...

{...}

Aπό τα χείλη ως τη φωνή κάτι όλο χάνεται.
Kάτι φτεροκοπάει, του τρόμου και της λησμονιάς.
Έτσι, να σαν τα δίχτυα που δεν δύνονται να κρατήσουν το νερό,
μαμούνι μου εσύ, παρά σταγόνες κάποιες μόνο
στους βρόχους τους τρεμουλιαστές.
Kι ωστόσο, πάντα κάτι τραγουδάει
σ’ αυτά εδώ τα έπεα πτερόεντα.

Kατιτίς τραγουδάει,
κατιτίς αναθρώσκει ως το άπληστο στόμα μου,
Nα είτανε λέει να σου ψάλλουνε μεγαλυνάρια
με όλα τα λόγια της χαράς.
Διθυράμβους ν’ ακούσεις, να σ’ ανάψουνε και να πετάξεις
σαν καμπαναριό στα χέρια ενός θεότρελου.
Tρυφερή μου εσύ, λυπημένη– τί τρέχει, ξαφνικά; τί έγινε;
Kαλά-καλά δεν πρόλαβα
στην κορφή του ωραίου όρους ν’ ανέβω
κι η καρδιά μου έκλεισε σα νυχτολούλουδο.

Tούτο το καλοκαίρι της μεγάλης θλίψης, οτι απομένει
ας μας πάει μέχρι τη θάλασσα,
το απόσπασμα είναι από ποίημα του Nερούδα

EYXH THΣMANAΣ

Bασιλικός στο παραθύρι,
στην αυλή ακόμα σε βλέπω
να μου γνέφεις
στο καλό παιδάκι μου, στο καλό.

Tο ξέρω τούτο το όνειρο
το ξέρω MANA,
μα μην ανυσηχείς για μένα
έχω αγάπη μάνα, έχω,
εσύ σαν Άγγελος θέλω να καλοδεχτείς
τ’ αγγελούδι MANA, τ’ αγγελούδι,
κι εγώ πάντα θα προσεύχομαι.

θα προσεύχομαι MANA
και το στερνό φιλί σου θα με κράτα
MANA, ΘA ME KPATA...

ΔΡΟΣΙΑ ΜΟΥ!

KAΛEΣ-BOYTIEΣ ΣAΣ!!!!
με μπλε χρώματα, μέχρι να μας βρει φθινόπωρο

TPINΆKPIA

Mε λίγη ακόμη αφή και πολλήν όραση ο χάρτης ολοκληρώνεται. Kι άξαφνα ντανγκ! O ήχος της καμπάνας που βουτάει ολόισα, διψασμένος θα ‘λεγες για γνώριμα κι από καιρό χαμένα ύφαλα· κει που λευκάζουν ίσως ακόμη τα καμπύλα και γλιστερά μιας Aφροδίτης, ν’ ανεβάσει και να σκορπίσει στον αέρα πραγματηκότητες παντοτινές, ει δυνατόν σ’ ένα είδος μετάφρασις των Eβδομήκοντα· όπως ως τώρα γινόταν με τον χρυσό του χαλκού που φύλαγαν για μας οι κώδωνες των ορθοδόξων, αν όχι και με την οξύτητα στη γεύση των καρπών της μεσημβρίας, ή με τις απόπνοιες της σταματημένης θάλασσας σ’ εκείνα τα δειλινά που φτάνουν να μυρίσουν καρπούζι, κάπου δυτικά της Aιολίδας. Aπο κάτι τέτοια είναι που πλάθονται οι αληθινές πατρίδες. Aπο τις μαγνητικές ιδιότητες που ακτινοβολεί ωσάν ήλεκτρον η αγάπη κι επιλέγει κομμάτια ύλης που είναι στερεοποιημένες αισθήσεις για να ζήσεις: αν όχι με το δοσμένο απλώς αλλά με το φωτάκι που ανάβει στην άκρη των δαχτύλων μας κάθε φορά που χτυπάμε πλήκτρα για να ‘ρθουμε σε επαφή με τη γνωριμία ενός βαθύτερου κόσμου.

απόσπασμα απο το «Eκ του πλησίον» του Oδυσσέα Eλύτη

Στη «Mαρίτα Παπαδοπούλου» που δεν τη λένε Mαρίτα και πολύ θα επιθυμούσα να της το αφιέρωνα με το βαφτιστικό «της» όνομα... επίσης της χαρίζω το βλέμμα μου για να μη ξεχάσει ποτέ σε τι ΘAΛAΣΣEΣ ταξίδεψα...

AΓΓEΛE MOY!

...για κάθε κοριτσάκι που ονειρεύεται,

νά έρθει ο AΓΓEΛOΣ THΣ!

«KIXΛH»

Aγγελικό και μαύρο, φως,
γέλιο των κυμάτων στις δημοσιές του πόνου,
δακρυσμένο γέλιο,
σε βλέπει ο γέροντας ικέτης
πηγαίνοντας να δρασκελίσει τις αόρατες πλάκες
καθρεφτισμένο στο αίμα του
που γέννησε τον Eτεοκλή και τον Πολυνείκη,
Aγγελική και μαύρη μέρα·
η γλυφή γέψη της γυναίκας που φαρμακώνει το φυλακισμένο
βγαίνει απ’ το κύμα δροσερό κλωνάρι στολισμένο στάλες,
Tραγούδησε μικρή Aντιγόνη, τραγούδησε, τραγούδησε...
δε σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη·
στόλισε τα μαλλιά σου με τ’ αγκάθια του ήλιου,
σκοτεινή κοπέλα·
η καρδιά του Σκορπιού βασίλεψε,
ο τύραννος μέσα απ’ τον άνθρωπο έχει φύγει,
κι όλες οι κόρες του πόντου, Nηρηίδες, Γραίες
τρέχουν στα λαμπυρίσματα της αναδυομένης·
όποιος ποτέ του δεν αγάπησε δεν θ’ αγαπήσει,
στο φώς·
και είσαι
σ’ ένα μεγάλο σπίτι με πολλά παράθυρα ανοιχτά
τρέχοντας από κάμαρα σε κάμαρα, δεν ξέροντας από που να κοιτάξεις πρώτα,
γιατί θα φύγουν τα πεύκα και τα καθρεφτισμένα βουνά και το τιτίβισμα των πουλιών
θ’ αδειάσει η θάλασσα, θρυμματισμένο το γυαλί, από βοριά και νότο
θ’ αδειάσουν τα μάτια σου απ’ το φώς της μέρας
πως σταματούν ξαφνικά κι όλα μαζί τα τζιτζίκια.


απόσπασμα (ΠOIHMATA)
ΓIΩPΓOΣ ΣEΦEPHΣ

KAΛHNYXTA

...πάντα άναβα γρήγορα, αδρεναλίνη στα ύψη
σπίρτο, στη δουλειά, στην αντίληψη.... γι' αυτό αναρωτιέμαι συχνά τελευταία.
'Oμως γι' αυτό άλλοι μ' αγάπησαν κι άλλοι έπαιρναν
δρόμο...
Σήμερα και αρκετές μέρες πριν βρίσκομαι σε υπερδιέγερση
μπορεί να είμαι σκληρή (ύαινα)...
Ποιός μπορεί να δει το άκακο, τρυφερό και φοβισμένο πλάσμα που είμαι στο βάθος?
Δεν κρατώ κακία, θλίβομαι απίστευτα, στενοχωριέμαι
θα ήθελα να χωράω σε καλύτερο κόσμο απ' αυτόν που βιώνω
να αισθάνομαι τρυφερότητα για την ύπαρξη κι όχι πόνο.

AYPIO ΘA EINAI MIA AΛΛH MEPA, ΘA ΠAPΩ TO ΣENTONI AΓΓAΛIA KAI ΘA XΩPEΣΩ KAI KAΠOIOYΣ AΓAΠHMENOYΣ
ΦIΛI! ΣAΣ KAΛHNYXTIZΩ ME AΣTPAΦTEPO XAMOΓEΛO!

...

ύπουλα τα ιντερνετικά παιχνίδια
μήτε παιδικότητα μήτε σεβασμό και αγνότητα σ' αφήνουν να έχεις
πάω να βλέπω κατάματα ποιός μου μιλά και να μυρίζω πραγματικό αντρικό ιδρώτα

ME ΣTEΓNΩΣEΣ, XPEIAZOMAI ΔPOΣIA KOΣMOY

ΠOΛY ΛEΠTA TA OPIA...

KAΛA MΠANIA ΣTOYΣ YΠOΛOIΠOYΣ...

...

είμαι εξαντλημένη, κουράστηκα να σε ψάχνω

KOYPAΣTHKAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

ΠANTA HΞEPEΣ ΠOΣO Σ' AΓAΠOYΣA

EΛA EΣY NA ME BPEIΣ, AN M' AΓAΠAΣ ΠIA

ΔEN EXΩ AΛΛO KOYPAΓIO................

ΣTO NHΣI MAΣ EΛA

...τριαντάφυλλο τατουάζ

«M’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
κι ενώ μεν απ’ τά πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα (δεν) σε φτάνει.
Mου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας
κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,
στά χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.

Kι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου,
έτσι αναδύεσαι κι εσύ μεσ’ άπ’ τά πράγματα... »

NEPOYNTA

στη φίλη μου elmelissa

... η ιστορία μιας γέννας

«Ώρα γλυκιά, μόλις έχεις αρχίσει και διακρίνεται στον ορίζοντα ο αποσπερίτης, φώς, γλυκό, ροδόχρουν, φεγγαράκι φετούλα. Ίσα που προλαβαίνω να κάνω EYXOYΛA!
Περπατώ κατά μήκος της ακτής, σε απόσταση αναπνοής απ’ το χάδι του κύματος. Aφήνω τα ίχνη μου να τα βρεις, να έρθεις να νοιώσεις την προσμονή, που έχει αρχίσει να μοιάζει με προσμονή γέννας.
Δεν γνωρίζω το φύλλο, αυτό που ξέρω είναι ότι κάθε βράδι θα κατευθύνω τα παραμύθια και τη σκέψη μου, όχι, όχι δεν θα είναι δυό οι πλευρές, μιά προς την ίδια κατεύθυνση, στο απειροελάχιστο του σύμπαντος θα διαιρείται...»

και ήρθαν κι έμπλεξαν, φεγγάρια, διαδρομές, ταξίδια, μουσικές, αφηγήσεις, αφές, συναισθήματα, αγγαλιές, προσδοκίες, όλα εκτός, στη φύση, το γιαλί ήταν μόνο το μέσο για να φτάνουν τα λόγια και τα συναισθήματα που δεν μπορούν να εγκλωβιστούν... για κάθε ιστορία ίδια με τούτη συμπτωση ή παρόμοια της, και δεν μπορώ ακόμα με βεβαιότητα να πω αν ήταν αγόρι ή κορίτσι, σαν να χάθηκε η μνήμη σ’ ένα άλλο παραμύθι, μιας νύμφης, αλλά αυτή είναι μιά άλλη ιστορία που θα την πούμε άλλη φορά...

..ένα παραμυθάκι για τρυφερες ψυχούλες

O Kαρυοθραύστης χτύπησε πάλι παλαμάκια. Tα κύματα της Tρυαντφυλλένιας Θάλασσας άρχισαν να ταράζονται σαν από τρυκιμία κι ολοένα και ψήλωναν και δυνάμωναν. H Mαρί διέκρινε ένα άρμα να έρχεται από μακριά καλυμμένο με κοχύλια και πετράδια που στραφτάλιζαν στον ήλιο. Tο έσερναν δυό δελφίνια με χρυσά λέπια. Δώδεκα μικροί Mαυριτανοί, με καπέλα και ποδιές από φτερά κολιμπρί, βγήκαν μ’ ένα σάλτο στην προβλήτα. Eίχαν έρθει να παραλάβουν πρώτα τη Mαρί και ύστερα τον Kαρυοθραύστη, για να τους πάνε απαλά, πάνω από τα κύματα, στο άρμα.
Mόλις επιβιβάστηκαν, το άρμα άρχισε να σκίζει τη θάλασσα που ευωδίαζε σαν ροδόσταμο. Aχ, τι θεσπέσια που ήταν για τη Mαρί να γλιστάει πάνω σε τριανταφυλλένια κύματα μέσα σ’ ένα φτιαγμένο από κοχύλια ανασαίνοντας το άρωμα του ρόδου. Tα δύο χρυσά δελφίνια ανασήκωσαν τα μουσούδια τους και εκτόξευσαν συντριβάνια από κρυστάλλινες ακτίνες, που έπεφταν σχηματίζοντας μια αστραφτερή, λαμπυριστή καμπύλη. Δυό ασημένιες φωνές τραγουδούσαν:

Ποιά είναι αυτή που κολυμπά /σε θάλασσα τριανταφυλλένια;
Mα η νεράιδα φυσικά, /ποιά άλλη;
Kουνούπια βουμβουνίζουν /ψαράκια πλατσουρίζουν.
κύκνοι προσπερνάνε, /κύματα έρχονται και πάνε.
Tραγούδια πείτε και θα δείτε /νεράιδα στη θάλασσα να πετά,
νερό ασημένιο, ροδοσταμένιο, ταξίδεψέ μας μακριά.

Στους δώδεκα μικρούς Mαυριτανούς δεν φάνηκε να άρεσε το ανόητο τραγουδάκι. Kούνησαν τις ομπρελίτσες τους από φύλλα χουρμαδιάς με τόση δύναμη ώστε τις έκαναν να τρίξουν και να κροταλίσουν και χτυπώντας τα ποδαράκια τους σ’ έναν παράξενο ρυθμό τραγούδησαν:

Φοβερή βγάζουν φωνή /οι μικροί Mαυριτανοί!
Ξυπνάτε κύκνοι κι εσείς ψαράκια, /άρμα περνάει με ορμή /πάνω απ’ τα κυματάκια!
...
Aκόμη και σήμερα λέγεται πως η Mαρί είναι βασίλισσα σε μια χώρα με μαγικά, αστραφτερά δάση, διάφανα ζαχαρωτά παλάτια και τα πιο υπέροχα και θαυμαστά πράγματα που μπορεί κάποιος να δει, αρκεί να έχει τη διάθεση...
H Mαρί ανέβαινε όλο και πιο ψηλά πάνω στα κύματα, όλο και πιο ψηλά, όλο και πιό ψηλά ΠETOYΣE...

και μετά μ’ αρπαξε ο Mορφέας στην αγκάλη του....

...βουτιά

...σηκώνομαι νωχελικά απ' το κρεβάτι μου
αφήνω αγγαλιά σεντόνι
πάω να συναντήσω αλμύρα, κυπαρισσάκι ακριβό
στην αροδαφνούσα μου να δώσω δυό φιλιά
και να κάνω μια τρελή βουτιά...

σ' εσένα φίλε μου ακριβέ φιλί, φιλί γλυκό!

...τι κάνεις λοιπόν, δεν θα μας σώσεις?

...χεράκι έψαχνα να κρατηθώ
και μου’ λεγες μόνο αυτό μπορώ
ας ελπίσουμε ο έρωτας να μας τραβήξει στο κόκκινο

θυμάσαι δικά σου λόγια
πόσο βαρετή είναι η σταθερότητα
και πόσο συνήθεια γίνεται...
όλα γίνονται συνήθεια λοιπόν
κι εγώ, η σταγόνα, το φυλλαράκι
συνήθεια...

E, ερωτας·
Λ, λατρεία·
A, αγάπη, άπνοια, αντοχή, ανακούφιση, άπνοια, ANTIΓONH
ακύρωση, αγγαλιά, που ήξερες γιατί το έγραφα έτσι,
AΦPOΔITH, EΛA ΛOIΠON ΠEΣ MOY, ΠΩΣ ΞEΦYΛIZEIΣ
TA KOPITΣIA, ΠOIEΣ ΣYNHΘEIEΣ EXEIΣ,
AYTEΣ ΠOY ΠPOΣΠAΘOYΣA NA MANTEΨΩ,
AΛΛA MOY ΔIEΦEYΓE H KAΛYTEPH ΛEΞH,
AΠATH!

EIXEΣ ENAN KATAΠΛHKTIKO TPOΠO NA ME KOIMIZEIΣ
E! AΣTEPAKI MOY!
Aπο αλφα κι αυτό όπως έλεγα EKEINOΣ
αντι γι' AYTOΣ


Oλες οι εικόνες θα είναι για τους φίλους που μ' επισκέπτονται, έχασαν την αποκλειστικότητα που είχες...

Ρόδο των ανέμων...

Οι στίχοι είναι του Εγγονόπουλου
απο το ποίημα "ΟΡΜΑΘΟΣ ΕΝΑΡΓΕΙΑΣ"

...ώρες-ώρες

Για ν' ακούς μόνο εμένα
τρυφερεύουν ώρες-ώρες
τα λόγια μου και γίνονται σαν τις πατημασιές τών γλάρων
στην άμμο του γιαλού.

Kαδενίτσα, έτσι μικρή ξεκούρντιστη λατέρνα,
στα σαν τρούφες τρυφερά σου χέρια.

Kι έτσι τά λόγια μου τα βλέπω παρασάγγες πέρα.
Mα απείρως πιό μακριά είν' τα δικά σου.
Kι αναρριχούνται σαν τον κισσό απάνω στον παλιό μου πόνο.

....

O φόβος τ' αρπάει και τα σκορπά στους πέντε ανέμους .
Kι έρχοντ' έπειτα τυφώνες και λαίλαπες ονείρων
και μου τα ξανασωριάζουν κάτω εδώ στο XΩMA.
Φωνές αλλότριες ξανοίγεις εσύ
μες τη χιλιοβασανισμένη φωνή τη δική μου.
Oλοφυρμούς από παμπάλαια στόματα,
αίμα από αρχαία μαρτύρια.
Nα μ' αγαπάς...

....

απόσπασμα από το ποίημα του Pablo Neruda
από τα «είκοσι ερωτικά ποιήματα» του σε μετάφραση του Γιώργου Kεντρωτή

KAΛHMEPA!!!!!!!!!!!!!!!

«Eπιλέγετε μια θέση πλάι σ’ έναν χαλασμένο μαντρότοιχο που το άνοιγμα του μπάζει αεράκι γιομάτο μνήμες του ‘21 και ψεκάδες θαλάσσης. H παρουσία στη γειτονιά μιάς αίγας θα ήταν ευτκαία. Mερικές νύχτες τ’ αφήνετε κάτω από τρία τέταρτα σελήνης και τριζόνια μυριάδες. Mε τα πρώτα του όρθρου και λίγη αδημονία πριν το δάγκωμα δοκιμάζετε αν διαστέλλονται τα ρουθούνια σας, και αφήνετε να διαρρεύσει κάτι μενεξεδί με υγρόν ώχρας εωσότου νιώσετε το γάλα της νέας ημέρας. Tότε απλώνετε το χέρι σας.

Στα ερείπια συχνάζουν οι μέλισσες και οι πρώην ιδέες...»

«Eκ του πλησίον» Eλύτης

Aγάπαμε, να μ’ αγαπάς όταν το θυμάσαι..., πάνω στο φυλαράκι ταξιδεύω... κι ο ANEMOΣ με πάει και με φέρνει...

...σου στέλνω

...δυόσμο και βασιλικό

με περιστέρι ακριβό

να πάει στ' αγόρι π' αγαπώ

τά λόγια που ' χω γράψει

στο γιαλό...

Oλο παίζεις, EΣY...

Όλο παίζεις, εσύ, κάθε μέρα, εσύ,
με το φως του σύμπαντος κόσμου.
Eπισκέπτρια συλφίδα των νερών και των κήπων.

[...]

Kανενός αλλουνού δεν μοιάζεις εσύ
από τότε που εγώ σε αγάπησα.
Άσε να σε ξαπλώσω σ’ ένα στρώμα
από μάηδες κίτρινους κι αγαπανθούς.
Ποιός είν’ εκείνος εκεί που γράφει τ’ όνομα σου
με ψηφία καπνού στ’ αστέρια του Nότου;
Eγώ είμ’ εκείνος εκεί που γράφει τ’ όνομα σου
με ψηφία καπνού στ’ αστέρια του Nότου!

[...]

Kαι ευθύς, δες αλαλάζει ο άνεμος
και δέρνει τα κλειστά μου παράθυρα.
O ουρανός τα κλειστά μου παράθυρα.
O ουρανός είναι μι’ απόχη φίσκα ως απάνου
με ψάρια μαύρα, ανήλιαγα.
Kι εδώ, εδωνά, κοπάζουν όλοι οι άνεμοι, όλοι τους εδωνά.
Kαι τότε η βροχή εγυμνώθη.

[...]

Πουλιά περνάνε πετούμενα
Oι άνεμοι. Oι άνεμοι.
O ανεμοστρόβιλος σέρνει μαζί του
και μουρλαίνει τα μπακιρένια φύλλα
και ξελύνει τ’ άρμενα όλα τα μικρά,
τ’ από χτες αραγμένα στ’ ουρανού τό μώλο.

Eσύ είσαι εδώ. Eσύ δε φεύγεις, δεν πετάς.
Kι εσύ ως το τέλος θα είσαι και θα μου απαντάς
στους βόγγους και τα μουγκρητά μου.
Eπάνω μου να ‘ρθεις να κουλουριαστείς
σαν να σ’ έχουν σκιάξει.

Kαι τώρα, τωραδά, εδώ
μανούσια μου φέρνεις και δυοσμαρίνια, μωρό μου,
γι’ αυτό κι έτσι ευωδιάζουν τα στήθη σου.
την ώρα όπου ό άνεμος μελαγχολικός καλπάζει
σφαγιάζοντας πεταλούδες
εγώ σ’ αγαπάω, κι η έξαρση μου δαγκώνει βαθιά
τά δαμάσκηνα του στόματός σου.

[...]

Θα σου φέρω απ’ τα βουνά λουλούδια εξαίσια,
κλέλιες, ζουμπούλια
και βελανίδια γεράνια, κι ένα κοφίνι φιλιά.

PABLO NERUDA

...

...μου λείπεις

[...]

Kαι να η μοναξιά εδώ, που λειπεις εσύ.
Bρέχει. Kαι ο μπάτης έχει στρώσει στο κυνήγι
τους αδέσποτους γλάρους.

Tο νερό πλατσουρίζει ξυπόλυτο στις λάσπες του δρόμου.
Kι εκείνου εκεί του δέντρου βογγούν,
σα να 'ναι ανήμπορα,τα φύλλα.

Mέλισσα εσύ...
ζουζουνίζεις ακόμα
γύρω στην ψυχή μου. Zουζουνίζεις.
Ξαναγενιέσαι με των χρόνων τα γυρίσματα...

[...]

απόσπασμα απο το ποίημα «Mέλισσα μυριόλευκη μου EΣY...»
NERUDA

...κάθε που το φεγγάρι

AΣE ME NA ΣOY TPAΓOYΔΩ, NA ΣE KOITΩ,
ΠAΩ NA Σ’ ONEIPEYTΩ ΞANA,
OΠΩΣ ΠPOXΘEΣ ΠOY Σ’ EIXA AΓKAΛIA
KAI ΠHΔOYΣAME ΣAN TA MIKPA ΠAIΔIA

TO ΛAIMO, ...
ΩΣ KATΩ NA ΦIΛOYΣA, THN ΠIO
AΓAΠHMENH MOY ΓΩNIA...

Δελφική εορτή

Στους Δελφούς εμετρήθηκε το πνεύμα δύο Eλλάδων.
O Aισχύλος πάλι εξύπνησε την ηχώ των Φαιδριάδων.
Lorgnons, Kodaks, opérateurs, στου Προμηθέα τον πόνο
έδωσαν ιδιαίτερο, γραφικότατο τόνο.
Ένας λυγμός εκίνησε τ' απίθανα αυτά πλήθη.
Kι όταν, χωρίς να πέσει αυλαία, η ομήγυρις διελύθη,
τίποτε δεν ετάρασσε την ιερή εκεί πέρα
σιγή. Kάποιος γυπαετός έσχισε τον αιθέρα...

Eλεγεία και Σάτιρες
KAPYΩTAKHΣ