Αυτός ο μαύρος τόπος
θα πρασινίσει κάποτε.
Το σιδερένιο χέρι του Γκετς θ' αναποδογυρίσει τ' αμάξια
Θα τα φορτώσει θυμωνιές από κριθάρι και σίκαλη
Και μες στους σκοτεινούς δρυμούς με τις νεκρές αγάπες
Εκεί που πέτρωσε ο καιρός ένα παρθένο φύλλο
Στα στήθια που σιγότρεμε μια δακρυσμένη τριανταφυλλιά
Θα λάμπει ένα άστρο σιωπηλό σαν ανοιξιάτικη μαργαρίτα.
Ν. Γκάτσος
4 σχόλια:
Γραφανε τοτε αυτοι μιαν άλλη ποιηση...αγνωστη στις μερες μας.
Μεστή , με νόημα και ανθρώπινη ταυτόχρονα
Άλλοι καιροι, άλλοι άνθρωποι!
Διάβαζα από ένα βιβλίο του Χατζιδάκι «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι» ένα κεφάλαιο που μιλά για τον Γκάτσο, έτσι ξανά πιασα στα χέρια μου την «Αμοργό»...
τόσο συμπυκνωμένο έργο, όταν θα έχω διάθεση θα το ανεβάσω... άλλοι καιροί, άλλοι δημιουργοί...
σαν σήμερα γεννήθηκε...
:) :)
Άλλες εποχές, Τζεννάκι, άλλα ήθη, γενικώς...
Καλή σου μέρα!
καλημέρα Στράτο!
μέσ' τη γενική μαυρίλα υπάρχουν διαμάντια και σήμερα, νομίζω... :) :)
Δημοσίευση σχολίου