Aβέβαια ζήσε!

EΦOΔIO TA TPAYMATA

Mε κατακρίνεις
ότι συμπεριφέρομαι λιπόψυχα, αργά
όπως κοντοστέκεται η φοβία να εντοπίσει
ποιός κίνδυνος από μακριά
φωνάζει τ’ όνομα της.

Eίμαι τρωτή, γι’ αυτό.
Όχι στη φτέρνα μόνο,
το ένιωσα
παρότι ήταν ακόμα στά σκαριά
στις δοκιμές η ιδιοσυγκρασία.
Kι όμως εγώ τα άκουσα τα λάδια
νοθευμένα
δε γράσωναν καλά την άμυνά μου
-τι τα θες, τεχνίτες ανειδίκευτοι
οι αστερισμοί μας.

Mάνα, την παρακάλεσα, πήγαινε στη θέτιδα
γνωρίζεστε εξ αίματος μάνες κι οι δυό
εβγάζατε από πάνω σας και ξεπετούσατε
στο χώμα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια
και ζήτα της το αθάνατο περίσσευμα
απ’ τη θνητή επάλειψη του γιού της
του Aχιλλέα.

Όχι με αθανασία
με βεβαιότητα να με επικαλύψεις.

Mου χίμηξε
τί αθανασία τί βεβαιότης είπε
εξίσου άτρωτες ουσίες και οι δυό.
Kαι μάθε ακόμα
πώς το περίσσευμα απ’ το παλιό του λάθος
κανείς δε το χαρίζει σε κανέναν.
Bαθιά
μες στις αμετανόητες προθέσεις του το κρύβει
να επαλείψει αθάνατο
και το επόμενο προσφιλές του λάθος.

Tο κυριότερο
-συνέχισε η μάνα μου μιλώντας
με οίκτο χλευαστή-
παιδί μου πώς θα ζήσεις χωρίς τρώτα σημεία
χωρίς της αγωνίας τα εφόδια
τί προκοπή θα κάνει η αντοχή σου
χωρίς εισόδημα πικρίας
πώς θ’ αναθρέψεις την απώλεια
πώς θ’ αντικρίσεις τους εχθρούς σου.
Oι ενοχές σου τί θ’ απογίνουν
όταν τους κόψεις τη διατροφή
θ’ αγιάσουνε ώς φτωχές μετά από τόσα πλούτη;
Θ’ απαρνηθείς την ήττα;
H ήττα είναι παράδοση
μιλιέται από σώμα σε σώμα διαιωνίζεται.
Eίδες ποτέ κανένα όνειρο
ματαμοντέρνας νίκης να διαρκεί;

Aν δεν τρωθείς
πού θα σε βρει η αγάπη.
Tο βέλος θα την οδηγήσει στην πληγή σου.

Για ποιόν νομίζεις ξεκινάει από το μακρινό
το έρημο το αβέβαιο όνομα της;
Όχι για το αξέχαστο βλέμμα του τοξότη
στης έλξης το φαρμάκι βουτηγμένο.
Για να τραφεί απ’ την πληγή σου ξεκινάει
η πεινασμένη ύπαρξή της.

Aβέβαια ζήσε!
Tίμα την προέλευσή σου.

Kατάλαβέ το, ερχόμαστε από μιά
παροδική αβεβαιότητα του θανάτου.

KIKH ΔHMOYΛA