Δεν ξέρω ρε γαμώτο. Ποτέ δεν με συγκίνησε ο Εγγονόπουλος. Έίναι από τους ποιητές που δεν μου έδωσαν ποτέ να καταλάβω πως κάτι κοινό έχουμε να σκεφτούμε και να πούμε. Κλασική σχέση αναγνώστη-ποιητή δηλαδή. Μόνο με έκανε πάντοτε σαν κουβάρι να ψάχνω να βρω την άκρη μου και να μαραζώνω αγνοώντας τη.
@ Kαλησπέρα και καλό μήνα, γλυκό κορίτσι, Eλληνίδα...
@ Aίολε, είναι όμορφο το κουβαράκι, την αίσθηση της ζεστασιάς μου δίνει, μη σκας για την άκρη, και ο ποιητής είναι ή δεν είναι του γούστου μας, καλό σου μήνα κι εσέ!
@ Eίδες Άγγελε πως φύτρωσαν οι σπόροι, αγάπη το φυτό και σε γήινες αποχρώσεις, μ' αρέσει που προσέχεις, καλό σου βράδυ και μήνα, :)
Υπέροχο! Το βρίσκω υπέροχο! Μου δημιουργεί εικόνες. Άπειρες εικόνες με ιστορίες ανθρώπων στο δρόμο της αγάπης, που όμως η χρήση των χρωμάτων της νύχτας και των λέξεων δομημένων έτσι, τον κάνει μαγικό. Και δίνει άλλη διάσταση και στους ανθρώπους... απίστευτη τέχνη. Με αφορμή το σχόλιο του αίολου, θα εξομολογηθώ κάτι. Αναγνωρίζω την τέχνη του Ελύτη, αλλά δεν δάκρυσα ποτέ διαβάζοντάς τον. Και δε δακρύζω δύσκολα... αλλά όλες αυτές οι πανέμορφες λέξεις με τον υπερβάλλοντα λυρισμό, με απομακρύνουν συναισθηματικά. Ζωή δεν είναι μόνο φως και τρελή χαρά. Ούτε βέβαια κλαψοδάκρυα. Η τέχνη του ποιητή είναι να βρίσκει τις λέξεις μαχαίρια. Που σκίζουν την ψυχή με την πρώτη ανάγνωση.
Να είσαι καλά για τις ομορφιές που ποστάρεις! Φιλιά!
Σ' ευχαριστώ Mαριάννα μου (έχουμε κοινή γνωστή, αγαπητή, μου μιλά με τα καλύτερα για σένα) έτσι είναι η αγάπη, το μπλε του κοβαλτίου, υπέροχο χρώμα... εγώ εβαψα την εικόνα στα γήινα, αγαπώ αμφότερα τα χρώματα όπως και τις αντιθέσεις, χαράς, λύπης...
6 σχόλια:
Τέλειο είναι.
Δεν ξέρω ρε γαμώτο. Ποτέ δεν με συγκίνησε ο Εγγονόπουλος. Έίναι από τους ποιητές που δεν μου έδωσαν ποτέ να καταλάβω πως κάτι κοινό έχουμε να σκεφτούμε και να πούμε. Κλασική σχέση αναγνώστη-ποιητή δηλαδή. Μόνο με έκανε πάντοτε σαν κουβάρι να ψάχνω να βρω την άκρη μου και να μαραζώνω αγνοώντας τη.
Ποιός ξέρει;Ίσως τελικά δεν είμαι έτοιμος.
Γήινη Αγάπη.
Χωμάτινη αίσθηση.
Χώμα γεμάτο σπόρους,
έτοιμους να φυτρώσουν.
Καλησπέρα. :)
@ Kαλησπέρα και καλό μήνα, γλυκό κορίτσι, Eλληνίδα...
@ Aίολε, είναι όμορφο το κουβαράκι, την αίσθηση της ζεστασιάς μου δίνει, μη σκας για την άκρη, και ο ποιητής είναι ή δεν είναι του γούστου μας, καλό σου μήνα κι εσέ!
@ Eίδες Άγγελε πως φύτρωσαν οι σπόροι, αγάπη το φυτό και σε γήινες αποχρώσεις, μ' αρέσει που προσέχεις, καλό σου βράδυ και μήνα, :)
Υπέροχο! Το βρίσκω υπέροχο! Μου δημιουργεί εικόνες. Άπειρες εικόνες με ιστορίες ανθρώπων στο δρόμο της αγάπης, που όμως η χρήση των χρωμάτων της νύχτας και των λέξεων δομημένων έτσι, τον κάνει μαγικό. Και δίνει άλλη διάσταση και στους ανθρώπους... απίστευτη τέχνη.
Με αφορμή το σχόλιο του αίολου, θα εξομολογηθώ κάτι. Αναγνωρίζω την τέχνη του Ελύτη, αλλά δεν δάκρυσα ποτέ διαβάζοντάς τον.
Και δε δακρύζω δύσκολα... αλλά όλες αυτές οι πανέμορφες λέξεις με τον υπερβάλλοντα λυρισμό, με απομακρύνουν συναισθηματικά. Ζωή δεν είναι μόνο φως και τρελή χαρά.
Ούτε βέβαια κλαψοδάκρυα. Η τέχνη του ποιητή είναι να βρίσκει τις λέξεις μαχαίρια. Που σκίζουν την ψυχή με την πρώτη ανάγνωση.
Να είσαι καλά για τις ομορφιές που ποστάρεις!
Φιλιά!
Σ' ευχαριστώ Mαριάννα μου (έχουμε κοινή γνωστή, αγαπητή, μου μιλά με τα καλύτερα για σένα) έτσι είναι η αγάπη, το μπλε του κοβαλτίου, υπέροχο χρώμα... εγώ εβαψα την εικόνα στα γήινα, αγαπώ αμφότερα τα χρώματα όπως και τις αντιθέσεις, χαράς, λύπης...
καλό σου βράδυ κοριτσάκι!
Δημοσίευση σχολίου