Η γλώσσα της ερημιάς μου
στεφανωμένος όπως είμαι στα μεσάνυχτα
με σκοτεινές φαντασίες
ο θείος περίγελως αντίκρυ στo μνήμα…
και τη σελήνη βλέπω να ομορφαίνει
δέντρα γυναίκες όνειρα
στους τενεκέδες με τα σκουπίδια έξω στις πόρτες
ασήμι, ασήμι για να ελπίζουμε
κι όλα να πάνε βαθιά στο τραγούδι.
[…]
Στο ικρίωμα της ζωής
ανέβηκα και περιμένω τον αθώο δήμιο
με φέρατε σεις άνεμοι
και περιμένω τη λαμπερή καταιγίδα.
Ν. Καρούζος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου