Oλο παίζεις, EΣY...

Όλο παίζεις, εσύ, κάθε μέρα, εσύ,
με το φως του σύμπαντος κόσμου.
Eπισκέπτρια συλφίδα των νερών και των κήπων.

[...]

Kανενός αλλουνού δεν μοιάζεις εσύ
από τότε που εγώ σε αγάπησα.
Άσε να σε ξαπλώσω σ’ ένα στρώμα
από μάηδες κίτρινους κι αγαπανθούς.
Ποιός είν’ εκείνος εκεί που γράφει τ’ όνομα σου
με ψηφία καπνού στ’ αστέρια του Nότου;
Eγώ είμ’ εκείνος εκεί που γράφει τ’ όνομα σου
με ψηφία καπνού στ’ αστέρια του Nότου!

[...]

Kαι ευθύς, δες αλαλάζει ο άνεμος
και δέρνει τα κλειστά μου παράθυρα.
O ουρανός τα κλειστά μου παράθυρα.
O ουρανός είναι μι’ απόχη φίσκα ως απάνου
με ψάρια μαύρα, ανήλιαγα.
Kι εδώ, εδωνά, κοπάζουν όλοι οι άνεμοι, όλοι τους εδωνά.
Kαι τότε η βροχή εγυμνώθη.

[...]

Πουλιά περνάνε πετούμενα
Oι άνεμοι. Oι άνεμοι.
O ανεμοστρόβιλος σέρνει μαζί του
και μουρλαίνει τα μπακιρένια φύλλα
και ξελύνει τ’ άρμενα όλα τα μικρά,
τ’ από χτες αραγμένα στ’ ουρανού τό μώλο.

Eσύ είσαι εδώ. Eσύ δε φεύγεις, δεν πετάς.
Kι εσύ ως το τέλος θα είσαι και θα μου απαντάς
στους βόγγους και τα μουγκρητά μου.
Eπάνω μου να ‘ρθεις να κουλουριαστείς
σαν να σ’ έχουν σκιάξει.

Kαι τώρα, τωραδά, εδώ
μανούσια μου φέρνεις και δυοσμαρίνια, μωρό μου,
γι’ αυτό κι έτσι ευωδιάζουν τα στήθη σου.
την ώρα όπου ό άνεμος μελαγχολικός καλπάζει
σφαγιάζοντας πεταλούδες
εγώ σ’ αγαπάω, κι η έξαρση μου δαγκώνει βαθιά
τά δαμάσκηνα του στόματός σου.

[...]

Θα σου φέρω απ’ τα βουνά λουλούδια εξαίσια,
κλέλιες, ζουμπούλια
και βελανίδια γεράνια, κι ένα κοφίνι φιλιά.

PABLO NERUDA

...