Ξεχνιέμαι κάποτε στην όραση
τηράγοντας τα χαίνοντα μυστήρια
κι αναθυμιέμαι στο γλαυκό ρυζόχαρτο
τα εμπεδόκλεια
ποιήματα γιομάτα φακίδες
αυτά τ’ ακούραστα εργόχειρα της Aπουσίας:
τα ποιήματα
φτερώνοντας τη ρεματιά μ’ ένα βάρβαρο χείμαρο
θαυμάζοντας τα μελανά μου ευτυχήματα.
Στην αγέλη-καρδιά ξετρυπώνω το άγιο:
το άνθος έξω απ’ την Iστορία.
Στην αγέλη-ματιά ξαναγίνομαι άγνωστος
/αλάστορες ουρανοί εσείς όλο αίματα
γαλανοί φονιάδες!
NIKOΣ KAPOYZOΣ
*στη μουσική η φωνή είναι της Αμερικανίδας σοπράνο Dawn
θυμάσαι καρδούλα μου που σου φύτευα κυπαρισσάκι με τη φωνή της...
4 σχόλια:
θα ήταν ιεροσυλία, νά πώ κάτι περισσότερο από μιά καλημέρα και να απονείμω τα εύσημα γιά τό post
Alexis b
καλημέρα σου, γιατί καλέ μου να είναι ιεροσυλία
τόσο όμορφα λόγια
Μα ακριβώς επειδή είναι πολύ όμορφα
δεν λέω τίποτα.
Δεν μπορώ, να πώ κάτι.
Καλημέρα
τον αγαπώ πολύ ετούτον
γιατ` έχει ποιητή μέσα του έχει βάσανο
κάτι απ` το πονάω κατάλαβέ με
και σένα μαζί συννεφάκι καθαρό
που βρέχεσαι καλό του κόσμου
Να λοιπόν και κυλάει ήρεμα ήρεμα ένα γιατρικό στην ψυχή μου
γαληνεύω το βράδυ μου
και αγάπη είναι το ξέρω
κανένα άλλο τόσο χύμα ηλιοβότανο
Καληνύχτα καλό μου
Δημοσίευση σχολίου