Να μου τον φυλάς, Ερζουλί...

΄Ετσι τον θυμάμαι. Έξω τα τριζόνια και το τραγούδι της κουκουβάγιας, μέσα το φως του φεγγαριού να φωτίζει με ακτίνες ακριβείας το κοιμισμένο του σώμα. Τόσο νέος! Να μου τον φυλάς, Ερζουλί, λόα των πιο βαθιών νερών, προσευχόμουν εγώ κρατώντας την κούκλα μου, εκείνη που μου έδωσε ο παππούς Ονορέ κι από τότε δεν σταμάτησε ποτέ να με συνοδεύει. Έλα,  Ερζουλί, μητέρα, εραστή, με τα περιδέραιά σου από καθαρό χρυσό, το μανδύα σου από φτερά τουκάν, το λουλουδένιο σου στεφάνι και τα τρία σου δαχτυλίδια, ένα για κάθε άντρα σου. Βοήθησέ μας, λόα των ονείρων και των ελπίδων. Προστάτεψέ τον απ' τον Καμπρέ, κάν' τον αόρατο στα μάτια του αφέντη, κάν' τον προσεκτικό μπροστά σους άλλους, αλλά κυρίαρχό στην αγκαλιά μου, ημέρεψε την ανήμερη καρδιά του στο φως της μέρας, για να μπορέσει να επιζήσει, και δώσ' του γενναιότητα τις νύχτες, για να μη χάσει τον πόθο της ελευθερίας. Κοίταξέ μας με καλοσύνη,  Ερζουλί, λόα των ουρανών. Μη μας ζηλεύεις, γιατί αυτή η επιθυμία είναι εύθραυστη σαν τα φτερά της μύγας. Εκείνος θα φύγει. Αν δεν το κάνει, θα πεθάνει, το ξέρεις καλά,  μη μου τον πάρεις όμως ακόμα, άσε με να χαϊδεύω το λεπτό παιδικό του ώμο πριν γίνει αντρικός.

[...]

Η θεία Ρόζα μας άφηνε μόνους στην καλύβα της όσο κρατούσε τούτη η θεραπεία, Μάντεψε. Και την τέταρτη μέρα συνέβη. Ο Γκάμπο ήταν τόσο τσακισμένος απ' τον πόνο κι απ' όσα είχε χάσει _τη γη του, την οικογένειά του την ελευθερία του_, που θέλησε να τον αγκαλιάσω όπως θα τον αγκάλιαζε η μητέρα του. Η τρυφερότητα βοηθάει στη γιατρειά. Η μιά κίνηση οδήγησε στην επόμενη και γλίστρησα αποκάτω του προσέχοντας να μην αγγίξω τις πληγές της πλάτης του, για να μπορέσει ν' ακουμπήσει το κεφάλι του στο στήθος μου. Τον πονούσε το σώμα του, έκαιγε ακόμη από τον πυρετό, και δεν πιστεύω πως καταλάβαινε τι κάναμε. Εγώ δεν γνώριζα την αγάπη. Αυτό που έκανε μαζί μου ο αφέντης ήταν σκοτεινό κι αισχρό, έτσι του είπα, αλλά δεν με πίστεψε. Με τον αφέντη, η ψυχή μου, o ti-bon-ange- μου, έφευγε από μέσα μου και πετούσε σ' άλλα μέρη, και σ' εκείνο το κρεβάτι έμενε μόνο το σώμα- πτώμα μου. Γκάμπο. Το ανάλαφρο σώμα του πάνω στο στο δικό μου, τα μάτια του να κοιτάζουν απ' την άλλη άκρη της θάλασσας, απ' τη Γουινέα, αυτό ήταν έρωτας, γλίτωσέ τον από κάθε κακό, προφύλαξε τον. Αυτή ήταν η κραυγή μου.

Ιζαμπελ Αλιέντε, «Το νησί κάτω απ' τη θάλασσα»

έχει το χάρισμα της γραφής τούτη η «μάγισσα»...