Έπιασα το μολύβι να γράψω, κολλάει το μυαλό μου τελευταία…
Κοιτάζω το απέναντι σκηνικό, χαμηλό διόροφο, η καμινάδα (σόμπας)
καίει ασταμάτητα, ο άνεμος στροβιλίζει τον καπνό,
το δεντράκι που μου κρύβει τη θέα τους, σήμερα λύγισε,
έτσι λυγίζουν οι αδύναμοι… πρέπει να βγω,
σκέφτομαι... θ' αναληφθώ σαν τη Μαίρη Πόπινς…
Ξαφνικά ξεφύτρωσε μπροστά μου τούτο…
άνθρωποι με τσακισμένα οστά...
είναι σαν το χθεσινό όνειρο, κάποιος κύριος
πετάχτηκε στο παράθυρό μου
μ' ένα κατεβατό κείμενα που δεν μπορούσα να διαβάσω…
μάταια προσπαθούσα να βρω διαφυγή…
2 σχόλια:
... να διαφύγεις από τι και γιατί, Τζεννάκι;
μα απ' τη μη ανάγνωση, δεν είναι κατανοητό?
αν δεν κάνεις ερώτηση θα σκάσεις, φιλαράκι?
καλημέρα!
;)
Δημοσίευση σχολίου