KAΛH XΡONIA!

'Ερωτας

'Εχουν σ' ένα καρότσι βρεφικό τον πεθαμένο τους

τριγυρισμένο από μαλακά παιχνίδια.

'Οταν του λένε «θα» κλείνουν τα μάτια

κι επιστρέφουν σε εξομολογήσεις και σε δάκρυα.

Χαρούμενες που δεν μπορεί να τις πληγώσει

γνωρίζουν πότε ακριβώς θα τον ταϊσουν γάλα και

θα τον αλλάξουν

πότε θα κάνουν τα βαφτίσια του και θα 

τον ξαναβγάλουν 'Ερωτα.

'Ολες θέλουν να φύγουν μακριά

πλην όμως δεν αντέχουν

να τραυματίσουν τη νεκρή ψυχή του λησμονώντας.

Κόβουνε τότε τα μαλλιά

Βάφουν σε σκούρο κόκκινο τα νύχια τους

με παγωνίσιο μπλε τα βλέφαρα.

Φορούν ψηλά τακούνια και αρώματα.

Σωπαίνοντας ακούν ένα σαξόφωνο.

Φεγγάρι, αγάπα τες, αγάπα τες πολύ.

Ρέα Γαλανάκη, «Οι τρυφερές»

αγαλλίαση...

Υγρό τοπίο·

μαστιγώνει ο άνεμος...

τα χάδια σου μυρίζουν γαρίφαλο

φωνές των κυμάτων μες στη σπηλιά όπου σκαρφαλώνω πάνω σ' ένα βράχο.... αγαλλίαση η δροσερή παλάμη στήριγμα της πλάτης μου 

Μάτση Χατζηλαζάρου

Καλά Χριστούγεννα!

Βρέχει!

Ένα πουλάκι έχει κουρνιάσει στο μπαλκόνι μου...

Θα έρθει κάθαρση άραγε...

ΤΑΒΟΟ

Μην αγγίζεις τη βροχή

μονάχα δέξου τη· 

μην αγγίζεις τη βροχή

θα διαιρέσεις.

Μην αγγίζεις τα δάση της μάνας σου·

μην αγγίζεις τα όπλα της ειρήνης.

Είσαι συ ο διάτορος άγγελος

όπου τίποτα δεν αγγέλεις.

Τρομαχτική η ενότητα στον κόσμο.

Τρομαχτική σχιζοφρένεια η γλώσσα.

Νίκος Καρούζος

στους ανοιχτούς δρόμους...

σε μια σκέψη τρυφερή,

μια ευχή και η μέρα ξεδιπλώνεται...

μα εγώ κρατώ στα δάχτυλά μου τη μουσική...

[...] 

Γιατί τότε κανείς δε θ' αστειεύεται πια το αίμα των ρυακιών θα ξεχειλίσει τα ζώα θα κόψουν τα χαλινάρια τους στα παχνιά το χόρτο θα πρασινίσει στους στάβλους στα κεραμίδια θα πεταχτούν ολόχλωρες παπαρούνες και μάηδες και σ' όλα τα σταυροδρόμια θ' ανάψουν κόκκινες φωτιές τα μεσάνυχτα. Tότε θα 'ρθούν σιγά-σιγά τα φοβισμένα κορίτσια για να πετάξουν το τελευταίο τους ρούχο στη φωτιά κι ολόγυμνα θα χορέψουν τριγύρω της όπως την εποχή ακριβώς που είμασταν κι εμείς νέοι κι άνοιγε ένα παράθυρο την αυγή για να φυτρώσει στο στήθος τους ένα φλογάτο γαρύφαλο. Παιδιά ίσως η μνήμη των προγόνων να είναι βαθύτερη παρηγοριά και πιο πολύτιμη συντροφιά από μια χούφτα ροδόσταμο και το μεθύσι της ομορφιάς τίποτε διαφορετικό από την κοιμισμένη τριανταφυλλιά του Eυρώτα. Kαληνύχτα λοιπόν βλέπω σωρούς πεφτάστερα να σας λικνίζουν τα όνειρα μα εγώ κρατώ στα δάχτυλά μου τη μουσική για μια καλύτερη μέρα. 

Oι ταξιδιώτες των Iνδιών ξέρουνε περισσότερα να σας πουν απ' τους Bυζαντινούς χρονογράφους. 

Απόσπασμα από την ποιητική σύνθεση "Αμοργός", 

του Νίκου Γκάτσου- Εκδόσεις Πατάκη

Ήρεμο πρωϊνό, σαν να πήρε ανάσα ο κόσμος...

Ακολουθήσαμε την ίδια διαδρομή,

στην κορφή ορατότης μηδέν,

καλυμμένα μέχρι την θάλασσα,

περπατήσαμε κατά μήκος της...

Στα έγχορδα...

Στα έγχορδα
απαντούσε το φλάουτο

ύστερα

μόνο τα τύμπανα

ύστερα πέρασε το τραίνο

έβγαλαν τα μεγάλα κιβώτια

οι γυναίκες

έκλεισαν τις ομπρέλες τους

ο σταθμάρχης

έβγαλε το κασκέτο του

τύλιξε τσιγάρο 

με το χαρτί των ποιημάτων μου

έμεινε ένα αστέρι

καταμόναχο.

Γιάννης Ρίτσος- Κάποτε

ξαναπλάσε με άνθρωπο...

[...]

Δώσε μου το χέρι σου

να δρασκελίσω τους αιθέρες,

τα όρη της αιωνιότητας,

τους ήλιους και τις συννεφιές

και να κλάψω στα πόδια σου.

Πέρασε το βραχίονά σου

στην ψυχή μου

και στήριξέ με ορθόν στον ήλιο.

Σκύψε 

ξαναδημιούργησέ με,

μάζεψε τη σκόνη μου

στα φωτεινά σου δάχτυλα

και ξαναπλάσε με άνθρωπο.

[...]

Νικηφόρος Βρεττάκος - απόσπασμα «Η επιστολή του κύκνου»

θέλω να δω το αίμα σου ...

Η ΠΗΓΗ

Φεγγάρι πεθαμένο μου
για ξαναβγές και πάλι
θέλω να δω το αίμα σου
δεν έκαιγες λυχνάρι
φώτιζες
το φοβισμένο πρόσωπο
θέλω να δω
το φοβισμένο πρόσωπο
τώρα
πάλι και πάλι
τότε
όλο το σώμα μου ήταν
μιά πληγή
φεγγάρι
μια πηγή
και φώτιζε
της νύχτας το σκοτάδι

Φεγγάρι πεθαμένο μου
θέλω να δω το αίμα σου
τώρα
πάλι και πάλι

Μίλτος Σαχτούρης

αντανακλάσεις...

Μέσα έξω, σκοτεινά·

κρύο!

Κουκούλι χρωματιστό,

να χωθώ μέχρι να ξημερώσει...

να επικαλεστούμε...

όλους τους αγγέλους...

Αντιγράφοντας

Τα βρέφη στα καλάθια· οι γυναίκες στα δέντρα·

η αρκούδα νύχτα στον πάγκο του αργυραμοιβού·

είχαμε διαφορές καμιά συνεννόηση· σώπα·

ο καρβουνιάρης, ο έργολάβος, ο κουρέας, ο ταχυδρόμος·

το ασανσέρ είναι ένα βαθύ ανερχόμενο πηγάδι·

άνεργος ο καθρέφτης αντιγράφει με σκληρή αμεροληψία

σπασμωδικές κινήσεις από σκουριασμένα ξύλινα χέρια.

Γ. Ρίτσος

το μέσα ρολόι ξέρει...

«ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ»

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν

και τά 'κλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,

με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά -

έτσ' η επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν

χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά

της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωϊ της φεγγερό.

Κ.Π. Καβάφης

πως δόθηκε για ένα δάνειο εγγύηση ...

Είπανε ακόμη πως μετά

ήρθανε χρόνια δύσκολα της στέρφας

πως μπήκανε μπροστά οι συμβιβασμοί 

το πως πουλούσανε στους βάραγγους λαθραία

αφιόνι τσιγαρόχαρτο εικονίσματα

την μια φτερούγα του μιχαήλ αρχάγγελου

αναποδογυρισμένη στον έπαχτο

πώς έτσι άρχισε το ξήλωμα στα όσια

πως δόθηκε για ένα δάνειο εγγύηση

το σκαραμάγγι του αυτοκράτορα ανδρόνικου

πως δόθηκαν αγόρια τρυφερά σε μπέηδες

και δέσποινες αρχόντισσες από τα τέμπλα

να πάρομε ποδήλατα απ' τους ιάπωνες

κι άλλα πολλά ακατονόσματα.

Όταν στο μέσο της ανάκρισης ρωτήθηκαν

για τη γενιά τους

δείξαν τα γένια τους: βόστρυχοι ασύγκριτοι

τα μάτια τους από αχάτη τροχισμένο

η μύτη αιγόκερου και οι ποδιές 

κεντίδια και σειρήτια φτερωτά

του λιόπαρδου·

ασσύριοι λοιπόν της νινευί·

αδύνατο να το δεχτούνε.

Σε τοίχο ανίσκιωτο είπανε

κατεβατό από πουρί της γόρτυνας

σημαδεμένον από δόντια του ήλιου

κι από τα νύχια των σταχυών

τους γέννησαν δυό χρώματα:

πατέρας το κεραμιδί του χωραφιού

μάνα το λουλακί της θάλασσας

τίποτες άλλο

ως το μεγάλο σηκωμό. 

Έκτωρ Κακναβάτος

ψυχρα...

τρυφερό!

Mια μελωδία,

ένα ανθάκι

στην άκρη του δρόμου...

στενεύουν οι Νύχτες...

καθαρόαιμα μονόχρωμα...

Από τις παράνομες σχέσεις ανάμεσα στα άλογα του Paolo Ucello και τα νούφαρα του Claude Monet πρέπει να γεννήθηκαν τα πιό καθαρόαιμα μονόχρωμα του Rothko, ή αλλιώς η απόλυτως ζωγραφική.

Οδυσσέας Ελύτης, «Εκ του Πλησίον»

θα ξεπηδήσει...

κάποιος καρπός, 
κάποιο φύτρο...

Ποιό σημείο?

Στριφογυρίζουν

οι καιροί

Τόξο

δείξε!

Ιδρώνουν

οι ορίζοντες...

Άνθρωποι!!!

Τόσο χαρισματικοί ...

Sorrowful

περίλυπος, μακάρι να είχε άλλη εξήγηση...


σάρωση των πάντων.

«απόθεμα» ψυχής...

σὰν ποντικὸς ποὺ ροκανίζει τὸ πάτωμα...

Ὡραῖο φθινοπωρινὸ πρωί

γιὰ τὴν κυρία Ντονογκά

Νὰ ποὺ μ᾿ ἀρέσουν ἐπὶ τέλους αὐτὰ τὰ βουνὰ μ᾿ αὐτὸ τὸ φῶς
μὲ δέρμα ρυτιδωμένο σὰν τὴν κοιλιὰ τοῦ ἐλέφαντα
ὅταν τὰ μάτια του στενεύουν ἀπ᾿ τὰ χρόνια.
Νὰ ποὺ μ᾿ ἀρέσουν αὐτὲς οἱ λεῦκες, δὲν εἶναι πολλὲς
σηκώνοντας τοὺς ὤμους μέσα στὸν ἥλιο.
Οἱ ἀψηλοὶ γκέγκηδες οἱ κοντοὶ τόσκηδες
τὸ καλοκαίρι μὲ τὰ δρεπάνια καὶ τὸ χειμώνα μὲ τὰ τσεκούρια
κι ὅλο τὰ ἴδια ξανὰ καὶ ξανά, ἴδιες κινήσεις
στὰ ἴδια σώματα κόπηκε ἡ μονοτονία.

Τί λέει ὁ Μουεζίνης στὴν ἄκρη τοῦ μιναρέ; γιὰ πρόσεξε
Ἔσκυψε ν᾿ ἀγκαλιάσει μία ξανθὴ κούκλα στὸ πλαϊνὸ μπαλκόνι.
Αὐτὴ ἀνεμίζει δυὸ ρόδινα χεράκια στὸν οὐρανὸ
δὲν παραδέχεται νὰ τὴ βιάζουν
Ὡστόσο γέρνει ὁ μιναρὲς καὶ τὸ μπαλκόνι σὰν τὸν πύργο τῆς Πίζας
ἀκοῦς μονάχα ψιθυρίσματα, δὲν εἶναι τὰ φύλλα μήτε τὸ νερὸ
«ἀλλάχ! ἀλλάχ!» δὲν εἶναι μήτε τ᾿ ἀγεράκι, παράξενη προσευχὴ
ἕνας κόκορας λάλησε, πρέπει νά᾿ ναι ξανθὸς
ὢ ψυχὴ ἐρωτευμένη ποὺ πέταξες στὰ ὕψη!

Νὰ ποὺ μ᾿ ἀρέσουν ἐπὶ τέλους αὐτὰ τὰ βουνά, ἔτσι κουλουριασμένα
τὸ γερασμένο κοπάδι τριγύρω μου μ᾿ αὐτὲς τὶς ρυτίδες
σκέφτηκε κανεὶς νὰ πεῖ τὴ μοίρα ἑνὸς βουνοῦ ὅπως κοιτάζει μία παλάμη
σκέφτηκε κανείς;...
Ὢ ἐκείνη ἡ ἐπίμονη σκέψη
κλεισμένη σ᾿ ἕνα κουτὶ ἀδειανό, θεληματικὴ
χτυπώντας ἀδιάκοπα τὸ χαρτόνι, ὅλη τὴ νύχτα
σὰν ποντικὸς ποὺ ροκανίζει τὸ πάτωμα.

Κόπηκε ἡ μονοτονία, ὦ ἐσὺ ποὺ πέταξες στὰ ὕψη
νὰ ποὺ μ᾿ ἀρέσει
κι αὐτὸ τὸ βουβάλι τοῦ μακεδονίτικου κάμπου τόσο ὑπομονετικὸ
τόσο ἀβίαστο, σὰ νὰ τὸ ξέρει πὼς δὲν φτάνει κανεὶς πουθενὰ
θυμίζει τ᾿ ἀγέρωχο κεφάλι τοῦ πολεμόχαρου Βερκινγετόριξ
Tel qu᾿en lui-même enfin l᾿éternité le change.

Γιώργος Σεφέρης - Κορυτσὰ 1937

Υπερκατανάλωση διαλεκτικής και μονομέρειας

Προωθούμε συνέχεια την ανέκδοτη πραγματικότητα

στο μεγάλο βαγόνι της Πεμπτουσίας.

Χαμένες ελπίδες ή λογαριασμός που ξαναγίνεται 

στύση τα χαράματα;

Τη μουσική πια τη βαρέθηκα.

Φρίκη τα ελληνικά μου/ ωσάν άχαφτα ωροσκόπια /

η γλώσσα δεν κατέληξε ποτέ στην αγάπη.

Να πάρω το ραβδί του ερημίτη να σηκώσω σπιθίζοντας

το πέλεκι του αιμόφυρτου επαναστάτη;

Θα δούμε, θα δούμε θα δούμε...

Καταδότης του μέλλοντος εντούτοις δεν πρόκειται να γίνω.

/Φράση και τούτη.../

Στο χειρουργείο η πράσινη σιγή

τα νηστέρια κόβουν αθόρυβα ολωσδιόλου αθόρυβα

κρέατα καφετιά σαπισμένα στα αίματα.

Οφείλουμε την οπτασία οφείλουμε τη χαραυγή.

Τα κατέφερα να χτυπήσω καίρια την καλοσύνη.

Νίκος Καρούζος

"The Sweet Primroses"

φευγαλέα...

Nα 'ρθεις!

φορώντας καπέλο

μόνο το βλέμμα σου,

μόνο αυτό να βλέπω

Να 'ρθεις

όπως τότε 

που μας μεθούσες...

Mωσαϊκό

Βρέθηκε ξάφνου σε μιαν ηλικία αρχαία

η τρυφερή ενός μωσαϊκού κοντά στη θάλασσα.

Ένας γενειοφόρος άντρας την εκοίταξε απ' τες ψηφίδες

και της είπε, να 'σαι αυτό που ήσουν και αυτό που έγινες.

Ήμουν στον εικοστό αιώνα, του αποκρίθηκε, 

μα τώρα η άχρονη Αφροδίτη μ' αφανίζει, τι να κάνω;

Ο άντρας ζούσε ακόμη τους παλιούς πολέμους

γι αυτό κατέβασε τα μάτια και δεν ξαναμίλησε.

Ξημέρωνε, άλλωστε, τριαντάφυλλο κι αγκάθι.

Μες στη ζωή της εκοιμήθη τότε η τρυφερή.

Ρέα Γαλανάκη - Οι τρυφερές

ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ...

Αντέχεις...

Αντέχεις ρε καρδούλα

Κι όταν στεγνώνεις πιά

να κλαις όλο να κλαίς

κι όταν απεγνωσμένη κλωναράκι αποζητάς

να κρατηθείς

και δεν το βρίσκεις

Κι όταν λυσσάει ο θάνατος

τσακίζεται η κλεψύδρα

τρώει τη θάλασσα την άμμο της ζωής μας

και συντριμμένη καταντάε να λες το ανάγωγο

ότι για πλάκα ζούμε

ώσπου μια πλάκα να μας περιλάβει

Κι όταν κελύφη οι λέξεις άπορες

και θριαμβεύει η τέφρα

Αντέχεις

Παντελής Μπουκάλας - Ρήματα

♥

αντίλαλος...

Πάντα, θα μας επιστρέφουν...

στις βραδινές περιπλανήσεις μας...

Ταξίδια...

Κι αν θα βρεθείς μονάχος σου, σε γη χωρίς περβόλια,

καρτέρι θα 'ναι η Ανοιξη, ο ήλιος, η βροχή,

καρτέρι η αγάπη μου, που θα σε νοσταλγεί

και τ΄ όνειρο που ρίζωσε ζωή θα φέρει........

...

Αναμονή

Στόμα

Πληγή

Ώμοι σκυφτοί

Υπέκυψαν στον Ήλιο

Νεφροί

Άδειοι

Πατούσες·

Τις νοιώθω 

πατάνε νάρκες

''κλωστήριον νυχτερινής ανάπαυλας''

«Γιατί όλοι μας είμεθα εντός της σιωπής, 

του κρημνιζομένου πόνου, 

στα γάργαρα τεχνάσματα του μέλλοντος μας.»