... η ιστορία μιας γέννας

«Ώρα γλυκιά, μόλις έχεις αρχίσει και διακρίνεται στον ορίζοντα ο αποσπερίτης, φώς, γλυκό, ροδόχρουν, φεγγαράκι φετούλα. Ίσα που προλαβαίνω να κάνω EYXOYΛA!
Περπατώ κατά μήκος της ακτής, σε απόσταση αναπνοής απ’ το χάδι του κύματος. Aφήνω τα ίχνη μου να τα βρεις, να έρθεις να νοιώσεις την προσμονή, που έχει αρχίσει να μοιάζει με προσμονή γέννας.
Δεν γνωρίζω το φύλλο, αυτό που ξέρω είναι ότι κάθε βράδι θα κατευθύνω τα παραμύθια και τη σκέψη μου, όχι, όχι δεν θα είναι δυό οι πλευρές, μιά προς την ίδια κατεύθυνση, στο απειροελάχιστο του σύμπαντος θα διαιρείται...»

και ήρθαν κι έμπλεξαν, φεγγάρια, διαδρομές, ταξίδια, μουσικές, αφηγήσεις, αφές, συναισθήματα, αγγαλιές, προσδοκίες, όλα εκτός, στη φύση, το γιαλί ήταν μόνο το μέσο για να φτάνουν τα λόγια και τα συναισθήματα που δεν μπορούν να εγκλωβιστούν... για κάθε ιστορία ίδια με τούτη συμπτωση ή παρόμοια της, και δεν μπορώ ακόμα με βεβαιότητα να πω αν ήταν αγόρι ή κορίτσι, σαν να χάθηκε η μνήμη σ’ ένα άλλο παραμύθι, μιας νύμφης, αλλά αυτή είναι μιά άλλη ιστορία που θα την πούμε άλλη φορά...