Moυ κληροδότησε τα χεράκιά της
το πείσμα της, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά,
μεγάλωσα ξυπόλυτη, χωρίς μοκασίνια,
τα πρώτα μου, δώρο, της θείας Βασιλικής,
τα χάιδευα…
έτρωγα τις ακρούλες απ' τις πίτες της,
με μάλωνε… τώρα τρώω τα πάντα Μάνα…
έχω μια υδρόγειο στο μπαλκόνι μου
να μου δείχνει τον Ήλιο
κι αυτή που εσύ γύριζες για να σου γνωρίσουμε τον κόσμο
την ξεσκονίζω στο πατρικό για να κρατάει τη μνήμη σου
πάντα ανοιχτή.
Το μικρότερο «κεράκι σου»
Θυμάσαι; έτσι μ' αποκαλούσες,
απ' την αδυναμία…
10 σχόλια:
φιλιά πολλά
την αγάπη μου, ομορφούλα!
απο τα πιο γλυκα σου αυτο το ποστ!
θα σε κοιταει περηφανα απο κει πανω...
αυτές οι μέρες απ' τις τελευταίες της,
πνιγμένη στους πόνους...
γράφοντας το σαν να λευτέρωσα τους δικούς μου...
καλησπέρα Μελισσάκι μου!
Να βγάζεις όσα κρατάς μέσα σου, να λευτερώνεις χώρους... θα μας χρειαστούν, Τζεννάκι...
Καλησπέρα!
Καλημέρα Στράτο!
πολλά θα χρειαστούν... :)))))
Τόσο γλυκό μέσα στη τραγικότητα του!!
Οι θύμησες μας κρατούν ζωντανούς
φιλί
Ποιός ξεχνά τον ομφαλό του, Ελένη;
μόνο ο θάνατος μπορεί...
ευχαριστώ για το φιλί!
:))))))
εξαιρετικό!!!!!
την τίμησες με το παραπάνω!!!
σε διπλοφιλώ!
Ass, τα φιλιά μου!
;)
Δημοσίευση σχολίου