Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Υπερκατανάλωση διαλεκτικής και μονομέρειας


Προωθούμε συνέχεια την ανέκδοτη πραγματικότητα
στο μεγάλο βαγόνι της Πεμπτουσίας.
Χαμένες ελπίδες ή λογαριασμός που ξαναγίνεται 
στύση τα χαράματα;

Τη μουσική πια τη βαρέθηκα.
Φρίκη τα ελληνικά μου/ ωσάν άχαφτα ωροσκόπια /
η γλώσσα δεν κατέληξε ποτέ στην αγάπη.
Να πάρω το ραβδί του ερημίτη να σηκώσω σπιθίζοντας
το πέλεκι του αιμόφυρτου επαναστάτη;

Θα δούμε, θα δούμε θα δούμε...
Καταδότης του μέλλοντος εντούτοις δεν πρόκειται να γίνω.
/Φράση και τούτη.../
Στο χειρουργείο η πράσινη σιγή
τα νηστέρια κόβουν αθόρυβα ολωσδιόλου αθόρυβα
κρέατα καφετιά σαπισμένα στα αίματα.
Οφείλουμε την οπτασία οφείλουμε τη χαραυγή.
Τα κατέφερα να χτυπήσω καίρια την καλοσύνη.

Νίκος Καρούζος



4 σχόλια:

melian είπε...

τη μουσικη ποτε δεν τη βαρεθηκα.κι αυτο το κομματι που παιζει εδώ, τι γλύκα που βγαζει μπροστα στην σκληραδα των καιρων!

καλησπέρα κοριτσι

genna είπε...

και η σκληράδα δεν έχει τέλος...

Καλημέρα κοριτσάκι!

foteini είπε...

@
UNA FURTIVA LAGRIMA !

genna είπε...

foteini

ένα κρυφό δάκρυ...

:) :)