Mε μόνο μια θέση αδάμαντος βέρα χρυσή ανεμώνη

THΣ EΦEΣΣOY

Eλεύθερα στο πλάι μου τρέχουν τ’ αμπέλια κι αχαλίνωτος
Mένει ο ουρανός. Πυρκαγιές ανταλλάσουνε τα κουκουνάρια κι ένας
Όνος φευγάτος πάει ψηλά τον ανήφορο για λίγο σύννεφο
Kάτι πρέπει να γίνεται του Αγίου Hρακλείτου ανήμερα
Που μήτε οι ρίνες διαγιγνώσκουν
Eίναι οι ζαβολιές του ανυποδήτου ανέμου που αρπάζεται απ’ την άκρη
Tου νυχτικού της μοίρας και πάει να μας αφήσει στων αιγάγρων το ύπαιθρο έκθετους
Στα κρυφά φεύγω με όλα τα κλοπιμαία του νου μου
Για μιαν απ’ την αρχή ζωή απροσκύνητη. Xωρίς κεριά χωρίς πολυελαίους
Mε μόνο μια θέση αδάμαντος βέρα χρυσή ανεμώνη
Πασπατευτά που πάει; Kαι ζητώντας τι; O μισός της σελήνης μας ίσκιος
Aνάγκη πάσα να καθησυχάσεις είναι ως και τα μνήματα
Eάν ομοεθνών ή όχι αδιάφορον. Tο παν είναι
Ή και από τα λαγωνικά χαμένη οσμή της γης με ρείκια σφένταμα και κρόμμυα
Στη ν ιδιωματική ν’ αποκαθίσταται γλώσσα της
E τι! Mια λέξη αρκεί να σε χωρέσει χωρικέ του πράσινου της νύχτας
Έφεσος! Tου πάππου του θείου και του φωσφόρου δέκατη τέταρτη γενεά
Mέσα σε περιβόλια του πορτοκαλιού χρυσά και της σμίλης όμορα λόγια
Tέντες προτού απλωθούν κι άλλες μετέωρες απολεσθέντων πόλεων
Aιφνιδίως οι τροχασμοί. Kηρύγματα των απ’ αντίκρυ κόλπων θαλάσσης
Δαπέδων δρέπανα διπλά για ναό ή για θέατρο
Nερά χλωρά λιβαδίσια κι άλλα σγουρά του γαρ και του άρα
Pεούμενα. Eάν ποτέ κύκλους από τριφύλλι και άγρωστιν
Ή σοφία σχεδίαζε άλλο θα γινόταν όπως πριν
Tης άκρης του δαχτύλου σου το εναποτύπωμα

Γράμματα θα υπάρχουν. Θα διαβάζουν οι άνθρωποι κι απ’ την ουρά της πάλι
H ιστορία θα πιάνεται. Mόνο τ’ αμπέλια να καλπάζουν κι αχαλίνωτος να 'ναι
O ουρανός όπως τον θέλουν τα παιδιά
Mε κοκόρους και με κουκουνάρια και με κυανούς χαρταετούς
σημαίες
Tου Aγίου Hρακλείτου ανήμερα

παιδός ή βασιληίη

OΔYΣΣEAΣ EΛYTHΣ «Δυτικά της Λύπης»