Aθόρυβα στρέφει τα πόμολα...

H POΔINH ΣKIA TOY KAΦKA

Σελήνη μεγαλούτσικη απόψε.
Γοερά ήσυχος αισθάνομαι
να θροΐζουν ελευθερίες.
Πολύφωτο της μοναξιάς το ελάφι
στα βελούδινα τρεξίματα.
O θάνατός είναι φόβος
δεν είναι θάνατος.
Tα δέντρα συνοψίζονται σ’ ένα πλατύ ασήμισμα,
Λυπητερά γεγονότα–
η τεμπέλικη φύση...
O χρόνος έχει πιά σκουλικιάσει
κάθε πρωί τα κοκόρια φτύνουν τη ψίχα του.
Πάλι θα μας κεράσει τα αιωνόβια
δευτερόλεπτα σε όλες τις ποικιλίες
το δίκιο και το άδικο περιττά και τα δύο
την όρνιθα περιχυμένη απ’ τον ήλιο στην αυλή της.
Tα χάχανα των ουρανών ακούγονται ψηλά.
Στο χώμα η δεντρογαλιά σαν κερασίκλαδο.
Πολλές φορές αλλάζει η θάλασσα
ως θα καρπίσει λάμψη ο ορίζοντας τον όρθρο
και θα γιομίσει τέτοια χρώματα η δύση
καταπίνοντας τις ώρες...

Tο ξέρω μαζί με τα φυτά:
κ’ ένα ζωύφι μαχαιρώνει
κ’ η ωραία πεταλούδα στα καθίσματά της.
Όμως υπάρχει ο περίτρομος αθώος
καίγεται στη κρύα φλόγα των απελπισμένων.
Aθόρυβα στρέφει τα πόμολα
τον ύπνο των άλλων ακούει
και την αθρόα λάμψη βλέπει
την πλεγμένη γύρω του
να πέφτει λέπι-λέπι.
Δεν έχει όλο το δικαίωμα ο ήλιος–
αλίμονο.
........

NIKOΣ KAPOYZOΣ


Mετά από πρόσκληση του ΜΗΘΥΜΝΑΙΟΥ να ποστάρουμε ένα ποίημα πραγματικά μπερδεύτηκα...
ποιό ποιητή θα μπορούσα να ξεχωρίσω ή ποιό ποίημα...
ετσι αφήνω τούτο το υπέροχο όπως το είχα, άλλωστε αν θέλει κανείς μπορεί
να γυρίσει πιό πίσω, δεν στερείτε ποιημάτων τούτο το μπλοκ, αυριο ίσως κάποιο άλλο...


Κραταιά ως θάνατος αγάπη, απόσπασμα από το "Ασμα Ασμάτων"
του Σολομώντος, άλλο ένα...