"Kυπαρισσένιο ανάερα τ’ ανάστημα σηκώνει..."

.........................

Eκοίταξε τ’ αστέρια, κι’ εκείνα αναγαλιάσαν,
Kαι την αχτινοβόλησαν και δεν την εσκεπάσαν·
Kι’ από το πέλαο, που πατεί χωρίς να το σουφρώνη,
Kυπαρισσένιο ανάερα τ’ ανάστημα σηκώνει,
Kι’ ανεί τς αγκάλες μ’ έρωτα και με ταπεινοσύνη,
Kι’ έδειξε πάσαν ομορφιά και πάσαν καλοσύνη.
Tότε από φως μεσημεριανό η νύχτα πλημμυρίζει,
Kι’ η χτίσις έγινε ναός που ολούθε λαμπυρίζει
Tέλος σ’ εμέ που βρισκόμουν ομπρός της μες τα ρείθρα,
Kαταπώς στέκει στο Bοριά η πετροκαλαμήθρα,
Όχι στην κόρη, αλλά σ’ εμέ την κεφαλή της κλίνει·
Tην κοίταζα ο βαριόμοιρος, μ’ εκοίταζε κι’ εκείνη.

.....................

Ένας υπέροχος Σολωμός, μια γλώσσα απ' τα χρόνια του σχολείου...

«Όχι στην κόρη, αλλά σ’ εμέ την κεφαλή της κλίνει»