ΆΝΘΗ-Μαγιού

ΆΝΘΗ

μάτια που πλέον δεν βλέπετε
βλέμματα όπου δεν
σας ελκύει πιά η μορφη του κόσμου

είσαστε αστέρια

φωτίζετε


Νίκος Εγγονόπουλος, «Στην κοιλάδα με τους ροδώνες»

υπέροχες/οι

...η κίνηση των ανδρών, αυτή η αιώνια πάλη...

Ε, ψυχή μου?

Φρέαρ είναι η Άνοιξη που βγάζει δροσιά και άστρα.

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΚΑΡΦΙΤΣΩΜΕΝΗ
Tη μοίρα μου περιγέλασαν οι άνομοι
γιατί φανέρωσα τους ίσκιους και δείχνω το νερό
μεσ' στη χερσαία πνιγμονή τα στήθη τους
θάμβος η δική μου ακινησία.
Λένε Ιδού αυτός ο νομάς
ένα σώμα σπιθίζοντας εργασία το θάνατο.
Μα η χαρά να είμ' ακίνητος
τρέφει την ιστορία μου.
Φρέαρ είναι η Άνοιξη που βγάζει δροσιά και άστρα.

Νίκος Καρούζος

το χέρι σου...

το χέρι σου άνοιγε τον ουρανό
Άγγελοι μ' έντεκα σπαθιά
πλέανε πλάι στ' όνομα σου
σκίζοντας τ' ανθισμένα κύματα...


και των δύο παπούδων, του αδελφού...

Θα μπορούσε...

ν' αλλάζει το φως

αλλάζει το φως,

όπως θα μπορούσε να λέγομαι και Yendi

πασχαλιά!!!!!

μιά θάλασσα τα αρωμάτισα,
του ρόδου να ενωθούν στο άγγιγμα
της Αγάπης



Να περάσετε όμορφα!

Των δυό αστέρων και του ενός μονάχα πεπρωμένου

A τι νά 'σαι που σε λεν «ψυχή» αλλά που μήτε αέρας
Έσωσε ύλη να σου δώσει μήτε χνούδι ποτέ
Στο πέρασμα να σου αποσπάσει
Τι βάλσαμο ή τι δηλητήριο χύνεις έτσι που



Σε καιρούς παλιούς ή ευγενική Διοτίμα
Νοερά τραγουδώντας έφτασε να μεταβάλει
Το νου του ανθρώπου και τον ρου στης Σουαβίας τα ύδατα
Ώστε κείνοι που αγαπιούνται νά 'ναι κι εδώ κι εκεί

Των δυό αστέρων και του ενός μονάχα πεπρωμένου


Οι στίχοι του Ο. Ελύτη, «Έρως και ψυχή»

Γύναια συν μύροις...

Αι γενεαί πάσαι,
ύμνον τη ταφή σου
προσφέρουσι, Χριστέ μου.

Καθελών του ξύλου
ο Αριμαθαίας
εν τάφω σε κηδεύει.

Μυροφόροι ήλθον
μύρα σοι, Χριστέ μου,
κομίζουσαι προφρόνως.

Δεύρο πάσα κτίσις
ύμνους εξοδίους
προσοίσωμεν τω Κτίστη.

Ως νεκρός τον ζώντα
συν μυροφόροις πάντες
μυρίσωμεν εμφρόνως.

Ιωσήφ τρισμάκαρ,
κήδευσον το σώμα
του Χριστού του ζωοδότου.

Ους έθρεψε το μάννα,
εκίνησαν την πτέρναν
κατά του ευεργέτου.

Ους έθρεψε τω μάννα,
φέρουσι τω Σωτήρι
χολήν άμα και όξος.

Ω της παραφροσύνης
και της χριστοκτονίας
της των προφητοκτόνων!

Ως άφρων υπηρέτης
προδέδωκεν ο μύστης
την άβυσσον σοφίας.

Τον ρύστην ο πωλήσας
αιχμάλωτος κατέστη,
ο δόλιος Ιούδας.

Κατά τον Σολομώντα,
βόθρος βαθύς το στόμα
Εβραίων παρανόμων.

Εβραίων παρανόμων
εν σκολιαίς πορείαις
τρίβολοι και παγίδες.

Ιωσήφ κηδεύει
συν τω Νικοδήμω
νεκροπρεπώς τον Κτίστην.

Ζωοδότα Σώτερ,
δόξα σου τω κράτει,
τον Άδην καθελόντι.

Ύπτιον ορώσα
η πάναγνός σε, Λόγε,
μητροπρεπώς εθρήνει.

Ω γλυκύ μου έαρ,
γλυκύτατόν μου τέκνον,
που έδυ σου το κάλλος;

Θρήνον συνεκίνει
η πάναγνός σου μήτηρ,
σου Λόγε νεκρωθέντος.

Γύναια συν μύροις
ήκουσι μυρίσαι
Χριστόν το θείον μύρον.

Θάνατον θανάτω
συ θανατοίς, Θεέ μου,
θεία σου δυναστεία.

λέξεις

λέξεις κι άλλες λέξεις
στρατιά ολόκληρη στων παθών
ακολουθία

λέξεις προσπαθούν
να βγάλουν ήχους
των ημερών

βαρύ το τέντωμα

δυό πουλιά στάθηκαν
στις ωμοπλάτες
βεντούζα

ένα στ' αριστερά
μου σφυρίζει αιώνων,
πάθη

πάει κι έρχεται
προσπαθεί να μ' αναστήσει
ψιθυρίζοντας μου,
ως με κοιμίζει...

Ω τόξα του ανέμου τεντωμένα...

ΠΡΩΤΗ ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ
Ω τόξα του ανέμου τεντωμένα στην Άνοιξη
βρεγμένα νέφη αόρατων μαινάδων
όπου σφυρίζει σαν το φίδι πολύψυχος αετός ο Αίολος
τα δέντρα βασανίζονται κ' οι άνθρωποι
μα είν' ακίνητος ψηλά φέγγοντας δρόμους
ο ουρανός υπέρτατη εξουσία.

ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΕΩΣ
Έρχομαι από τον ήλιο γεμάτος πνεύματα
ηχώντας ακόμη τα ουράνια τύμπανα
κι ολόγυρα πνέει μικρός αέρας με τους πειρασμούς ακοίμητους
ένας ύπνος
ένας ύπνος...
Ποιό είναι τ' όνομα σου μητέρα της Ανοίξεως;
Το ακούω μεσ' τους μηρούς σου.

ΒΡΑΔΙΝΗ ΜΟΝΑΞΙΑ
Είμαστε μόνοι γλυκειά γυναίκα
σε πόνο βαθύ ενωμένοι.


Νίκος Καρούζος,
τρία αποσπάσματα από το ποίημα «ΕΛΕΥΣΕΙΣ»

Παιχνιδάκι, τ' αγαπημένας σας τραγουδάκια...

Το παιχνιδάκι πάντα αρχίζει με παιχνίδι...
Δύσκολο να ξεχωρίσω, πολλά τ' αγαπημένα, πολλά έχουν «εκτεθεί»
και ίσως κι άλλα πολλά...





Νιόνιος, ανεπανάλληπτος, πραγματικά δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω...
αλλά σα χορευταρού, τούτο που «κοκκινίζεις» (!), λατρευτό!




γιατί είναι Όνειρα Γλυκά, Όνειρα Ζαχαρωτά, Τρυφερά...





Το τραγουδάμε, αλλά μακριά από μας η Περσεφόνη, ε?






Μελίνα, Αθάνατη... Αγάπη!

Όποιος επιθυμεί μπορεί να παίξει με τ' αγαπημένα του τραγουδάκια...

απ' την ψυχή ως τον Θεό...

Καλό ΜήΝα!!!!!!!!!!!