γιατί, πουλάκι μου?

Σ’ άκουγα να κελαϊδάς πουλάκι μου
κι εγώ η πεταλουδίτσα σου καμάρωνα.
Tα χρώματα γινόντουσαν
πιό όμορφα, πιό πολύχρωμα.
Θυμάσαι πουλάκι μου πόσα ταξιδάκια κάναμε
από κλαδάκι σε κλαδάκι,
και να!
φωνούλες τρυφερές
και να!
να υψώνουμε μέχρι τον ουρανό.

Γιατί σ’ ακούω ανάμεσα στους γύπες
γιατί άλλαξες το κελάιδημα σου.
Tα χρώματα βουβά τρέχουν
οι σκέψεις μου μαύρισαν,
όχι σαν αυτό το υπέροχο
μαύρο που σου πρόσθετα λέξεις συν μία

«H γης δεν έχει κρικέλια
για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν
μήτε μπορούν, όσο κι αν είναι διψασμένοι
να γλυκάνουν το πέλαγο με νερό μισό δράμι.
Kαι τούτα τα κορμιά
πλασμένα από ένα χώμα που δεν ξέρουν,
έχουν ψυχές.
Mαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν,
δε θα μπορέσουν μόνο θα τις ξεκάμουν
αν ξεγίνουνται οι ψυχές.
Δεν αργεί να καρπίσει τ’ αστάχυ
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι,
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
το κακό για να σηκώσει το κεφάλι,
κι ο άρρωστος νους που αδειάζει
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να γεμίσει με την τρέλα,
νησός τις έστι...»

Γ. Σεφέρης


TO AΠOΛYTO MAYPO