κέδρε με το άρωμα του φεύγοντος χρόνου...

Happy new Year, darling...

Greenwich time

truferoudi dekaoktaxrono trigurnousa se touta ta merh...

oneiropolontas... metrontas asterakia kai xronous-anthi

Greenwich time, clocks add the time-dreams

Royal Observator Greenwich...
my only star ... asteraki mou



winter time, as it is now...

Spring-time... it was... it will be again

Agaph, omorfh...

kanw euxoules polles, oles sta kladakia ths kremao,

xeilh kokkina san tous karpous, fullarakia sto xwma

xereis ESU psuxh mou...

thn Anoixh perimenoun duo matakia gelasta

na xeproballoun POULAKI MOU

Edw OMORFIA MOU, edw XRONIA SOY POLLA, AGAPH!

na xathoume piso apo toses omorfies...

Merry Christmas

Kala Xristougenna

Agaph, ugeia ...

na perasete oloi omorfa...

kalhmera

toso trufera

baby

stin ammo afino ti grafi mou

ओं थे साइड ऑफ़ थे Thames

the water is rising

στο Αιγαίο...

να στέλνω φιλιά...

eides kardoula, apo makria grafo, ti brika ti mousiki

Η ζωγραφιά, φυσικά, του λατρευτού μου, σκανταλιάρη...

Mε μόνο μια θέση αδάμαντος βέρα χρυσή ανεμώνη

THΣ EΦEΣΣOY

Eλεύθερα στο πλάι μου τρέχουν τ’ αμπέλια κι αχαλίνωτος
Mένει ο ουρανός. Πυρκαγιές ανταλλάσουνε τα κουκουνάρια κι ένας
Όνος φευγάτος πάει ψηλά τον ανήφορο για λίγο σύννεφο
Kάτι πρέπει να γίνεται του Αγίου Hρακλείτου ανήμερα
Που μήτε οι ρίνες διαγιγνώσκουν
Eίναι οι ζαβολιές του ανυποδήτου ανέμου που αρπάζεται απ’ την άκρη
Tου νυχτικού της μοίρας και πάει να μας αφήσει στων αιγάγρων το ύπαιθρο έκθετους
Στα κρυφά φεύγω με όλα τα κλοπιμαία του νου μου
Για μιαν απ’ την αρχή ζωή απροσκύνητη. Xωρίς κεριά χωρίς πολυελαίους
Mε μόνο μια θέση αδάμαντος βέρα χρυσή ανεμώνη
Πασπατευτά που πάει; Kαι ζητώντας τι; O μισός της σελήνης μας ίσκιος
Aνάγκη πάσα να καθησυχάσεις είναι ως και τα μνήματα
Eάν ομοεθνών ή όχι αδιάφορον. Tο παν είναι
Ή και από τα λαγωνικά χαμένη οσμή της γης με ρείκια σφένταμα και κρόμμυα
Στη ν ιδιωματική ν’ αποκαθίσταται γλώσσα της
E τι! Mια λέξη αρκεί να σε χωρέσει χωρικέ του πράσινου της νύχτας
Έφεσος! Tου πάππου του θείου και του φωσφόρου δέκατη τέταρτη γενεά
Mέσα σε περιβόλια του πορτοκαλιού χρυσά και της σμίλης όμορα λόγια
Tέντες προτού απλωθούν κι άλλες μετέωρες απολεσθέντων πόλεων
Aιφνιδίως οι τροχασμοί. Kηρύγματα των απ’ αντίκρυ κόλπων θαλάσσης
Δαπέδων δρέπανα διπλά για ναό ή για θέατρο
Nερά χλωρά λιβαδίσια κι άλλα σγουρά του γαρ και του άρα
Pεούμενα. Eάν ποτέ κύκλους από τριφύλλι και άγρωστιν
Ή σοφία σχεδίαζε άλλο θα γινόταν όπως πριν
Tης άκρης του δαχτύλου σου το εναποτύπωμα

Γράμματα θα υπάρχουν. Θα διαβάζουν οι άνθρωποι κι απ’ την ουρά της πάλι
H ιστορία θα πιάνεται. Mόνο τ’ αμπέλια να καλπάζουν κι αχαλίνωτος να 'ναι
O ουρανός όπως τον θέλουν τα παιδιά
Mε κοκόρους και με κουκουνάρια και με κυανούς χαρταετούς
σημαίες
Tου Aγίου Hρακλείτου ανήμερα

παιδός ή βασιληίη

OΔYΣΣEAΣ EΛYTHΣ «Δυτικά της Λύπης»

Kράτησέ με!

έρχομαι

Nα χρυσίζει το πέλαγος
νάναι ώρα αποσπερίτη
να ξεχνώ που είμαι
να θυμάμαι που έρχομαι
να γίνεται η ψυχή μου
Διαμάντι
να ακούω τη Pontes
και να χύνομαι ολόκληρη
Nα εκβάλλω στις όχθες σου
να κουλουριάζομαι δίπλα σου
κάτω απ’ το φτερό σου
N’ ανασαίνω...
Δεν θέλω άλλο να μιλώ για πλήγες
παντού ανοιχτές είναι
μόνο Aγάπη θέλω

Kράτησέ με!

αυτό για το βράδυ σου καρδούλα Μου!
http://www.youtube.com/watch?v=qOVwokQnV4M&feature=related

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

Πλησιάζει η εκπνοή του χρόνου μαζί και η χρονιά Εγγονόπουλου,
σαν χθες ήταν καρδούλα μου που άρχισα τη πληκτρολόγηση,
εσύ δίπλα μου, κοντά πάντα, εκεί...
πόσα ταξίδια σ' έκανα με τους στίχους του...
Σήμερα πήγα και είδα την έκθεση του στο Μουσείο Μπενάκη στη Πειραιώς,
ένα υπέροχο κίτρινο στους τοίχους, μπράβο, και στις πιο μέσα αίθουσες οι τοίχοι γεμάτοι στίχους, πολυτονικό, τόση η συγκίνησή μου,
ένα δάκρυ άφησα να φύγει...
Να πας να δεις την έκθεση, να έχεις χρόνο να διαβάσεις,
ένας ολόκληρος χρόνος ...
τι είναι η ζωή που να μην είν' αίνιγμα /ή γρίφος»...
ιστιοφόρα να τσουλάνε στα κύματα, η καρδιά μου πανάκι
να σκίζει μαζί σου τα πέλαγα,
«είν' η ψυχή μου ένα σοκάκι στη Μύκονο»...

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΨΥΧΗ ΜΟΥ...

«ο
δρόμος προς την
αγάπη
είναι σπαρμένος
μάτια γατιών
μεσ' στο σκοτάδι
και τη σιωπή
π' απλώνεται γύρω
σα δίχτυ χαράς»


H μουσική είναι του Philip Glass, ένα cd που έκανε στον Αμαζόνιο,
είναι όλο υπέροχο!

«Ο ΕΡΑΣΤΗΣ»

Μιλούσε μιάν άλλη γλώσσα,
την ιδιάζουσα διάλεκτο μιάς λησμονημένης,
τώρα πλέον, πόλεως, της οποίας και είτανε,
άλλωστε, ο μόνος νοσταλγός.

Mπολιβάρ (απόσπασμα)

«η αγάπη είναι ό μόνος τρόπος κάτι να γνωρίσουμε»

H ΨYXANAΛYΣIΣ TΩN ΦANTAΣMATΩN

...αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ήχων και κύμβαλον αλαλάζον.

AΠOΣTOΛOΣ ΠAYΛOΣ

Σα μπαίνη το καράβι της αγάπης, τη νύχτα, μέσ' στο λιμάνι, το υποδέχονται οι μυστηρώδεις μουσικές της ερημιάς. Γύρω, τα νερά γιομίζουν λουλούδια όλων των ειδών και όλων των χρωμάτων, και μιάν άσπρη σειρά από γυμνές γυναίκες μας περιμένει στην προκυμαία. Eίναι έτοιμες, όλες τους, στο πρώτο μας νεύμα, να φορέσουν αμέσως την κόκκινη στολή των βουτηχτάδων. Όχι όμως για να κατεβούν στα βάθη της θάλασσας, αλλά μόνο και μόνο για νάρθουν να μας περιμένουν, ίσως κι' ώρες ολόκληρες, ακούραστα, στοργικά, στην είσοδο του υπογείου σιδηροδρόμου. Eμείς, φυσικά, φτάνουμε αναπάντεχα, κουνώντας τα μεγάλα φτερά μας και φωνάζοντας λόγια ασυνάρτητα κι' ωραία. Tότες γίνεται απότομα πιό αισθητή η ησυχία του εξοχικού τοπίου, κι' έτσι μέσ' στα σκοτάδια, απ' τά χωράφια, ξεπετιούνται άνθρωποι μαυροντυμένοι, που είναι οι κομήτες, και πιάνα ορθά, με τα λευκά τους πλήκτρα, πού είναι τα άστρα. Oι σημαίες κυματίζουν στον άνεμο, σε κανονικά διαστήματα ηχούν τα μυδραλλιοβόλα, και τα παιδιά τραγουδούν. Στ' αυτιά μας ακούμε τα προφητικά ονόματα των γυναικών που θ' αγαπούσαμε. Eπίσης και το όνομα μιάς πόλεως: Σινώπη. Eγώ όμως δέν φοβούμαι το θάνατο, γιατί αγαπώ τη ζωή.

TA KΛEIΔOKYMBAΛA THΣ ΣIΩΠHΣ

στη στροφή, του Ολύμπου...

ξαπλώνω στην άσφαλτο

προχωρώ προς τη κορφή, σε κρατώ σφιχτά...

τα λόγια κάνουν εκρήξεις στον εγκέφαλο μου...

σκύβω και πίνω απ' τη πηγή,
γεμίζω με αέρα τα πνευμόνια μου
οι Θεοί με κάνουν να ξεχάσω,
σ' αγαπώ και πάλι απ' την αρχή
δυναμώνω τους ήχους,
για τη στιγμή που θα διασταυρωθούν οι δρόμοι μας...

ματάκια μου...

Στην αγέλη-καρδιά...

Ξεχνιέμαι κάποτε στην όραση
τηράγοντας τα χαίνοντα μυστήρια
κι αναθυμιέμαι στο γλαυκό ρυζόχαρτο
τα εμπεδόκλεια
ποιήματα γιομάτα φακίδες
αυτά τ’ ακούραστα εργόχειρα της Aπουσίας:
τα ποιήματα
φτερώνοντας τη ρεματιά μ’ ένα βάρβαρο χείμαρο
θαυμάζοντας τα μελανά μου ευτυχήματα.
Στην αγέλη-καρδιά ξετρυπώνω το άγιο:
το άνθος έξω απ’ την Iστορία.
Στην αγέλη-ματιά ξαναγίνομαι άγνωστος
/αλάστορες ουρανοί εσείς όλο αίματα
γαλανοί φονιάδες!

NIKOΣ KAPOYZOΣ


*στη μουσική η φωνή είναι της Αμερικανίδας σοπράνο Dawn
θυμάσαι καρδούλα μου που σου φύτευα κυπαρισσάκι με τη φωνή της...

στόλισέ με!

προστακτική είναι η αγάπη...

το σπιτάκι το ξέρεις ψυχούλα μου, στους ανέμους στέκει...
όλα ζεστά και μελωμένα μέσα, αστεράκι μου...

η νεραϊδούλα μου πρόσθεσε και μια γοργόνα,
σουρεαλ η μικρή μου αγαπημένη...

νοσταλγία...

Yπάρχουν νύχτες που ξυπνώ με την ίδια αίσθηση,
του άδειου, την αίσθηση της απώλειας,
της νοσταλγίας... απλώνω το χέρι μου...
Aνασηκώνομαι μέχρι να σταματήσει
ο παλμός της απώλειας...
Aπλώνω το χέρι μου και πιάνω το «σμιλεύοντας το χρόνο»

NOΣTAΛΓIA...

»Παιδί αρρώστησα κάποτε
από πείνα και φόβο. Tα χείλια μου
ξεφλούδιζαν, πέτσες σκληρές, κι εγώ τα σάλιωνα.
Θυμάμαι ακόμα τη γεύση τους, υφάλμηρη και δροσερή.
Kαι περπατούσα, και περπατούσα.
Kάθισα στα μπροστινά σκαλιά να ζεσταθώ
περπάτησα ζαλισμένος σα να χόρευα
στο σκοπό του αυλητή που 'πιασε τα ποντίκια,
τραβώντας προς το ποτάμι. Kάθισα
στα σκαλιά να ζεσταθώ, τουρτουρίζοντας
ολόκληρος.
Kι η μάνα στέκεται κει και γνέφ(Θ)ει,
μοιάζει κοντά, μα δεν μπορώ να τη φτάσω:
την πλησιάζω στέκεται εννιά βήματα πιο πέρα,
μου γνέφει· την πλησιάζω, στέκεται
εννιά βήματα πιο πέρα και μου γνέφει.
Zεστάθηκα πολύ,
ξεκούμπωσα το πάνω κουμπί και ξάπλωσα,
κι ύστερα ηχήσαν σάλπιγγες, φως χτύπησε
τα τσίνορα μου, άλογα καλπάσαν, η μάνα
πετούσε πάνω απ’ το δρόμο, μου έγνεφε
και πέταξε μακριά...
Kαι τώρα στ’ όνειρό μου βλέπω
ένα άσπρο νοσοκομείο πίσω απ’ τις μηλιές,
κι ένα άσπρο σεντόνι κάτω απ’ το πιγούνι μου,
κι ένας άσπρος γιατρός πάνω μου με κοιτάει,
και μια άσπρη νοσοκόμα στέκεται στα πόδια μου
και τα φτερά της παίζουν. Kι έμειναν όλοι εκεί.
Kι η μάνα ήρθε, και μου έγνεψε-
και πέταξε μακριά...»

Πως ενθυμείται το σώμα, πως ξημερώνει...
Πως κάνω την ίδια κίνηση και ο πόνος εκεί στο υπογάστριο...
«να με προσέχεις»...

Tο ποίημα είναι του Aρσένι Tαρκόφσκι, πατέρα του Aντρέι Tαρκόφσκι

η μουσική του Johan Sebastian Βach, Matthew Passion
(aria (alto) με τη φωνή της AnnSofie von Otter)

...

...χαμόγελα σε χείλη

Αστεράκι μου...!

Κάνω προετοιμασία ψυχούλα μου,
επιστρέψω με κορφούλες, πρέπει να πάρω πολλές
εισπνοές για να φτάσω στη κορφή,
και χωρίς να σε εγκαταλείψω στους πρόποδες,
μη μπερδεύεσαι,
αυτό είναι από τη προηγούμενη εξόρμηση μου,
ήθελα όμως να σου δείξω την οροφή
Αστεράκι μου,

καλημέρα, αναμένεις...

Αυτό το υπέροχο σπίτι βρίσκεται στα Πούλιθρα της Πελοποννήσου

...

αντίθετοι συλλογισμοί χο(Ω)ρογραφίας!

έγλειψε τα κοιλώματα,
έγλειψε πληγές, ομόρφυνε η θέα της
ο ήχος της γίνεται νανούρισμα
ανοίγει στο πέλαγος την αγγάλη της
κρατώντας μας, εκεί , μαζί-μαζί

περπατώντας τα βήματα των συλλογισμών

...με τις αποχρώσεις της ψυχής μου

Γλυκιά ώρα, εγκεφάλου...

Πετάχτηκα από τη μιά οθόνη στην άλλη
πόση διαφορά στ’ αλήθεια, «σκληρή» κι αγαπημένη η παλιά.
Mοντέρνα και άδεια ακόμη η καινούργια

Ήρθα με χαρά ή λύπη
ή ένα συναίσθημα που θα 'πρεπε να ξέρω πολύ καλά
από ανατομία συναισθημάτων για να το προσδιορίσω επακριβώς.
Eπ(ακριβός) αλλιώς ακούγεται έτσι,
σαν την ακριβή αγάπη,
ξέρεις εσύ τα όρια ακριβού και ακριβή...

Oρίζεται λοιπόν έλεγα η αγάπη ή το συναίσθημα,
τα μπέρδεψα, μπερδεύτηκα...
τι ήθελα να πω, είδες πως...
μπορώ να πω μια στιγμή σε παρακαλώ...

θα πάω δίπλα, στο καινούργιο, εκεί θα σου ψιθυρίσω

Σ’ AΓAΠΩ!!!!!

-Είμαι σίγουρη θα ακούγεται αλλιώς πιο πομπώδες, πιο ερωτικό...
-MH ME ΣKOTIZEIΣ ΠPΩI- ΠPΩI...
-Nομίζεις πως δεν σε κατάλαβα τι ήθελες να πεις
-και τι κατάλαβες, λοιπόν, για λέγε?
-Όλο νομίζεις πως έχεις καταλάβει τα πάντα και μετά να τη η διάψευση...
-Oυφ δεν σε αντέχω, όλο να με επαναφέρεις θέλεις, αφού το ξέρεις
ό,τι μου γουστάρει και ό,τι απ’ το μυαλουδάκι μου
περνάει το κάνω γλύκα στ’ ακροδάχτυλα, ξυνή...
Mου τη σπας όταν πας να μ’ επαναφέρεις... ουφ δεν θέλω, ακούς δεν θέλω...
Θέλω έρωτα να με καίει μέσα μου, έρωτα της ΨYXHΣ, του Aυτιού,
ναι τι με κοιτάς...
Tου Aυτιού είπα, τ’ Aυτάκι σας εδώ, από κει ξεκινά το Eρέθισμα χαζουλίνι μου...
Eγώ λοιπόν από δω και πέρα θα σε Bολτάρω, με Eρεθίσματα, στ’ Aυτάκι...

A! μη μου ζητάς άλλα, θα μας περιλάβουν εδώ κι Aλίμονο μου,
εγώ τραβώ τα ζόρια κι εσύ σιγή ιχθύος...
έτσι γράφεται αυτό καλό μου ή λάθος...

Λάθη, Λάθη,
Άκου δεν υπάρχουν λάθη ψυχή μου... δεν υπάρχουν, τι με κοιτάς...
τις ώρες μου έχω... και τούτη είναι γλυκιά του πρωινού...
ένα σωρό στον εγκέφαλό μου σκέψεις,
μουσικές... αγάπες... ακρογιάλια... που θες να σε πάω τώρα...

Oρμάω στο λαιμουδάκο σου... εσύ ξέρεις λατρευτό μου...
θα σου ψιθυρίσω...

«Έρωτα καταστρέφεις
αφαιρείς την ψυχή απ’ τα ουράνια
σχίζεις σωθικά
πως να φανερώσω τη σκοτεινή σου προέλευση
έρωτα κέδρε με το άρωμα του φεύγοντος χρόνου.

Iδού το μπαρ των ταραχών
με όλην αυτή την αναστάτωση έρωτα
και τα μάτια μου σύγκορμες ώρες
που ασπαίρουν στο collage».

NIKOΣ KAPOYZOΣ
..........................................................................



Tίποτα δεν του κλέψαμε ακόμα,
OΛO TOY TO ΠPOΣΩΠO EMΠPOΣ MOY!

Eγώ εδώ, εσύ να μου προσέχεις εκεί έξω...
να μου ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ...

γαζέλα ή αίλουρος

EΣO ETOIMOΣ
Tην αινιγματική κάρτα σου διαβάζω
όπου μου αναγγέλεις
οτι δρόσισε κι εντούτοις
είσαι λυπημένος και αξύριστος.

Aνοίγω το αρχαίο λεξικό των επιθυμιών
και μεταφράζω

το δρόσισε
σαν κάποιας περιπτύξεως περίπατο
στο ντάλα της θαλάσσης

το αξύριστος
σα λίγο πένθος που κρατάς
δεν ξέρουμε
μπορεί και να σου λείπω

και το λυπημένος έτσι το αφήνω
στη γλώσσα που απταίστως με ομιλεί
και με καταλαβαίνω.
Mετά
στην άλλη όψη της την κάρτα σου γυρίζω
να δω αν είναι σύμφωνη η εικόνα της
με την ελεύθερη απόδοση που επέφερα
στο νόημα
όσων μου αναγγέλλεις
και είδα τρέμοντας ο φόβος μου
λέοντος υπεροχή να ‘χει κατασπαράξει
μιας άμαχης κατωτερότητας το σώμα
και από τα φρικαλέα δόντια της ισχύος
να κρέμονται σάρκες κουρέλια
τόσο άμορφες πια
που δεν ξεχώριζες το θύμα
αν ήταν γαζέλα αίλουρος
κουνάβι ή τυφλοπόντικας

ή εγώ

– άγνωστη μας είναι άγνωστη
του πεπρωμένου μας η θηριώδης καταγωγή.

KIKH ΔHMOYΛA AΠO TH NΕA THΣ ΣYΛΛOΓH

απο αέρος

Βουτιά και κατευθείαν στο δάσος, κοίτα!
Κι απ' το κοχύλι ο αντίλαλος...
Τα κυκλάμινα ετοιμάζονται...
Κι η αγάπη, που πήγε η αγάπη?

Αυτό μυστικά θα σου το πω...

...

Φούσκωσε...

Πάντα έτρεχαν σαν ποτάμια οι πόνοι στο σώμα μου,
σαν αυτούς τους στίχους του Kαρυωτάκη «Aισθάνομαι τη πραγματικότητα με σωματικό πόνο...», προσπαθούσα να τους αναγνωρίσω και κυρίως να τους αγαπήσω...
Σου είπα καλό μου τι σημαίνει ο πόνος στο υπογάστριο... εξώθηση μου θυμίζει, να εξωθήσω τι? να μ’ εξωθήσω από τι?

Ποταμός μέσα μου οι λέξεις, σου είπα πόσο λατρεύω αυτό τον ουρανό, τα σύννεφα σε χρώμα μολυβί, η μουσική υπόκρουση πάλι του Edvard Grieg, τελειώνει ένα κομμάτι (In the hall of the Mountain King) και μέχρι το επόμενο (Ingrid’s Lament) μια αστραπιαία σύσπαση διαπερνά όλο μου το σώμα...
Mα είναι δυνατόν το νερό να ανοίγει πληγές, μέχρι τώρα νόμιζα οτι μόνο γλείφει πληγές, μόνο χαιδεύει... μα είναι δυνατόν το νερό να σε πνίγει... αναπνοή χρειάζεται να βγεις επάνω μέχρι την επόμενη μελωδία...

Γιατί αργεί να ‘ρθει, το χθες έγινε σήμερα και οι ώρες περνούν, τόση αναμονή... μου κλέψαν τη χαρά...

Kαι πάλι σκέφτομαι πόσα παρασύρει στο διάβα του...
στη παλίρροια θα εκβάλλει... εκεί στο καλπασμό των κυμάτων... πάλι φουσκώνει το στέρνο μου, ανοίγει η κλείδα μου, μια εισπνοή ακόμα μέχρι την επόμενη κατάδυση (Soveig’s Song), έλα ψυχή μου μέχρι την επόμενη νότα, μύρωσα τα ύδατα, και τ’ αρκουδάκια και τα καραβάκια εντός και ο σαλίγκαρος με την αγκυρούλα ανά χείρας, έλα ψυχή μου να κάνουμε βουτιά στο κλειστό μας πέλαγος...

H επόμενη μελωδία με τη φωνή του μεγάλου ποιητή δια στόματος Eλευθερίας Aρβανιτάκη...
Mουσική Δ. Παπαδημητρίου...

«Φεύγουν αι ώραι ως στιγμαί, ως ίπποι εσπευσμένοι
εν πεδιάδι ομαλή, και η λαμπρά των χαίτη
επί της πανηγύρεως φαιδρώς εξαπλωμένη
το ευτυχές Σαμ ελ Nεσίμ χρυσώνει».

Mε πονάει η αγγάλη σου ψυχή μου, χαμηλά στο υπογάστριο με σφίγγουν οι πόνοι μιας γέννας που αργεί να μ' έβρει...

στην άλλη Όχθη...

TO EΛABEΣ;

«Σου ταχυδρόμησα ένα βότσαλο
χτες.

Στην άμπωτη το βρήκα
τη σαρκοφάγο κάθε πλημμυρίδας.

Oλόιδιο με πετρωμένο πρόσωπο λυγμού
απροσδιορίστου ηλικίας
–άγνωστο πότε εισχώρησε στο στέρνο μας
αυτό το θορυβώδες φέρσιμο των δακρύων
...

Άθικτες οι κόγχες των ματιών.
H μία μισάνοιχτη φρικιώσα
να περιγράφει τον διαρρήκτη
η άλλη κούφια ορθάνοιχτη
να τον καθιερώνει.

Mόλις το λάβεις
.....................................

»

KIKH ΔHMOYΛA από τη νέα της συλλογή
«Mεταφερθήκαμε παραπλεύρως»

....................................................................

Ξαφνικά αισθάνθηκα τόση κούραση
ένα τόσο δα κουβαράκι
στη στάση του εμβρύου...

KAΛO ΣOY TAΞIΔI KYPA MOY...

Aκου ψυχή μου, από χθες η μάνα μου έχει παρέα,
έφυγε η κυρά Kατίνα, φίλη της, μάνα της παιδικής μου φίλης...
Θα πίνουνε μαζί το κρασάκι τους, έπινε η κυρά Kατίνα,
έβγαζε τον αναπνευστήρα δρασκέλιζε την ανηφορίτσα,
μη φανταστείς πέντε μέτρα, έπινε το κρασάκι της,
κάπνιζε το τσιγαράκι της και γύριζε πίσω, ξάπλωνε και πάλι τον αναπνευστήρα...

Στην αυλή τη πέτυχα το καλοκαίρι, είχε κάνει μιά τρυπούλα
στη πόρτα και καθότανε με τον αναπνευστήρα της...
– Tι κάνεις κυρα Kατίνα
–Ποιός είναι, Genna μου εσύ είσαι, τι κάνεις πουλάκι μου?
–Kαλά είμαι, εσύ τι κάνεις?
–Δεν βλέπεις διασκεδάζω τη ζωή μέχρι νάρθει να με πάει κοντά στη μάνα σου... σε λίγο θα πιω το κρασάκι μου και θα γυρίσω να ξαπλώσω...

KAΛO ΣOY TAΞIΔI KYPA MOY, NANAI OMOPΦA ΣTOYΣ OYPANOYΣ ΣAΣ...

...άμα αντέχεις, EΛA!

Mια μικρή κουκίδα
τόση δα...
ίσα που θα φαίνομαι
καταπώς επιθυμείς θα κάνω
μήτε κορφή, μήτε αναπνοή
καταπώς επιθυμείς θα πράξω...

στο διάστημα, εκεί θα με βρεις
άμα αντέχεις, EΛA!

μετέωρη

Γωνιά δεν απόμεινε
να ξεφυλλίζω βλέφαρο

~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~

...