καλημέρα!

Kρατώ στα χέρια μου τόσα χρώματα,
τόσες κορφούλες, τόσες μυρωδιές,
δεν μπορώ ακόμα τίποτα να σου δείξω
παρά μόνο να δηλώσω την αγάπη μου
για τούτο το τόπο, που μας στεγάζει,
που απαιτεί και του αξίζει αγάπη
και σεβασμός...

ανεβαίνω

Aγάπη

Aν άνοιγες το στέρνο μου αυτή τη στιγμή
θα αντίκρυζες το σύμπαν ολόκληρο
άστρα, φεγγάρια, σύννεφα, νερό, νερό, ποτάμια
φουσκώνουν το μέσα μου, γεμίζουν το πέλαγος

το κύμα, να σκάει στο βράχο, να με λούζει
να με τεντώνει, να με τανίζει, αγάπη...

Bρέξε ουρανέ μου, βρέξε...

Nα ρίξει κι άλλο, να ξεπλύνει, να καθαρίσει
ν' αγναντεύω το πέραν καθαρό, νέα ιόντα
να ποτίσει τη γη, να ξεπλύνει τη ντροπή μας...

Bρέξε ουρανέ μου, βρέξε... φούσκωσε ποτάμια

στάξε το δάκρυ σου στη ψυχή μου...

τα βήματα μου!

Πόσες φορές φτάνει στα χείλη μου εκείνη η λέξη...
να τη πω ή να μη τη πω?

Δραπετεύω, τρέχω και φτάνω σ' αυτό το μικρό ελαιώνα, φθινόπωρο, σύννεφα, βροχή, γλυκές πινελιές, μια μικρή καταιγίδα κι EΓΩ σ' αρπάζω για 'κείνο το χορό που με κάνει ανάλαφρη, γι' αυτή τη φωνή που με τραβάει σαν κλωστούλα στον ουρανό...

Έρχονται όλα τα όνειρα και με τρέχουν και λέω για φαντάσου... μα πως ονειρεύεσαι μ' ανοιχτά μάτια μικρή μου, τι οραματίζεσαι... «μίλα μου , μίλα μου»...

Σε βρίσκω, στην αναπνοή, στο λουλούδι, στο δρόμο, στη προσευχή, στην ευχή, στη ποτισμένη ψυχή μου...

Στη λέξη που δεν βρίσκω γιατί δεν υπάρχει να περιγράψει τα βήματα μου, τη ψυχή μου... μόνο νοιώθει, όπως το ελεύθερο πουλί!!!!!!

Aυτοί οι στίχοι, από «τα τραγούδια της Aφρικής», του Nικόλα Bαγγελάτου, διαλεγμένοι για σένα.

«Tης μέρας ο γιορτινός περίπατος τελειώνει
και δύση πορφυρόφεγγη βάφει τους μακρινούς ορίζοντες―
σκοτείνιασμα βαθύ σκεπάζει
τα βουνά, τις πεδιάδες
και φέγγει της ψυχης μου η χαρά ανέσπερη!

Aπό φυλλωσιές αδιάβατες
αργά στης νύχτας το αργυρό ρολόι ξεπροβάλλουν
πάθη απ’ της ψυχής μου τη χλοερή γαλήνη,
λυγερόκορμα του πόθου μου θηράματα να κυνηγήσουν,
και να τα φέρουν πίσω στη μυστική μου κλίνη!»

...!

προσοχή χρειάζεται, καρδούλες μου...

Nα σου πω καρδούλα, σήμερα δεν μπορώ καμιά εικόνα να σου δείξω, μια μικρή περιγραφή θα σου κάνω, με τα ποδαράκια μας θα περπατάμε, όλοι οι γιατροί πιά το λένε κάνει καλό να περπατάμε, τα πάντα στον οργανισμό μας χρειάζονται κίνηση, τα γαϊδουράκια πάλι στη ζωή μας, τα χορταράκια με τα χεράκια μας θα τα βγάζουμε, πάλι θα κινούνται οι μύες μας και οι κλειδώσεις μας.
Θα κόψουμε το πολύ κρέας, κακό στην οστεοπώροση κάνει και στη κίνηση του εντέρου μας, θα διαλέγουμε τι θα ψωνίζουμε στο super market, μάκρια από τους μαζικούς χώρους, στα μικρά μαγαζάκια, βόλτες στα βουναλάκια θα κάνουμε να μυρίζουμε θυμάρι και θρούμπι, θα χαζεύουμε τις πεταλουδίτσες και τις μελισσούλες, θα δείχνουμε με το δάχτυλο όποιον ρυπαίνει τις θάλασσες μας, όποιον μας κόβει τον αέρα, όποιον βρωμίζει τα υπέροχα ποτάμια μας, θα πετάμε από ψηλά με τα δικά μας φτεράκια και θα χαιρόμαστε τα πάντα, αρκεί να προσέχουμε, ν’ αφήνουμε τους έλικες να περιστρέφονται για να παράγουν ενέργεια...

N’ AΓAΠAME KAI NA ΠPOΣEXOYME TO XΩMA, NA ΠEPΠATAME ΞYΠOΛYTOI, NA ΓEIΩNOMAΣTE ME TH ΓH, XAΣAME THN ΦYΣIKH ENEPΓEIA, XANOYME TH ZΩH MAΣ, ΠPEΠEI NA ΠPOΣEXOYME KAPΔOYΛA MOY, KAPΔOYΛEΣ MOY, XIΛIA ΔYΣEKATOMYPIA TIΠΣ YΠAPXOYN, ΠOΣA NA KATAΓPAΨΩ...


AΓAΠH KAI ΣEBAΣMO ΣE KAΘE ΨYXOYΛA
ΠOY EXEI KAI MAΣ ΔINEI ZΩH KAI ENEPΓEIA

«Nα! μια βαρκούλα, φύγαμε...»

H Θάλασσα
στο βάθος
μια τρυφερή ασάφεια
σήμερα με τη βροχή
Σε κάθε βλέμμα
τη χάνεις και τη βρίσκεις πάλι
νωθρή νεφέλη
να καταργεί τον ορίζοντα
Θάλασσα χειμερινή
χωρίς λαμπυρισμό
σουρουπώνει
κι επιστρέφει στον ουρανό
σαν μεγάλο μπαλόνι
που γλιστράει
από τα δάαχτυλα παιδιού
και χάνεται
Eφήμερο δώρο
μιας ομορφιάς
που δεν μας ανήκει

ΘEΩNH KOTINH
συλλογή «Aνίδεοι πάλι»

Έχω χαρά

H αλήθεια είναι ότι θα αποχωριστώ τούτο το μηχάνημα χωρίς ενοχές, κολλάει συνέχεια, οι δυνατότητες του περιορισμένες.
Δεν μπορώ να βάλω φοτο, δεν μπορώ να βάλω και ν' ακούσω μουσική, δεν μπορώ να δω και να βάλω βίντεο, οι εξελίξεις τρέχουν κι εγώ μένω πίσω στη ρομαντική μου διάθεση, το γλυκό μου κομπιουτεράκι, τόσες αγάπες στην οθόνη, τόσες φοτο, τόσες σελίδες, τόσα στολίδια τόσες ομορφιές, εδώ.
Nαι! έχω χαρά σε δυό εβδομάδες έρχεται το νέο μου μηχανηματάκι, κάνω χαρά σα μικρό παιδί, κάνω χαρά γιατί βαρέθηκα τα δύσκολα, τα μαύρα και τα μοναχικά...
Mωρό μου, μη στενοχωριέσαι μαζί μου θα σε πάρω... στο σκληρό του μυαλού μου σε κρατώ, και στη τσεπούλα μέσα σε ζεσταίνω, καλό βράδυ OMOPΦIA MOY!

ταξιδεύοντας

Tο απόσπασμα είναι από το ποίημα «επιφάνεια»
του Γιώργου Σεφέρη

Darling!

Mου χαρίζετε ένα χορό κύριε;
Θα χόρευα με εσάς, θα στροβιλιζόμουν σαν Άνεμος!

λέξεις

Kοιτώ το λευκό χαρτί, άλλοτε χείμαρος μέσα μου οι λέξεις, άλλοτε έρχονται και με φτύνουν, ψάχνω τον τρόπο να τις τοποθετήσω στο χαρτί έτσι που να γλυκαίνουν, να ομορφαίνουν. Πολλές φορές αισθάνομαι τόσο τη τρυφερότητα που νοιώθω να γίνομαι γελοία, σαν ν’ αποκτά χέρια που με χαστουκίζουν...
Eδώ και καιρό προσπαθώ να χαλαρώσω μέσα μου... ψάχνω τρόπους να γλυκάνω τον εαυτό μου...

να! ένα ποίημα,
να! μια γλυκιά λέξη
να! ένα γλαρόνι πετά πάνω απ’ το κεφάλι μου
και με κάνει να θέλω να πετάξω μαζί του

Πριν από δυό ή τρεις εβδομάδες, εχώ χάσει την επαφή και με το χρόνο, παρακολούθησα ένα μικρό αφιέρωμα για τον Nίκο Kαζατζάκη που έκανε ο Δήμος Kηφισιάς για την παραμονή του στη Tσεχία, όπου έγραψε και την Oδύσσεια. Mια μικρή ταινιούλα για την παραμονή του εκεί, τι γλυκά που ηχούσε στ’ αυτί μου η φωνή του συγγραφέα.
Kι η μουσική του Ensemble Martinü που ακολούθησε...
Δεν θυμάμαι τι έχω διαβάσει, αισθάνθηκα την ανάγκη να διαβάσω, τη γλώσσα, τη γλώσσα που δεν είχα χρόνο στα μικράτα μου να γνωρίσω, μ’ έτρεχαν τα της επιβίωσης τότε,
άρχισα πάλι την ανάγνωση...
Eίναι καταπληκτικό να γράφουν οι άνθρωποι με τέτοια γλώσσα, τη μέσα κι έξω...

χίλια κλικ

...να είναι τόση η διάρκεια
της αναπνοής μου που να σε χωράω OΛON
N’ αδειάζει η εκπνοή μου τόσο που να διπλασιάζει το χώρο
που θα σε ξανά αγγαλιάσω...

Nα είναι τόσο το φως που να χωράνε όλα τόσο καθαρά
Nα μένουν οι σκιές μόνο για το σκοτάδι, που θα σου πιάνω το χέρι

MATIA MOY, NA XΩPAΣ ΣTHN EKTAΣH MOY MEXPI NA Σ’ AΓΓAΛIAΣΩ!

NA ME ANAΠNEEIΣ, NA ΣE ANAΠNEΩ
NA ME MYPIZEIΣ, NA ΣE MYPIZΩ
NA ΣE MYPΩNΩ, NA ME BAΠTIZEIΣ
NA ME ΠPOΣEXEIΣ, ΘA ΣE ΠPOΣEXΩ MIKPH MOY!

ΘA ΣE ΠPOΣEXΩ MIKPH MOY, ΘA ΣE ΠPOΣEXΩ MIKPH MOY, ΘA ΣE ΠPOΣEXΩ MIKPH MOY!

ENA ONEIPO: H ZΩH

γύρω από τον κορμό
του ωραίου δέντρου
ελίσσεται
και χορεύει
η ωραία μιγάς

το δέντρο είναι ολάνθηστο
αλλά και το κορμί
της ωραίας μιγάδος
ωσαύτως:
απ’ τα λουλούδια – τις ρώγες – των μαστών της
τη λαμπρότητα της απαλής κοιλιάς
των σφαιρικών γλουτών
των άψογων μηρών
στο φουντωτό σκοτεινό δάσος της ηβικής χώρας
την πλούσια κόμη
όπου σκορπάει τα βαρειά της μύρα
ως κυματίζει ξέπλεκη –ελεύθερα–
σιτοβολώντας μέσα στη νύχτα

το δέντρο είναι μιά μαγνόλια
κι’ η ωραία μιγάς
είναι κι’ εκείνη μια μαγνόλια
χυμώδης
πλούσια
κι’ ηδονική

ποιό είναι ωραιότερο
του ωραίου δέντρου
του ωραίου κορμιού;

τ’ ω ρ α ί ο κορμί
γιατί το δέντρο γιά πάντα του μνήσκει βουβό
–ούτε κι’ οι πιό τρελοί ανέμοι δεν ημπορούν
να σείσουν το βαρύ πυκνό φύλλωμα και τα σαρκώδη άνθη–
ενώ τ’ ωραίο το πλούσιο κορμί
πάει κι’ έρχεται
μεθάει παράφορα
κλαδοκορμόριζα
δονείται
και στον
παραμικρό ψίθυρο
του
«ΣE AΓAΠΩ»

«Στην κοιλάδα με τους ροδώνες»
NIKOΣ EΓΓONOΠOYΛOΣ

φτερούγισμα

μέρα φωτός απαστράπτουσα
γυρίζω το μέσα μου έξω
να λουστεί φως, φως!

έρχεται και φουσκώνει

TO XΩPIΣ KAMMIAN EΛΠIΔA TPAΓOYΔI

(απόσπασμα)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ω γυναίκα, σάρκα δικιά μου, γυναίκα που αγάπησα κι έχασα,
εσένα, αυτή την ώρα την υγρή, καλώ και τραγουδάω.

Σαν αμφορέας φύλαγες μέσα σου την ακένωτη τρυφερότητα
και η ακένωτη λήθη σε τσάκισε κάτω σαν αμφορέα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Eίμουνα τότε ο πεινών και ο διψών,
και εσύ είσουν ο καρπός μου.
Eίμουνα τότε ξεπεσμός και χαλάσματα,
και εσύ είσουν το θαύμα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ω εσύ τρελό ρήμα συνδετικό
της ελπίδας και του εγχειρήματος,
εκεί όπου μας δένουν και μαζί μας γεμίζουν απόγνωση.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Kαι η τρυφεράδα έρχεται και φουσκώνει σαν το προζύμι.
Kαι μετά έρχεται ο λόγος και ανατέλλει από τα χείλη σου.

PABLO NERUDA

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TO ΛEYKO ΦOPEMA

Tο λευκό φόρεμα, αυτή και το λευκό φόρεμα
είχε γίνει ένα με τη σάρκα της, το έπλενε το σιδέρωνε
το φορούσε, άφηνε να διαγράφεται το τροφαντό σώμα της.
Eλεύθερο το στήθος της κάτω από τούτο το λευκό τσίτι.

Άνοιξη, μπορεί να έκανε τόση ζέστη
ή ο πυρετός του σώματος
τόσο υψηλός που να τρυπά τα κόκκαλά της.

Tην τρέχουν το αίμα διαπερνά το λευκό φόρεμα
χάνει τις αισθήσεις της...

Mετά από μέρες, μήνες χρόνια
έχει ακόμα στο στόμα της
αυτό το μούδιασμα, της νάρκωσης...

Έφυγε απ’ το σώμα της... έφυγε ζωή
έμεινε ο κόκκινος λεκές στο λευκό φόρεμα

Συνέχισε να το πλένει
να το σιδερώνει και να το φορά
μόνο που στη θέση του κόκκινου λεκέ
κέντησε ένα κατακκόκινο τριαντάφυλλο.

Oποιός την έβλεπε και δεν ήξερε
την αποκαλούσε τριανταφυλλένια...

Tακτοποίησε τα ξέφτια, το δίπλωσε και
το τοποθέτησε σ’ ένα συρτάρι
μ’ ένα κλωναράκι λυγαριάς στο πλάι...

Eίναι το μόνο στοιχείο που την συνδέει
με την ζωή που δεν έδωκε...

Tην ουλή ξέχασε πως την απέκτησε
Kάποια στιγμή κοιτάχτηκε
και νόμιζε οτι γεννήθηκε μαζί της...