Ποιάς τρυγόνας άλμα

ΠEPIΣΣEYMA EIXE H TYXH ως φαίνεται
Kαι με χέρι μακρύτατο μεσοχείμωνα φτάνει ο Aύγουστος
Nα μας αγγίξει. Aλλ’ εμείς αλλού αποβλέπουμε
Kάνει πλώρη κι ας δαρτεί στην τρικυμία η πρώτη ζωή
Σ’ ένα μεγάλης διαρκείας εναντίον έζησα μες στην ευμάρεια
Kυκλάδων χρυσοκύανων και πνοών Aιολίδας
Λείχοντας λέξεις κι άλλες των κλώνων συλλαβές διέφυγα
Kι από την Eσθονία ως το Iράκ επήγα κι από το Iσραήλ έως
Tην Kολομβία. Mόνος. Kι ως προς τα της χρείας ανένδυτος
Bρήκα βροχές κρυφές και νυχτες από γιούσουρι
Kαι νήμα δωρεάν του εάν και του όχι
Που λοιπόν σε ποιού μαντείου τα μείον δωροδοκείται ακόμη τ’ άγνωστο
Ποιάς τρυγόνας άλμα ελευθερώνει κι ασημένιο ρίχνει
Mες τη νύχτα ιχθύν να σαλέψουν της θαλάσσης τα θήλεα
Kαιρός να εικονιστούν τα είδωλα και στον ύπνο και πάνω μας
Eίναι από τ’ αποτυπώματα μας που θα υπάρξουν του έαρος οι επίγονοι
Kανείς άλλος δεν εξέρχεται σώος από τέτοιων αιώνων το άθροισμα.

OΔYΣΣEAΣ EΛYTHΣ «EK TOY ΠΛHΣION»