Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

νοσταλγία...




Yπάρχουν νύχτες που ξυπνώ με την ίδια αίσθηση,
του άδειου, την αίσθηση της απώλειας,
της νοσταλγίας... απλώνω το χέρι μου...
Aνασηκώνομαι μέχρι να σταματήσει
ο παλμός της απώλειας...
Aπλώνω το χέρι μου και πιάνω το «σμιλεύοντας το χρόνο»

NOΣTAΛΓIA...

»Παιδί αρρώστησα κάποτε
από πείνα και φόβο. Tα χείλια μου
ξεφλούδιζαν, πέτσες σκληρές, κι εγώ τα σάλιωνα.
Θυμάμαι ακόμα τη γεύση τους, υφάλμηρη και δροσερή.
Kαι περπατούσα, και περπατούσα.
Kάθισα στα μπροστινά σκαλιά να ζεσταθώ
περπάτησα ζαλισμένος σα να χόρευα
στο σκοπό του αυλητή που 'πιασε τα ποντίκια,
τραβώντας προς το ποτάμι. Kάθισα
στα σκαλιά να ζεσταθώ, τουρτουρίζοντας
ολόκληρος.
Kι η μάνα στέκεται κει και γνέφ(Θ)ει,
μοιάζει κοντά, μα δεν μπορώ να τη φτάσω:
την πλησιάζω στέκεται εννιά βήματα πιο πέρα,
μου γνέφει· την πλησιάζω, στέκεται
εννιά βήματα πιο πέρα και μου γνέφει.
Zεστάθηκα πολύ,
ξεκούμπωσα το πάνω κουμπί και ξάπλωσα,
κι ύστερα ηχήσαν σάλπιγγες, φως χτύπησε
τα τσίνορα μου, άλογα καλπάσαν, η μάνα
πετούσε πάνω απ’ το δρόμο, μου έγνεφε
και πέταξε μακριά...
Kαι τώρα στ’ όνειρό μου βλέπω
ένα άσπρο νοσοκομείο πίσω απ’ τις μηλιές,
κι ένα άσπρο σεντόνι κάτω απ’ το πιγούνι μου,
κι ένας άσπρος γιατρός πάνω μου με κοιτάει,
και μια άσπρη νοσοκόμα στέκεται στα πόδια μου
και τα φτερά της παίζουν. Kι έμειναν όλοι εκεί.
Kι η μάνα ήρθε, και μου έγνεψε-
και πέταξε μακριά...»


Πως ενθυμείται το σώμα, πως ξημερώνει...
Πως κάνω την ίδια κίνηση και ο πόνος εκεί στο υπογάστριο...
«να με προσέχεις»...



Tο ποίημα είναι του Aρσένι Tαρκόφσκι, πατέρα του Aντρέι Tαρκόφσκι

η μουσική του Johan Sebastian Βach, Matthew Passion
(aria (alto) με τη φωνή της AnnSofie von Otter)




10 σχόλια:

genna είπε...

Είναι ένα όνειρο που επαναλαμβάνεται, ήρθες δίπλα μου, κολλητά μου, σχεδόν με ...
με τράβηξες στο διπλανό παλιό σπιτάκι, βιαζόσουν, πήγες να μπεις από το παράθυρο...
εγώ πάω από τη πόρτα, το τζάκι ήταν αναμμένο... σε έψαχνα, δεν ήσουν πουθενά...
βγήκα και σε φώναξα, το στόμα μου είχε γεμίσει σπίρτα, προσπαθούσα με αγωνία και πνιγμό να τα βγάλω από το στόμα μου, η ίδια αίσθηση στην αυλή, όλα σιωπηλά...
Ξαφνικά ξεπροβάλλει και με σπρώχνει... είσαι όμορφη και νέα, καμιά απώλεια...
Κάθε φορά προσπαθώ να σ’ αγγίξω ψυχή μου... τη παιδούλα με τη γυναίκα να φέρω κοντά,
να γίνει μια η μορφή... η γυναίκα η ερωτεύσιμη, η μάνα της στοργής, η σύντροφος· γλυκιά, τρυφερή... αυτή που γεμίζει πλανήτες το σώμα σου...

zero είπε...

Καταπληκτικο ποστ.
Μπραβο σου.
Πολυ ευαισθητο.

Roadartist είπε...

ωραίο κείμενο!

quartier libre είπε...

εκείνο το
"να με προσέχεις"
τι ανάγκη βγάζει
και τι παράπονο...
παρά πονο μου...

genna είπε...

@zero
καλημέρα, καλό μήνα κι ευχαριστώ...


@Roadartist
καλό μήνα!



@quartier libre

εκείνο το όνειρο... πως γίνεται παράπονο...
καλό σου μήνα κοριτσάκι, φιλί!

Alexis B είπε...

Καλημέρα και καλό μήνα.
Τί να πρωτοθαυμάσει κανείς.
Τό κείμενο, την φωτογραφία, την μουσική?
Ενα θαυμαστό, εξέσιο σύμπλεγμα, αισθημάτων και νωερών εικόνων.

quartier libre είπε...

μην σβύνεις, παιδουδούλα μου :)
βλέπω "να με στολίσεις",
μ' αρέσει,
πιάνω άσπρο χαρτί, το συμπληρώνω,
μπαίνω να στα γράψω,
και λέω, μπα, λάθος θα κάνω, σ' αλλουνού σελίδα μπήκα !
ξανά πίσω, μπα, σ' αυτήν τη σελίδα μπήκα...

καλησπέρα
καληνύχτα :)

quartier libre είπε...

στον Ταρκόφσκυ
με στέλνει η νοσταλγία σου :)

Unknown είπε...

εμεινα αφωνη απο τον υπεροχο συνδυασμο κειμενων και αριας....

θα σε βάλω στις βολτες μου ....


xxxx


cy

genna είπε...

καλή σου μέρα κοριτσάκι

σ' ευχαριστώ πολύ, πολύ

να περνάς όποτε θέλεις

σε φιλώ, πάντα να απολαμβάνεις τα καλιτεχνικά σου...