Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Αμοργός




Αυτός ο μαύρος τόπος
θα πρασινίσει κάποτε.
Το σιδερένιο χέρι του Γκετς θ' αναποδογυρίσει τ' αμάξια
Θα τα φορτώσει θυμωνιές από κριθάρι και σίκαλη
Και μες στους σκοτεινούς δρυμούς με τις νεκρές αγάπες
Εκεί που πέτρωσε ο καιρός ένα παρθένο φύλλο
Στα στήθια που σιγότρεμε μια δακρυσμένη τριανταφυλλιά
Θα λάμπει ένα άστρο σιωπηλό σαν ανοιξιάτικη μαργαρίτα.

Ν. Γκάτσος

4 σχόλια:

melian είπε...

Γραφανε τοτε αυτοι μιαν άλλη ποιηση...αγνωστη στις μερες μας.
Μεστή , με νόημα και ανθρώπινη ταυτόχρονα


Άλλοι καιροι, άλλοι άνθρωποι!

genna είπε...

Διάβαζα από ένα βιβλίο του Χατζιδάκι «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι» ένα κεφάλαιο που μιλά για τον Γκάτσο, έτσι ξανά πιασα στα χέρια μου την «Αμοργό»...

τόσο συμπυκνωμένο έργο, όταν θα έχω διάθεση θα το ανεβάσω... άλλοι καιροί, άλλοι δημιουργοί...

σαν σήμερα γεννήθηκε...

:) :)

Μηθυμναίος είπε...

Άλλες εποχές, Τζεννάκι, άλλα ήθη, γενικώς...

Καλή σου μέρα!

genna είπε...

καλημέρα Στράτο!

μέσ' τη γενική μαυρίλα υπάρχουν διαμάντια και σήμερα, νομίζω... :) :)