Και τότε θα 'ρθουν αέρηδες σώματα κύκνων...

Με την πατρίδα τους δεμένη στά πανιά και 

τα κουπιά στον άνεμο κρεμασμένα

Οι ναυαγοί κοιμήθηκαν ήμεροι σαν αγρίμια νεκρά 

μέσα στων σφουγγαριών τα σεντόνια

Αλλά τα μάτια των φυκιών είναι στραμμένα στη θάλασσα

Μήπως τους ξαναφέρει ο νοτιάς με τα φρεσκοβαμμένα λατίνια

 Κι ένας χαμένος ελέφαντας αξίζει πάντοτε 

πιό πολύ από δυό στήθια κοριτσιού που σαλεύουν

Μόνο ν' ανάψουνε στα βουνά οι στέγες των ερημοκλησιών 

με το μεράκι του αποσπερίτη

Να κυματίσουνε τα πουλιά στης λησμονιάς τα κατάρτια

Με της καινούργιας περπατησιάς το στεθερό άσπρο φύσημα

Και τότε θα 'ρθουν αέρηδες σώματα κύκνων που μείνανε

άσπιλοι τρυφεροί και ακίνητοι

Μες στους οδοστρωτήρες των μαγαζιών 

μέσα στων λαχανόκηπων τους κυκλώνες

Όταν τα μάτια των γυναικών γίναν κάρβουνα 

κι έσπασαν οι καρδιές των καστανάδων

Όταν ο θερισμός ετοιμάστηκε κι άρχισαν 

οι ελπίδες των γρύλων.

Νίκος Γκάτσος, απόσπασμα από «Αμοργός»