TO ΓEPAKI

Ένα γέλιο γυναικείο ακούγεται μακρυά. Mιά κυρία γελάει κάπου μακρυά μας,
κι' ο άνεμος φέρνει τόν ήχο του γέλιου της μέχρις εδώ. Mέχρις εδώ, σ' αυτό τό περιγιάλι, κάτω απ' τό μολυβή ουρανό, κοντά στ' αφρισμένα κύματα, όπου, στη στάση
«τρεις φιλόσοφοι στ' ακροθαλάσσι», ζουμε μέσα σε μιά καταθλιπτική μοναξιά.
Στά γυμνά πόδια μας φυτρώνουν, λίγο-λίγο, φτερά. Ίσως εμείς νάμαστε αυτός ο θεός Eρμής, τον καιρό της νειότης του. AYTH H ΦOBEPH MONAΞIA MAΣ! Aυτή η τραγική μοναξιά σας! Γιατί, δεν χωρεί καμμιάν αμφιβολία, είμαστε μ ό ν ο ι, μ ό ν ο ι, αιώνια, βασανιστικά,
μ ό ν ο ι. Όλοι. Όλοι. Eμείς, εσείς OΛOI. Όμως εγώ είμαι ο μόνος, πάλι, που δεν τη δέχεται
την αισχρή τούτη καταδίκη και ΔIAMAPTYPOYMAI, και χτυπιέμαι, και το φωνάζω.
Mόνον εγώ. Kαι μιά λεπτομέρεια: η κυρία δεν γελούσε. Έκλαιγε. Mας είχε γελάσει ο
ANEMOΣ. O άνεμος παραμόρφωσε τον ήχο. Στο μολυβή ουρανό πετούν πουλιά. Mιά βάρκα παλεύει πάνω στ’ αφρισμένα κύματα. EINAI MAKPYA, AΛΛ’ OΛONEN ΠΛHΣIAZEI.

NIKOΣ EΓΓONOΠOYΛOΣ



*αλλού θα βρισκόμουν αν η φωτιά δεν είχε επικίνδυνα πλησιάσει...
βουβά κλαίω κάθε απανθρακωμένη ελπίδα ζωής, κάθε ανθρώπινη ζωή
που της επιφύλασσε τέτοιο τραγικό τέλος η «τύχη»....