Συχνά νομίζω ότι φέρω όλα τα χαρακτηριστικά από τις προγονές μου.
Φαρδιά μεσογειακή λεκάνη
Μύτη αρχαιοελληνική που οσμίζεται 
το χώμα
Μάτια στο χρώμα της ελιάς

Επιστροφή στο σπίτι.

haiku

Φιλί-κλειδί
Κάτω απ' το χαλάκι
Η αγάπη

Σε ποιά ώρα βρισκόμαστε
Στην αρχή της
Ή στο τέλος;
Δέρμα που είναι να γδαρθεί
Μην το φοβάσαι...

"Η μάνα έφυγε απ' το κάδρο
Επέστρεψε στη γη"

Είναι ανάγκη να συνομιλείς με τους νεκρούς γονείς σου...
Μου το θύμησε το τελευταίο βιβλίο του Γιάλομ

Ψηλός Σωρός δεν είν' τα Χρόνια

Σαν τότε πριν να ρθεις εσύ

Μα η κάθε μέρα τον θεριεύει

Βουνό απ' της μνήμης το Σκαλί

Πατώντας πάνω στην Καρδιά μου

Να φτάσω στην κορφή μπορώ

Με τη μορφή σου να το σβήσω

Κι εκεί πριν πέσω να πιαστώ

Ε. Ντίκινσον

.....

Δεν ξέρω αν είναι εποχή για προσωπικές

καταθέσεις, κάθε που φεύγει ένας δικός σου 

αισθάνεσαι ότι λιγοστεύει ο δικός σου κόσμος

...

Καλό σου ταξίδι Γιωργή, όπου κι αν είναι αυτό...

Είναι υπέροχο το φθινόπωρο!

Οι Δευτέρες μου γεμάτες προσδοκία για τη βδομάδα

Τρίτες, χρώμα άνθη και όλα τα καλούδια της γης

Τετάρτες, άσκηση και διαλογισμός

Πέμπτες, μολύβι και χαρτί_πίσω στα θρανία

Παρασκευές, επαναλήψεις μήπως και...

Σαββατοκύριακο, της εξοχής_βαθιές εισπνοές και χρώματα της φύσης.

Είναι υπέροχο το φθινόπωρο!

παιχνιδίσματα!!!!!

Από το πολύ κυνηγητό

Περάσαμε στο κρυφτό

Τι απομένει;

Ένα πούντο πούντο το δαχτυλίδι

Να δεθεί μ' αρραβώνα

Το ποίημα

Επίλογος

Κι έμαθα πως συρρικνώνονται τα πρόσωπα,
Πως ο τρόμος ελλοχεύει κάτω απ' τις βλεφαρίδες,
Πως η οδύνη γράφει με σφηνοειδής χαρακτήρες
Τραχιές γραμμές στα μάγουλα,
Πως κατάμαυρα ή ξανθα δαχτυλίδια τα μαλλιά
Μονομιάς καλύπτονται απ' ασημένια σκόνη,
Τα χαμόγελα πως σβήνουν στα πειθήνια χείλη
Κι ο φόβος τρέμει σ' ένα ξερό γελάκι.
Και προσεύχομαι όχι για σένα μοναχά,
Αλλά για όλους, αυτούς που στάθηκαν μαζί μου στη σειρά
Στη ζέστη του Ιούλη, στο ψύχος του χειμώνα,
Σε αυτό τον κόκκινο τον τοίχο, αθώρητος ακόμα.

Άννα Αχμάτοβα/Ποιήματα/άρκτος

Έκανα άπειρες διαδρομές
Από δωμάτιο σε δωμάτιο
Βούτηξα στη ντουλάπα
Όλα για πέταμα και όλα θα μας ματά ζεστάνουν.
Ξεφύλλισα, διάβασα
Προσπάθησα να τελειώσω τον Όστερ
Εις μάτην
Έφυγε το ενδιαφέρον, λες στο τέλος να βρίσκεται η έκπληξις;
Με έχει τόσο μπερδέψει με τις εκδοχές του που πολλές φορές αναρωτήθηκα
αν καταλαβαίνω καλά τι διαβάζω.
Θέλω κάτι ανάλαφρο, όχι ότι αποφεύγω τα δύσκολα, αλλά δυό κιλά στο χέρι σου δύσκολα τα διαχειρίζεσαι...

...

Κι άλλη μια διαδρομή, μόνη αυτή τη φορά.
Πήγα να γεφυρώσω το χάσμα, μπορεί το μάσημα να διορθωθεί...

...

Εσύ πως τα πέρασες;
Μονόλογος: σαν να μιλάς στον εαυτό σου
Όπως κοιτάζεσαι στον καθρέφτη

Ένας συνεχής μονόλογος δεν είναι όλα;

Γρατζουνάει το πρώτο σου φιλί, όπως το πρώτο σου ποίημα.
Κι είναι οι δυό αυτές αγριμάδες που, αν συμπέσουν και κάνουν
καινούργιο φεγγάρι, μπορεί να ξαναγραφτεί απαρχής
η ιστορία του κόσμου.

Ο. Ελύτης/Εκ του πλησίον

Μεγάλα πιθάρια* όπως τα ξέρουμε, βαριές ξυλοδεσιές γυαλισμένες 

με βερνίκι ελιάς και παλαιού καθρέφτη ξανθάδα. O.E.

*Aπό το Ελαιοτριβείο -Μουσείο της "Εταιρείας Αρχιπέλαγος"
Παπάδος Γέρας - Λέσβου. Της οικογένειας Βρανά,
της μητέρας του Ελύτη.

Τα χέρια

Ξεκίνησαν πηγαίνοντας χέρι με χέρι.
Ύστερα το χέρι της άρχισε να λιώνει
μέσα στο δικό του
και το δικό του να έλιωνε
μέσα στο χέρι της
και το ένιωθε.

Ασυναίσθητα φτάσανε στο τέλος του δρόμου.
Μπαίνανε τώρα σ' έρημο τόπο
άγνωστο κι ακατοίκητο.

Δεν χρειαζόταν πια να κρατάνε
ο ένας το χέρι του άλλου.
Μονάχα να προσέχουν που πατάνε
καθένας χωριστά
πάνω σε πέτρες κι αγκάθια
και να ξεχνάνε τα χέρια τους.

Γιωργής Παυλόπουλος/ποιήματα/Κίχλη

Δεν ξέρω τι είναι ποίηση

Μπορεί να είναι η μαύρη άβυσσος

Και το σκοτάδι μαζί

Προτιμώ το άνθος που ανοίγει

Έτοιμο για σένα!

Δε στέκει η ζωή...

Πόσες φορές έχεις χαθεί;
Πόσα έχεις αναρωτηθεί;
Πάντα ήξερες που ήταν το φως

Αυτό που πηγάζει από μέσα σου
Σαν το μωρό που πήγες να προστατέψεις
Και το έχασες μέσα απ' τα χέρια σου

Δε στέκει η ζωή...

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ

Με δυό γραμμές
Δυο σώματα
Ενώνονται
Κίνηση κυκλική
Των άστρων

***

Πετώ τα περιττά
Να μένει το περίγραμμα
Όπως σώμα

***

Πολλές φορές όπως περπατώ
Αναπολώ
Φτιάχνω διαδρομές
Κυκλικές
Ενώνω τα σημεία
Όπως σώμα
Σε θέση προσευχής

***

Όπως τραβώ δυο γραμμές
Σαν να θέλω να ενώσω
Το σημείο
Ουρανού-γης

***

Δεν είναι περίεργο
Ανοίγω κάποιο βιβλίο
Στο σημείο που το είχα μαρκάρει
Μοιάζει να με περίμενε
Αυτή ακριβώς τη στιγμή

***

Στιγμές στιγμές
Γεμίζει ο χώρος
Παίρνει σχήμα
Μορφή!

Υγ ελπίζω κάποια στιγμή να πιάσω μολύβι και χαρτί...