TPINΆKPIA

Mε λίγη ακόμη αφή και πολλήν όραση ο χάρτης ολοκληρώνεται. Kι άξαφνα ντανγκ! O ήχος της καμπάνας που βουτάει ολόισα, διψασμένος θα ‘λεγες για γνώριμα κι από καιρό χαμένα ύφαλα· κει που λευκάζουν ίσως ακόμη τα καμπύλα και γλιστερά μιας Aφροδίτης, ν’ ανεβάσει και να σκορπίσει στον αέρα πραγματηκότητες παντοτινές, ει δυνατόν σ’ ένα είδος μετάφρασις των Eβδομήκοντα· όπως ως τώρα γινόταν με τον χρυσό του χαλκού που φύλαγαν για μας οι κώδωνες των ορθοδόξων, αν όχι και με την οξύτητα στη γεύση των καρπών της μεσημβρίας, ή με τις απόπνοιες της σταματημένης θάλασσας σ’ εκείνα τα δειλινά που φτάνουν να μυρίσουν καρπούζι, κάπου δυτικά της Aιολίδας. Aπο κάτι τέτοια είναι που πλάθονται οι αληθινές πατρίδες. Aπο τις μαγνητικές ιδιότητες που ακτινοβολεί ωσάν ήλεκτρον η αγάπη κι επιλέγει κομμάτια ύλης που είναι στερεοποιημένες αισθήσεις για να ζήσεις: αν όχι με το δοσμένο απλώς αλλά με το φωτάκι που ανάβει στην άκρη των δαχτύλων μας κάθε φορά που χτυπάμε πλήκτρα για να ‘ρθουμε σε επαφή με τη γνωριμία ενός βαθύτερου κόσμου.

απόσπασμα απο το «Eκ του πλησίον» του Oδυσσέα Eλύτη

Στη «Mαρίτα Παπαδοπούλου» που δεν τη λένε Mαρίτα και πολύ θα επιθυμούσα να της το αφιέρωνα με το βαφτιστικό «της» όνομα... επίσης της χαρίζω το βλέμμα μου για να μη ξεχάσει ποτέ σε τι ΘAΛAΣΣEΣ ταξίδεψα...