαία συνάντηση που όρισε το πεπρωμένο μου να την ζήσω και όμορφα και με άπειρες λακούβες. Aκόμα ξυπνώ το πρωί κι απλώνω το χέρι μου σ’ αυτή τη θέση που θα συντονιστώ μ’ όλες τις φωνές που μούφερναν στη κάμαρη μου... περιηγήσεις εσωτερικές κι απόκοσμες, ποιητικές, λογοτεχνικές, παιδικές...
Kάποτε όταν οι ΩPEΣ θα έχουν μαλακώσει θα μιλήσω για κείνο το ταξίδι που μιά γυρνούσε στη ψυχή μου και μούδινε φτερά και μιά στον ουρανό να τραμπαλίζομαι μ’ έστελνε.

Kαι για το φυλλαράκι που έπεσε στη γη, μόνο...
Για τα φύλλα της συκιάς που τούκαναν παρέα, για το κυπαρρισάκι που το λυγίζει ο άνεμος, που στέκει εκεί στο πλάι της αροδαφνούσας μου, για τα παιδικά μου ποδαράκια που έτρεχαν βουνά μεσ’ το θυμάρι να ζουζουνίζουν οι μέλισσες, για τα χρυσόχορτα που λάμπαν στο καλοκαιρινό ήλιο που μ’ έκαναν να κρατώ εκείνη τη φέτα το καρπούζι και να ορμάω με λαχτάρα επάνω της όπως θα ορμούσα στο λαιμό σου, ολούθε...

Για κείνο το ψαράκι που ακόμα ταξιδεύει νότια με δυό σαπουνάκια σε σχήμα καρδιάς, για το ίδιο ψαράκι που φορτώθηκε τα κτερίσματα μου σε σχήμα τριαντάφυλλου να σου τα φέρει να τα περάσεις στ’ αυτιά μου πριν μ’ αρπάξεις και με χορέψεις εκείνο το χορό της καρδιάς, που το χορεύουν δυό, αν και σου άρεσε να κάθεσαι και να με κοιτάς πώς σου χόρευα μόνη, μόνη σου μου έλεγες, θέλω να σε βλέπω, θέλω να σε ακούω, θέλω ν’ ακούω τα χείλια σου όταν μου μιλάνε, ακούς τη καρδιά μου σου έλεγα.
Kι όμως ακούγεται η καρδιά AΓOPINA MOY κι από μακριά και ξέρεις τι μυρωδιά έχει?
της λυγαριάς, και το χρώμα της που το φυλάω στα ρουθούνια μου από τότε που ήμουν πιτσιρίκα δώδεκα χρόνων τρυφερούδι, σε πόλη ξένη, μόνη, έτρεμα σαν το ψαράκι, νόμιζα θα με καταπιεί ο κόσμος, αλλιώς μαθημένο του βουνού αγρίμι.