ΦΥΛΛΑ ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ

Το φόντο σ' αυτές τις εικόνες τείνει προς το γαλάζιο πολύ συχνά φωτίζει το μνημονικό ύστερα από 'να αφηρημένο βλέμμα στις φλέβες του χεριού

το φόρεμα τα μαλλιά σαλεύονται κοντά στα χείλη της γραμμής και αναλώνονται

γυναίκα που με μια κίνηση
ρίχνει πίσω τα μαλλιά της
όπως γυρνάνε τα φύλλα του βιβλίου σε διαστήματα κανονικά
έπειτα η στρώση των μαλλιών το φόρεμα
γίνονται ένα
καστανοκόκκκινα και σκιές από χρυσαφιές αχτίδες
χρώματα φαύνου
ή μην είναι τα πόδια τα μακριά
όλο τσακίσματα όλο πηδήματα
που σκορπίζουν έναν κάμπο ρείκια καψαλισμένα
το χρώμα τους μοιάζει το καφετί εκείνο
με τις μικρές σπίθες
που ξαναβρίσκεται μονάχα όταν κλείσουμε τα βλέφαρα
μετά από το κάψιμο μιας εικόνας

εκεί που ξεπροβάλλουν τα χέρια και το πρόσωπο σα φεγγάρι μες στη νύχτα

ένα γέλιο ατλαζιού που σκίζεται
και στο νήμα των ματιών
σκάλωσαν ένας χαρταετός
ο χαρταετός της λέξης έρωτας
μετά «στα χείλη κατεβαίνει
κι από τα χείλη στην καρδιά
ριζώνει και δε βγαίνει»
αυτά αφού ο ήλιος
σηκώσει το δρεπάνι του και τεμαχίσει τον ορίζοντα
πως να το ζυγώσουμε αυτό το πλάσμα
που χορεύει στα πλάγια εκεί μακριά
τα χέρια όλο τσακίσματα κρατάνε μια φλογέρα

όταν σταματάει το κυνηγητό
η γυναίκα δέντρο με πουλιά
και τσιρίζουνε μες τα κλαδιά της
μετά από ξύπνημα αιφνίδιο
στον κορμό της γραπώνουνται σκαραβαίοι
και στις ρίζες της σβήνουν πυγολαμπίδες

τα πόδια είναι η σφεντόνα του κορμιού πάνω στη γη

εδώ υπάρχει κάτι περισσότερο απ' το χρώμα
μιας περπατησιάς
περισσότερο κι απ' το μονοπάτι
δίπλα στους φράχτες
κι από τις τρεχάλες του φαύνου
για να κορεστεί μ' ένα σώμα
για να σπαράξει απ' το φόβο
κάτι υπάρχει εδώ περισσότερο απ' τις φαρδιές λουρίδες
ουρανού ή γης ή θάλασσας
γιατί υπάρχει επίσης το κενό
εδώ ακριβώς που παρεμβάλλεις αυτά τα σήματα
έτσι σαν ανάσα

το φόρεμα τα μαλλιά σαλεύονται κοντά στα χείλη της γραμμής και αναλώνονται
εκεί που ξεπροβάλλουν τα χέρια και το πρόσωποο σαν φεγγάρι μες στη νύχτα τα πόδια είναι σφεντόνα του κορμιού πάνω στη γη το φόντο σ' αυτές τις εικόνες τείνει προς το γαλάζιο πολύ συχνά φωτίζει το μνημονικό ύστερα από 'να αφηρημένο βλέμμα στις φλέβες του χεριού

Μάτση Χατζηλαζάρου, Ποιήματα, Ίκαρος

Ήτανε σα βρυσούλες τα κελαηδήματα...

Μέτρησα κελαηδήματα πουλιών

απ' το μεσημέρι φεύγοντας προς τη φύση εαρινός

μεγάλος ο δρόμος που οδηγεί στις αθωότητες.

Ήτανε σα βρυσούλες τα κελαηδήματα

κάθε πουλάκι μια φωνή ένα θαύμα.

~~~

Δέντρο σε κίτρινες χαρές

κ η θερινή αναρρίχηση φυτού με μωβ ανθάκια

πάνω στα ωραία κλαδιά.

Η φύση επιβάλλει τα χρώματα χωρίς αντίρρηση.

Νίκος Καρούζος

K♥λημέρα!!!!!!

Mε τη δύναμη που έχει η φύση
να σου σπάει τα ρουθούνια
με μια τέτοια ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!!!!

Κόβοντας τον ήλιο στα τέσσερα...

Οι ιθαγενείς της νύχτας παρ' όλα αυτά ροδίζουν. 

Αρκεί να σημάνει η στιγμή. 

Στον καθένα μας εδόθη τριαντάφυλλον και δικός του λογαριασμός 

πότε και με ποιόν τρόπο θα βοηθήσει στο ανέβασμα της ημέρας. 

Κόβοντας τον ήλιο στα τέσσερα, 

όπως μερικοί από τους Πυθαγορείους υποστήριζαν; 

Αντικαθιστώντας εναλλάξ τα μήκη και τα πλάτη,

τα ύψη και τα βάθη στις διαθέσεις της καθημερινής μας ζωής; 

Φτάνοντας σε τέτοιο σημείο που ν' αλλάξουν

 ως και το σχήμα της υδρογείου;

Καμιά ζωή δεν ολοκληρώθηκε

 ποτέ όπως την είχε κανείς προσχεδιάσει. 

Η τύχη δεν κατασκευάζεται, αν και η οργάνωσή της 

σε κάποιο χώρο εν αγνοία μας συντελείται. 

Είμαστε το πλήρωμα ενός υπερωκεανίου, που ταξιδεύει διαρκώς

 και διαρκώς βρίσκεται στην ίδια θέση.

 Σαν τη γάτα που που γυρνά να πιάσει την ουρά της.

Ένας αέναα περιστρεφόμενος κύκλος. 

Κύκλος, όμως, που όσες ασυδοσίες κι αν περιλαμβάνει, 

εάν εγγραφεί σ' ένα σαφές τετράγωνο αποκτά ισχύ νόμου. 

Επειδή φλοίσβος είναι ο καθαρός λόγος

 και οσμιτή κάθε του παρέκκλιση. Ένας αέρας κατά το ήμισυ 

Πόντιος εκ μητρός και κατά το άλλο Αιολεύς αυτόχθων

 είναι που με παίρνει τις νύχτες μαζί του,  μ΄ ένα σκέτο κλαδί 

αρμπαρόριζα να εξολοθρεύουμε το απανταχού απεχθές.

Κατοικώ στη πιό μικρή χώρα, με το πιό μικρό σπιτάκι, 

το πιό μικρό αυλιδάκι και τις πιό μεγάλες 

γλάστρες του κόσμου... 

Οδυσσέας Ελύτης, «Ο κήπος με τις αυταπάτες»

γλυκαίνει ο ήχος...

Η παλάμη σου ανοίγει...

ΧΑΜΟΓΕΛΑ

Από το χαμόγελό σου πετάξανε

δέκα πουλιά, στους ώμους μου επάνω.

Το χαμόγελό σου το κρατάς

όπως ένα παιδί τη ναυτική του ψάθα.

Μια ανεμώνη τινάχτηκε 

μέσα στην αγκαλιά μου

πίσω απ' τα παραθυρόφυλλα γελάει μια αχτίδα.

Η θάλασσα αναμοχλεύει τ' άσπρα της χαλίκια

όλες οι πεταλούδες φέρνουν τα χαμόγελά σου.

Δυο κόκκινες χάντρες κύλησαν

από μιας κοπελιάς το λαιμό.

Οι λυγαριές αναστενάζουν μες τη ρεματιά

χορεύουμε, η μουσική μας είναι η σελήνη

όλες οι πεταλούδες φέρνουν τα χαμόγελά σου.

Όταν μεθάει το κρασί

το πίνω μες τα χείλη σου

ο ήλιος σηκώνεται προτού ξυπνήσει το φιλί.

Η παλάμη σου ανοίγει όταν σκάει το σύκο

όλες οι πεταλούδες φέρνουν τα χαμόγελά σου.

Από το χαμόγελό σου πετάξανε

δέκα πουλιά, στους ώμους μου επάνω.

Το χαμόγελό σου το κρατάς

όπως ένα παιδί τη ναυτική του ψάθα.

Μάτση Χατζηλαζάρου, Ποιήματα, Ίκαρος