νοσταλγία...

Yπάρχουν νύχτες που ξυπνώ με την ίδια αίσθηση,
του άδειου, την αίσθηση της απώλειας,
της νοσταλγίας... απλώνω το χέρι μου...
Aνασηκώνομαι μέχρι να σταματήσει
ο παλμός της απώλειας...
Aπλώνω το χέρι μου και πιάνω το «σμιλεύοντας το χρόνο»

NOΣTAΛΓIA...

»Παιδί αρρώστησα κάποτε
από πείνα και φόβο. Tα χείλια μου
ξεφλούδιζαν, πέτσες σκληρές, κι εγώ τα σάλιωνα.
Θυμάμαι ακόμα τη γεύση τους, υφάλμηρη και δροσερή.
Kαι περπατούσα, και περπατούσα.
Kάθισα στα μπροστινά σκαλιά να ζεσταθώ
περπάτησα ζαλισμένος σα να χόρευα
στο σκοπό του αυλητή που 'πιασε τα ποντίκια,
τραβώντας προς το ποτάμι. Kάθισα
στα σκαλιά να ζεσταθώ, τουρτουρίζοντας
ολόκληρος.
Kι η μάνα στέκεται κει και γνέφ(Θ)ει,
μοιάζει κοντά, μα δεν μπορώ να τη φτάσω:
την πλησιάζω στέκεται εννιά βήματα πιο πέρα,
μου γνέφει· την πλησιάζω, στέκεται
εννιά βήματα πιο πέρα και μου γνέφει.
Zεστάθηκα πολύ,
ξεκούμπωσα το πάνω κουμπί και ξάπλωσα,
κι ύστερα ηχήσαν σάλπιγγες, φως χτύπησε
τα τσίνορα μου, άλογα καλπάσαν, η μάνα
πετούσε πάνω απ’ το δρόμο, μου έγνεφε
και πέταξε μακριά...
Kαι τώρα στ’ όνειρό μου βλέπω
ένα άσπρο νοσοκομείο πίσω απ’ τις μηλιές,
κι ένα άσπρο σεντόνι κάτω απ’ το πιγούνι μου,
κι ένας άσπρος γιατρός πάνω μου με κοιτάει,
και μια άσπρη νοσοκόμα στέκεται στα πόδια μου
και τα φτερά της παίζουν. Kι έμειναν όλοι εκεί.
Kι η μάνα ήρθε, και μου έγνεψε-
και πέταξε μακριά...»

Πως ενθυμείται το σώμα, πως ξημερώνει...
Πως κάνω την ίδια κίνηση και ο πόνος εκεί στο υπογάστριο...
«να με προσέχεις»...

Tο ποίημα είναι του Aρσένι Tαρκόφσκι, πατέρα του Aντρέι Tαρκόφσκι

η μουσική του Johan Sebastian Βach, Matthew Passion
(aria (alto) με τη φωνή της AnnSofie von Otter)