Χρόνια πολλά!

τσακισμένα οστά...

Έπιασα το μολύβι να γράψω, κολλάει το μυαλό μου τελευταία…

Κοιτάζω το απέναντι σκηνικό, χαμηλό διόροφο, η καμινάδα (σόμπας) 

καίει ασταμάτητα, ο άνεμος στροβιλίζει τον καπνό, 

το δεντράκι που μου κρύβει τη θέα τους, σήμερα λύγισε,

έτσι λυγίζουν οι αδύναμοι… πρέπει να βγω, 

σκέφτομαι... θ' αναληφθώ σαν τη Μαίρη Πόπινς…

Ξαφνικά ξεφύτρωσε μπροστά μου τούτο… 

άνθρωποι με τσακισμένα οστά...

είναι σαν το χθεσινό όνειρο, κάποιος κύριος 

πετάχτηκε στο παράθυρό μου

μ' ένα κατεβατό κείμενα που δεν μπορούσα να διαβάσω…

μάταια προσπαθούσα να βρω διαφυγή…

Bροχή!

Bροχή!

Όνειρα: αγκαλιές άδειες…

Δώσ' μου σημάδια του φιλιού

Παραλογή

Δώσ' μου σημάδια του φιλιού

Σκουριά ουρανού, κουρέλια της αγάπης

Ποιά φτερά.

Κ.Γ. Παπαγεωργίου

Αν, όπως μπορείτε, η τρυφερότητα* απλώνει χέρι…

*πατήστε στη λέξη τρυφερότητα... :) 

Αφιερωμένο...

στους μοναχικούς  bloggers…

Σαν δέντρο

Σαν δέντρο αναποφάσιστο

Δεν αναλύομαι σε κλαδιά μένω λυγμός.

Κώστας Γ. Παπαγεωργίου – To μαύρο κουμπί

Τα καπούλια τους ήταν κόσμοι και πορτοκάλια.

ΑΛΟΓΑ

Απ' το παράθυρο είδα τ' άλογα.

Ήταν στο Βερολίνο, χειμώνα. Το φως 

το φως ήταν χωρίς φως, χωρίς ουρανό ο ουρανός.

Ο αέρας άσπρος σαν μουσκεμένο ψωμί,

Κι από το παράθυρο μου ένα έρημο τσίρκο,

δαγκωμένο απ' τα δόντια του χειμώνα.

Ξάφνου, οδηγημένα από έναν άντρα,

δέκα άλογα πρόβαλαν στην ομίχλη.

Μόλις και κυμάτισαν, βγαίνοντας, σαν φωτιά,

όμως για τα μάτια μου γέμισαν τον κόσμο

το άδειο ως τούτη την ώρα. Τέλεια, ξαναμμένα,

ήταν σαν δέκα θεοί με μακριά πόδια λαμπερά,

με χαίτες όμοιες με τ' όνειρο του αλατιού.

Τα καπούλια τους ήταν κόσμοι και πορτοκάλια.

Το χρώμα τους ήταν μέλι, κεχριμπάρι, πυρκαγιά.

Ό σβέρκος τους ήταν πύργοι

κομμένοι στην πέτρα της περηφάνιας

και στα βίαια μάτια τους πρόβαλε 

σαν αιχμάλωτη η ενέργεια.

Και εκεί στη μέση

της μέρας, του ρυπαρού και ακατάστατου

χειμώνα, τα έντονα άλογα ήταν το αίμα,

ο ρυθμός, ο κινητήρας θησαυρός της ζωής.

Κοίταξα, κοίταξα και τότε ξανάζησα: χωρίς να το ξέρει

βρισκόταν εκεί η πηγή, ο χρυσός χορός, ο ουρανός,

η φωτιά που ζούσε μέσα στο κάλλος.

Έχω ξεχάσει το χειμώνα εκείνου του ζοφερού Βερολίνου.

Δεν ξεχνάω το φως των αλόγων.

Πάμπλο Νερούδα

...

για καλή νύχτα...

Δύναμη σιωπής...

*

δεν φοβήθηκαν τον λίβα κι ούτε τον βοριά...

Ίχνη

Είχε πυκνώσει το σκοτάδι. Κάτι σκόρπια κλεφτοφάναρα

έσκαβαν τρύπες στη νύχτα. Μεσ' απ' αυτές τις τρύπες

έβγαζαν τα κεφάλια τους τα φίδια του Μάγου. Τα τρία απ' αυτά

κρατούσαν ανάμεσα στα δόντια τους τα βραχιόλια της Ευριδίκης.

Το τέταρτο κρατούσε τη χρυσή μασέλα της Ελένης. Το πέμπτο

ήτανε ψόφιο· _ κρεμόταν χαλαρό χαλαρό σαν το πέος

του σκοτωμένου Κύκλωπα. Τότε ακριβώς ακούστηκαν στο καλντερίμι

οι προκαδούρες απ' τα άρβυλα των αδειούχων στρατιωτών που γυρνούσαν

με αρκετή καθυστέρηση στο στρατώνα του λόφου, έχοντας στο λαιμό τους

ίχνη απ' τα κοκκινάδια κείνης της ξεδοντιασμένης πόρνης.

Γιάννης Ρίτσος

«Απόκοσμη αίσθηση, σαν κακό προαίσθημα»

Δεν ξέρω αν έχει φεγγάρι, κάπου ίσως θα υπάρχει κι αυτό,

μια βαρκούλα στα κύματα θά 'θελα, καταφύγιο…

Ένα πεσμένο φύλλο στη βροχή…

Άνοιξα το παράθυρο και μύρισε, μύρισε…

Πάω να χωθώ πάλι στις λέξεις του Μπάνβιλ, τι επιδεξιότητα! 

Καιρό είχα να χαρώ γραφή, να μη σε νοιάζει τι γράφει, αλλά πως γράφει,

άσε που σ' ανοίγει εγγάρσια…

«Ένα λαμπύρισμα, ένα τρεμούλιασμα στον αέρα. 

Απόκοσμη αίσθηση, σαν κακό προαίσθημα».

*αλλού θα ήθελα να είμαι... 
άλλαι μεν βουλλαί των ανθρώπων άλλα δε Θεός κελεύει... 

...

Κάθε πρόοδος στο ηθικό επίπεδο δεν μπορεί παρά να είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την ικανότητα που έχουν η δύναμη κι ο αριθμός να καθορίζουν τα πεπρωμένα μας. Ο.Ε

Το τραγούδι είναι μια μαγική στιγμή κι εγώ ένας πανηγυριώτης μάγος εκπρόσωπός σας...

«Το τραγούδι δεν είναι σύνθημα ή πράξη εκτονώσεως. Ούτε μαστίχα για το στόμα αθλητικών εφήβων ή συντροφιά νυχτερινή για οδηγούς ταξί και φορτηγών. Είναι μια σχέση υπεύθυνη, μια πράξη εσωτερική ανάμεσά μας που μας αποκαλύπτεται. Τελετουργία που απαιτεί τόσο από σας όσο κι από μένα, μια προετοιμασία θρησκευτική, επίμονη άσκηση γνώσης και αθωότητας, αποκαλύψεως και ανιχνεύσεως, μνήμης και προφητείας.

Το τραγούδι είναι μια μαγική στιγμή κι εγώ ένας πανηγυριώτης μάγος εκπρόσωπός σας _αφού γεννήθηκα τον ίδιο καιρό με σας και στον ίδιο χώρο_, που θα φωτίσω τις κρυφές και αθέατες γωνιές σας, θα σας εκπλήξω, θα σας γεμίσω ερωτήματα και μελωδίες που ίσως γεννούν δικές σας και θα μεταφερθούν στο σπίτι σας, έτσι που να κοπεί ο ύπνος και να χαθεί για πάντα _και αν είναι δυνατόν_ ο εφησυχασμός σας… 

[…]

Πιστεύω πως η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα, γιατί το τραγούδι μας ενώνει μέσα σ' ένα μύθο κοινό. Κι όπως στο χορό ενώνουμε τα χέρια μεταξύ μας για να ακολουθήσουμε τις ίδιες ρυθμικές κινήσεις, έτσι και στο τραγούδι ενώνουμε τις ψυχές μας για ν' ακολουθήσουμε μαζί τις ίδιες εσωτερικές δονήσεις. Κι όσο για τον κοινό μύθο που δεν υπάρχει στις μέρες μας, τον σχηματίζουμε καινούργιο κι απ' την αρχή κάθε φορά. Κάθε φορά που νοιώθουμε βαθιά την ανάγκη να τραγουδήσουμε»

Μάνος Χατζιδάκις, «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι», εκδόσεις Ίκαρος

Διότι ο Aιγύπτιος και εις το πανηγύρι διατηρεί την σοβαρότητά του.

Το ωχρόν μας Μισίρι με βέλη ο ήλιος πλήρη πικρίας και πείσματος 

καίει και δέρει, και με δίψαν και νόσον το καταπονεί. Το γλυκύ 

μας Μισίρι εν μια γελαστή πανηγύρει μεθά, λησμονεί, και

 κοσμείται, και χαίρει, και τον τύραννον ήλιον περιφρονεί.

Το ευτυχές Σαμ ελ Νεσίμ την άνοιξιν αγγέλλει, της εξοχής 

πανήγυρις αθώα.
Κενούτ' η Aλεξάνδρεια, κ' οι δρόμοι οι πυκνοί της.
Το ευτυχές Σαμ ελ Νεσίμ να εορτάση θέλει
ο αγαθός Aιγύπτιος και γίνεται σκηνίτης. Aπό παντού εξέρχονται τ' 

αθρόα

των φιλεόρτων τάγματα. Πληρούται το Γκαμπάρι και η γλαυκή, 

ρεμβώδης Μαχμουδία.
Το Μεξ, το Μωχαρέμβεη,το Pάμλιον πληρούνται.
Και αμιλλώντ' αι εξοχαί τα πλείστα τις θα πάρη
κάρρα, εφ' ων πλήθη λαού ευδαίμον' αφικνούνται εν σοβαρά ησύχω ευθυμία.

Διότι ο Aιγύπτιος και εις το πανηγύρι διατηρεί την σοβαρότητά του.
Μ' άνθη κοσμεί το φέσι του· αλλά το πρόσωπόν του
είν' απλανές. Μονότονον ασμάτιον μορμύρει,
χαρούμενος. Κέφι πολύ έχ' εις τον λογισμόν του, ολίγιστον εις τα κινήματά του.

Δεν έχει το Μισίρι μας πλουσίαν πρασινάδα, δεν έχει ρύακας τερπνούς ή βρύσεις,
δεν έχει όρη υψηλά και με σκιάν ευρείαν.
Aλλ' έχει άνθη μαγικά, πύριν' από την δάδα
του Φθα πεσόντα· πνέοντα άγνωστον ευωδίαν μύρα, εν οις λιποθυμεί η φύσις.

Εν μέσω κύκλου θαυμαστών θερμών επευφημείται γλυκύς μογάννι φήμης ευρυτάτης,
Εν τη τρεμούση του φωνή ερωτικαί οδύναι
στενάζουσι· το άσμα του πικρά παραπονείται
κατά της ελαφράς Φατμά ή της σκληράς Εμίνε, κατά της Ζέναπ της πονηροτάτης.

Με τας σκηνάς τας σκιεράς και το ψυχρόν σερμπέτι διώκονται ο 

καύσων και η σκόνη.
Φεύγουν αι ώραι ως στιγμαί, ως ίπποι εσπευσμένοι
εν πεδιάδι ομαλή, και η λαμπρά των χαίτη
επί της πανηγύρεως φαιδρώς εξαπλωμένη το ευτυχές Σαμ ελ 

Νεσίμ χρυσώνει. Το ωχρόν μας Μισίρι με βέλη ο ήλιος πλήρη

πικρίας και πείσματος καίει και δέρει, και με δίψαν και νόσον το 

καταπονεί. Το γλυκύ μας Μισίρι εν μια γελαστή πανηγύρει μεθά, 

λησμονεί, και κοσμείται, και χαίρει, και τον τύραννον ήλιον περιφρονεί.

Ποίηση: Κ. Π. Καβάφης
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου 

ομιχλώδες τοπίο

Μέσα ψυχή

Ευκρίνεια διακρίνεις

στα πληγωμένα

μέλη.

Διασταυρώσεις·

συνομιλίες

ή φωτεινοί σηματοδότες;

άπειρες φορές...

Σκηνή πρώτη: χώρος γνώριμος,

αγγίζω τ' αντικείμενα, αγαπημένα…

Σκηνή δεύτερη: συνειδητοποίηση

του διωγμού… σπαραγμός

Σκηνή τρίτη: σ' αισθάνομαι

πλησιάζεις, απλώνεις τα χέριά σου τρυφερά

στα μαλλιά μου… χαλαρώνει ο παλμός...

επαναλαμβάνεται, άπειρες φορές

λέξεις, ασύνδετες…

ασπρόμαυροι

χάθηκε

όλα!!!!

η μαγεία της μουσικής...

Πληρωμή του ήλιου

Ω νεότητα

Πληρωμή του ήλιου

Αιμάτινη στιγμή

Που αχρηστεύει το θάνατο. Ο.Ε

...

χάσαμε το βλέμμα μας

γέμισε η ψυχή μας μαυρίλα

σώπα…

σώπα μη μιλάς

θα σε ξεσκίσουν οι ύαινες

παραφυλάνε πάντα

έχουν τρόπους...

Ξύπναμε…

δεν αντέχεται τούτος ο εφιάλτης...

...

Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη 

σε τόσο ίσες δόσεις που δε μένει στο τέλος παρά η αλήθεια. Ο.Ε

εδώ στην κόχη του καιρού...

«Άφησε τα χέρια σου αν μπορείς, να ταξιδέψουν

εδώ στην κόχη του καιρού με το καράβι

που άγγιξε τον ορίζοντα»

Γ.Σ.

ΤΟ ΣΤΕΜΜΑ ΜΙΑΣ ΝΕΡΑΪΔΑΣ

*

Σφιγμένα χείλη

Γλυπτών κοριτσιών

Κηροπήγια απ' όπου κρέμονται λυγμοί

Ένας άνεμος που σκορπίζει τη φρίκη

Και μέσα στην πάχνη

'Ακρωτηριασμένα αγάλματα

Πληγωμένοι κύκνοι

Που κουβαλούν ωστόσο

Το στέμμα μιας νεράιδας

Τάκη Βαρβιτσιώτη, συλλογή «ΑΤΡΙΟΝ»

* Σύμπλεγμα Θησέα και Αντιόπης από το αέτωμα 

του ναού του Δαφνηφόρου Απόλλωνα στην Ερέτρια.

θλιμμένοι απόντες...

Μόνο παιδικές φωνούλες.

Οι μεγάλοι?

Θλιμμένοι απόντες...

.........

…………………………………………………………

Πριν απ' τη φτέρνα να πατήσουν

Και το σημάδι γίνεται.

Πήρε βοριάς πήρε νοτιάς μα έμεινε το σημάδι.

Όμως ο δήμαρχος κι ο δημοκράτης

Ποιά φορεσιά ποιο σχήμα θα ντυθούνε

Ξοπίσω όταν τους πάρει ο καιρός.

Α, θα ζηλέψουνε την τύχη του φιδιού

Με δίχως ίχνη που το βράχο αφήνει

Ενώ αυτοί σε λάσπη αστέγνωτη βουλιάζουν.

…………………………………………………………

Κώστας Γ. Παπαγεωργίου - Ποιήματα 1972-1990

Δονήσεις

Βαρύς ο χειμώνας.

Μια δρασκελιά το νησί-Κέα.

Βουνά αγκαλιές.

Θυμάρι στα ρουθούνια

Σκαλί σκαλί κατεβαίνεις.

Ανάμεσα τους το πρώτο ΘΑΥΜΑ.

Περιβόλι η ψυχή.

Στις εκβολές του ποταμού θάλασσα θάλασσα.

Στο επόμενο σκαφάλωμα, Ναός της Αθηνάς

και του Απόλλωνα.

Δρομάκηδες και δρόμοι, κ' εσείς οι γεννημένοι

μιάν άγνωρη να ζήτε παρεθνική ζωή,

κ' εσείς που σα γυναίκες αδιάντροπες δοσμένοι,

με τα πατήματα όλων και μ' όλων τη βοή,

Δρομάκηδες και δρόμοι, παλάτια, περιβόλια

και ω στράτες φαντασμένες και ω ντροπαλά στενά,

δρομάκηδες κρυψώνες και δρόμοι αραξοβόλια,

κι εσείς πλατιοί στρωμένοι σαν πέλαα γαληνά.

                                                          Κ. Παλαμάς

Θέατρο Καρθαίας στους πρόποδες της ακρόπολης 

προς την κοιλάδα του Βαθυποτάμου 3ος αιώνας π.χ.

Κάθε πέτρα και Ιστορία τούτος ο τόπος.

Ποτέ δεν έχεις το ίδιο πρόσωπο...

ΠΑΝΤΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ

Πάντα χαρούμενη

Φτερουγίζεις

Τραγουδάς

Συνθλίβεις το μίσχο ενός λουλουδιού

Με τα πυρετικά σου δάχτυλα

Ποτέ δεν έχεις το ίδιο πρόσωπο

Είσαι ταυτόχρονα εσύ

Και πολλές άλλες

Και με το αραχνένιο ιστό σου

Κατορθώνεις να καλύπτείς 

Το μαύρο χάσμα της αβύσσου

Τάκης Βαρβιτσιώτης- Όχι πια δάκρυα

ΕΚΕΙ

Φωνές, λαχειοπώλες, χαρτοπαίχτες, θάνατός.

'Αλλες φωνές απ' το σπίτι, απ' τις κραυγές, απ' τις κουρτίνες, απ' τα έπιπλα,

απ' τα λησμονημένα πορτραίτα των προγόνων. Η γυναίκα σκυμμένη

κρατάει με το δεξί της χέρι το φουστάνι της στα γόνατά της

σαν να φοβάται μη της το πάρει ο θόρυβος. Τα μαλλιά της

γέρνουν στο πλάι φυσημένα απ' την ανάμνηση. Κι άξαφνα

νοιώθει τριγύρω στο λαιμό της, αβαρές σχεδόν, το περιδέραιό της 

σε μια ανέγγιχτη στάση μελετημένης σιωπής-- εκεί 

που περιμένει πάντα η ποιήση να την ανακαλύψουν.

Γιάννης Ρίτσος - ΓΡΑΦΗ ΤΥΦΛΟΥ

9.20΄μ.μ.

Το κωμικό είναι πως πλησιάζει η μεγάλη Εβδομάδα. Θυμάμαι άραγε επακριβώς το Τυπικό; Πάνε χρόνια που δεν πάτησα στην Εκκλησία, και θα περάσουν (εφόσον ζω) τριπλάσια χωρίς να νιώσω την ανάγκη να επισκεφθώ ένα παλιό, ακατοίκητο σπίτι. Όμως η μικρή, ιδιωτική θρησκεία μου (: οι ψυχαναγκασμοί της ομοιοκαταληξίας, οι μορφοπλαστικές τελετουργίες) παραπέμπει κι αυτή σε μιαν αιμοδιψή, ενοχογόνο θεότητα που ουσία της είναι το κωμικό.

Γιώργος Κοροπούλης «Don Giovanni»

Καλή μας Ανάσταση!

...

Προσπαθώ να με καλοπιάσω,

περιστρέφοντας με…

Τρίτη σήμερα, 23 Απριλίου!

Θυμάμαι από μικρή ευχές την επομένη του Πάσχα, 

είχα πεισθεί ότι τότε ήταν η γιορτή του Αγίου, μεγάλωσα για να καταλάβω 

ότι είχε σχέση με τα φεγγάρια… 

χτύπησε το πρωί το τηλέφωνό μου, 

χρόνια πολλά αδελφούλα!

τι δώρο θέλεις να σου πάρω;

Mα πήρα δώρο την περασμένη εβδομάδα, 

ίδιο μ' αυτό που εδώ και 31 χρόνια μου έκανε… 

Ναι, είναι και μέρα του βιβλίου σήμερα… χμ, 31 χρόνια συνεργασίας, 

πόσο διαφέρει οίκος από οίκο, εκδοτικό εννοώ…

άλλη ιστορία…

Μου έφτιαξε τη διάθεση, βγήκα τρέχοντας, 

ημέρα λαϊκής, γέμισα την αγκαλιά μου με τριαντάφυλλα, δεν είναι 

σαν εκείνα της μάνας, αλλά είναι δώρο στον εαυτό μου…

Διαβάζω απ' της Τζένης Μαστοράκη «Μ' ένα στεφάνι φως»

Όπως αλλού ανεμοζάλη από μακριά, φτερά φτερούγες

που σε βύθιζαν χαράματα σε ύπνο γοερό,

ο άγγελος στα όρεινά του ξεσπαθώνει.

Και πριν το φως, το πρώτο φως, η απαίσια πράξη,

το μα των όρκων που σε φύλαγε απ' το κακό,

γυμνή, σαν σήμερα χρόνους εφτά στο έλεος, που σε

τυλίγει, καστανή οθόνη, κι αφώτιστη, καθώς σου

είχαν τάξει

πως θάνατος σου πρέπει στο νερό.

εδώ, εκεί, οπουδήποτε...

τα καταφέρνει, η μουσική!*

*σκέφτομαι πως συμβαίνουν με τέτοια ταχύτητα -τόσα δύσκολα,

που είναι αδύνατον να τα χωνέψεις, επεξεργαστείς…

απ' την άλλη, λέω, πόσα χρόνια επωάζουν;

μα μήπως δεν γνωρίζαμε; 

φυσικά και γνωρίζαμε, ήρθε ο χρόνος της διαπίστωσης…

και τι κάνουμε;  μη με ρωτάς, χαμένα τα 'χω...

με την Αγάπη μου!

Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Πως να μπορέσει άραγε κανείς 

Ν' αποκρυπτογραφήσει τον ήχο

Της σιωπής

Ν' ανακαλύψει τις πτυχές

Από το σάβανο της νύχτας

Tην ύστατη λάμψη

Ενός λόγου

Φασματικού; 

Tάκης Βαρβιτσιώτης

...

Μέρα τη μέρα το τοπίο απέναντι μεταβάλλεται

αλλάζει χρώματα…

Μέσα συνομιλούν τόσο γλυκά πιάνο, βιολί…

σαν να θέλει ν' απορροφήσει πραγματικότητα...

σύννεφο σε καθάριο ουρανό!!!

Aπό μια στίξη

θα κρατηθούμε,

ένα φυλλαράκι 

που ξεπροβάλλει...

Ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός...

Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι.
Κοντά σου είνε η γαλήνη και το φως.
Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη
Ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει
που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά
κ’ αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει,
πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.

Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι
κι’ ανύποπτα περνά μέσ’ στη ζωή.
Κοντά σου όλα γλυκά κι’ όλα σα χνούδι,
σα χάδι σαν δροσούλα, σαν πνοή.

Μαρία Πολυδούρη

Mιλώ στο στόμα που όλο γυρεύει να μιλήσει...

Στο στήθος μου η πληγή ανοίγει πάλι
όταν χαμηλώνουν τ' άστρα και συγγενεύουν με το κορμί μου
όταν πέφτει σιγή κάτω από τα πέλματα των ανθρώπων

Αυτές οι πέτρες που βουλιάζουν μέσα στα χρόνια ως πού
θα με παρασύρουν;
Τη θάλασσα τη θάλασσα, ποιος θα μπορέσει να την εξαντλήσει;
Βλέπω τα χέρια κάθε αυγή να γνέφουν στο γύπα και στο γεράκι
δεμένη πάνω στο βράχο που έγινε με τον πόνο δικός μου,
βλέπω τα δέντρα που ανασαίνουν τη μαύρη γαλήνη των
πεθαμένων
κι έπειτα τα χαμόγελα, που δεν προχωρούν, των αγαλμάτων. 

...

Αλλάζουν οι ορίζοντες...

Kαλημέρα!

νευρώνες…

Nα σου δώσω ένα όνομα 

Ν' ανοίξεις, σαν ποίημα!

...

πεθαίνουν τα δέντρα κι όχι μόνο...

Καλό μήνα!!!!!

Αν είναι κάλιον χρυσού ή περιστεριού πετάρισμα που καθορίζει τους δείχτες του ωρολογίου σου, εξαρτάται από τας οφρύς του Διός. Ο.Ε

~~

Άνθος στην κορφή·

ελπίδα μέλλοντος

ΤΡΙΟΔΟΣ ΛΥΧΝΙΑ

Το τραίνο μπήκε στο σταθμό σχεδόν λιωμένο· κολυμπούσε στον ιδρώτα του και μεμιάς έπεσε ξερό. Τα σάστισες· τότε δεν είχες αντισώματα για τέτοια. Φυσικά μολύνθηκες, μπήκε εντός σου το κενό, πήρε ν' ανηφορίζει. Φτάνοντας στα μηλίγγια χωρίς αντίσταση όπως σε κύκλωμα βραχύ, έγινε χαμός. Τώρα, μ' εγκαύματα τρίτου βαθμού, δείχνεις προς τ' αχανή της ασυνέχειας όπου εξαγνίζεται η ακροβασία.

Έκτωρ Κακναβάτος-Ποιήματα 1943-1987

Ο ΚΗΠΟΣ

Μύριζε πυρετός

κήπος δεν ήτανε αυτός

κάτι παράξενα ζευγάρια μέσα του

περπατούσαν

στα χ έ ρ ι α τα παπούτσια τους

φορούσαν

τα πόδια τους ήταν μεγάλα άσπρα

και γυμνά

κάτι κεφάλια σαν άγρια φεγγάρια επιληπτικά

και κόκκινα τριαντάφυλλα ξάφνου

φυτρώνανε

για στόματα

που ορμούσαν και τα ξέσκιζαν

οι πεταλούδες-σκύλοι

Μίλτος Σαχτούρης