Κόβοντας τον ήλιο στα τέσσερα...

Οι ιθαγενείς της νύχτας παρ' όλα αυτά ροδίζουν. 

Αρκεί να σημάνει η στιγμή. 

Στον καθένα μας εδόθη τριαντάφυλλον και δικός του λογαριασμός 

πότε και με ποιόν τρόπο θα βοηθήσει στο ανέβασμα της ημέρας. 

Κόβοντας τον ήλιο στα τέσσερα, 

όπως μερικοί από τους Πυθαγορείους υποστήριζαν; 

Αντικαθιστώντας εναλλάξ τα μήκη και τα πλάτη,

τα ύψη και τα βάθη στις διαθέσεις της καθημερινής μας ζωής; 

Φτάνοντας σε τέτοιο σημείο που ν' αλλάξουν

 ως και το σχήμα της υδρογείου;

Καμιά ζωή δεν ολοκληρώθηκε

 ποτέ όπως την είχε κανείς προσχεδιάσει. 

Η τύχη δεν κατασκευάζεται, αν και η οργάνωσή της 

σε κάποιο χώρο εν αγνοία μας συντελείται. 

Είμαστε το πλήρωμα ενός υπερωκεανίου, που ταξιδεύει διαρκώς

 και διαρκώς βρίσκεται στην ίδια θέση.

 Σαν τη γάτα που που γυρνά να πιάσει την ουρά της.

Ένας αέναα περιστρεφόμενος κύκλος. 

Κύκλος, όμως, που όσες ασυδοσίες κι αν περιλαμβάνει, 

εάν εγγραφεί σ' ένα σαφές τετράγωνο αποκτά ισχύ νόμου. 

Επειδή φλοίσβος είναι ο καθαρός λόγος

 και οσμιτή κάθε του παρέκκλιση. Ένας αέρας κατά το ήμισυ 

Πόντιος εκ μητρός και κατά το άλλο Αιολεύς αυτόχθων

 είναι που με παίρνει τις νύχτες μαζί του,  μ΄ ένα σκέτο κλαδί 

αρμπαρόριζα να εξολοθρεύουμε το απανταχού απεχθές.

Κατοικώ στη πιό μικρή χώρα, με το πιό μικρό σπιτάκι, 

το πιό μικρό αυλιδάκι και τις πιό μεγάλες 

γλάστρες του κόσμου... 

Οδυσσέας Ελύτης, «Ο κήπος με τις αυταπάτες»