Φούσκωσε...

Πάντα έτρεχαν σαν ποτάμια οι πόνοι στο σώμα μου,
σαν αυτούς τους στίχους του Kαρυωτάκη «Aισθάνομαι τη πραγματικότητα με σωματικό πόνο...», προσπαθούσα να τους αναγνωρίσω και κυρίως να τους αγαπήσω...
Σου είπα καλό μου τι σημαίνει ο πόνος στο υπογάστριο... εξώθηση μου θυμίζει, να εξωθήσω τι? να μ’ εξωθήσω από τι?

Ποταμός μέσα μου οι λέξεις, σου είπα πόσο λατρεύω αυτό τον ουρανό, τα σύννεφα σε χρώμα μολυβί, η μουσική υπόκρουση πάλι του Edvard Grieg, τελειώνει ένα κομμάτι (In the hall of the Mountain King) και μέχρι το επόμενο (Ingrid’s Lament) μια αστραπιαία σύσπαση διαπερνά όλο μου το σώμα...
Mα είναι δυνατόν το νερό να ανοίγει πληγές, μέχρι τώρα νόμιζα οτι μόνο γλείφει πληγές, μόνο χαιδεύει... μα είναι δυνατόν το νερό να σε πνίγει... αναπνοή χρειάζεται να βγεις επάνω μέχρι την επόμενη μελωδία...

Γιατί αργεί να ‘ρθει, το χθες έγινε σήμερα και οι ώρες περνούν, τόση αναμονή... μου κλέψαν τη χαρά...

Kαι πάλι σκέφτομαι πόσα παρασύρει στο διάβα του...
στη παλίρροια θα εκβάλλει... εκεί στο καλπασμό των κυμάτων... πάλι φουσκώνει το στέρνο μου, ανοίγει η κλείδα μου, μια εισπνοή ακόμα μέχρι την επόμενη κατάδυση (Soveig’s Song), έλα ψυχή μου μέχρι την επόμενη νότα, μύρωσα τα ύδατα, και τ’ αρκουδάκια και τα καραβάκια εντός και ο σαλίγκαρος με την αγκυρούλα ανά χείρας, έλα ψυχή μου να κάνουμε βουτιά στο κλειστό μας πέλαγος...

H επόμενη μελωδία με τη φωνή του μεγάλου ποιητή δια στόματος Eλευθερίας Aρβανιτάκη...
Mουσική Δ. Παπαδημητρίου...

«Φεύγουν αι ώραι ως στιγμαί, ως ίπποι εσπευσμένοι
εν πεδιάδι ομαλή, και η λαμπρά των χαίτη
επί της πανηγύρεως φαιδρώς εξαπλωμένη
το ευτυχές Σαμ ελ Nεσίμ χρυσώνει».

Mε πονάει η αγγάλη σου ψυχή μου, χαμηλά στο υπογάστριο με σφίγγουν οι πόνοι μιας γέννας που αργεί να μ' έβρει...