Κι έμαθα πως συρρικνώνονται τα πρόσωπα,
Πως ο τρόμος ελλοχεύει κάτω απ' τις βλεφαρίδες,
Πως η οδύνη γράφει με σφηνοειδής χαρακτήρες
Τραχιές γραμμές στα μάγουλα,
Πως κατάμαυρα ή ξανθα δαχτυλίδια τα μαλλιά
Μονομιάς καλύπτονται απ' ασημένια σκόνη,
Τα χαμόγελα πως σβήνουν στα πειθήνια χείλη
Κι ο φόβος τρέμει σ' ένα ξερό γελάκι.
Και προσεύχομαι όχι για σένα μοναχά,
Αλλά για όλους, αυτούς που στάθηκαν μαζί μου στη σειρά
Στη ζέστη του Ιούλη, στο ψύχος του χειμώνα,
Σε αυτό τον κόκκινο τον τοίχο, αθώρητος ακόμα.
Άννα Αχμάτοβα/Ποιήματα/άρκτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου