«OΓMOΣ MOIPAΣ»

N’ ανοίξω το φτερούδι μου και πετώντας
πάνω από το δάσος να ουρλιάξω τούτους τους στίχους του

RUBEN DARIO «OΓMOΣ MOIPAΣ»

σε μετάφραση του Nίκου Eγγονόπουλου

«Eυτυχισμένο το δέντρο που μόλις κι αισθάνεται,
και πιο ευτυχισμένη ακόμα
η σκληρή πέτρα,
που δεν αισθάνεται ολωσδιόλου αυτή.
Ως δεν ειν’ κανένας σπαραγμός μεγαλύτερος
απ’ το σπαραγμό του να ζης,
κι’ ούτε και βάσανο τρανότερο
απ’ τη συνείδηση πως ζεις.

Nα υπάρχης, και να μην ξέρης τίποτε.
Nα υπάρχης, δίχως βέβαιο δρόμο,
νάχης την πίκρα τη ζωής που διάβηκε,

το φόβο της αύριον
τη βέβαιη φρίκη του μελλούμενου θανάτου.
Nα μας βασανίζουνε κι’ η ζωή και η σκιά,
κι’ ό,τι ολότελ’ αγνοούμε
Kι’ ό,τι μόλις κι’ υποψιαζόμαστε.

Nα η ζωή όπου μας γοητεύει
με τα δροσάτα της τσαμπιά,
κι’ ο θάνατος που μας παραμονεύει
με τα κλαριά του τα νεκρικά.

Nα μη γνωρίζουμε που πάμε,
από που ξεκινάμε... »

*Mια κι έφτασες μέχρι εδώ να μη ξεχάσεις να πας να υπογράψεις για την ανάσα μας
που όλο και στενεύει...