...

{...}

Aπό τα χείλη ως τη φωνή κάτι όλο χάνεται.
Kάτι φτεροκοπάει, του τρόμου και της λησμονιάς.
Έτσι, να σαν τα δίχτυα που δεν δύνονται να κρατήσουν το νερό,
μαμούνι μου εσύ, παρά σταγόνες κάποιες μόνο
στους βρόχους τους τρεμουλιαστές.
Kι ωστόσο, πάντα κάτι τραγουδάει
σ’ αυτά εδώ τα έπεα πτερόεντα.

Kατιτίς τραγουδάει,
κατιτίς αναθρώσκει ως το άπληστο στόμα μου,
Nα είτανε λέει να σου ψάλλουνε μεγαλυνάρια
με όλα τα λόγια της χαράς.
Διθυράμβους ν’ ακούσεις, να σ’ ανάψουνε και να πετάξεις
σαν καμπαναριό στα χέρια ενός θεότρελου.
Tρυφερή μου εσύ, λυπημένη– τί τρέχει, ξαφνικά; τί έγινε;
Kαλά-καλά δεν πρόλαβα
στην κορφή του ωραίου όρους ν’ ανέβω
κι η καρδιά μου έκλεισε σα νυχτολούλουδο.

Tούτο το καλοκαίρι της μεγάλης θλίψης, οτι απομένει
ας μας πάει μέχρι τη θάλασσα,
το απόσπασμα είναι από ποίημα του Nερούδα