Σ' εσένα που ήρθες
Απ' έναν κόσμο που δεν γνωρίζω
(Μοναδικό άσυλο της λησμονιάς)
Που ο άνεμος σμιλεύει
Στοχαστικά την κατατομή σου
Κι ο χρόνος απομακρύνεται
Τρομαγμένος
Δίχως ν' αγγίζει την όψη σου
Σ' εσένα που είσαι
Ένα κομμάτι νύχτας
Μες στη μοναξιά του κόσμου
Σχεδιάζοντας μεθυσμένα αστέρια
Και πετάγματα πουλιών
Αδιαπέραστη ιδεατή
Λυπημένη
Σαν ένα σύννεφο που βουλιάζει στα έλη
Φάντασμα της ομίχλης
Που σιγοπερπατεί
Τρέχω χαρούμενος
Να σε προϋπαντήσω
Να σε ξαναγεννήσω
Κάτω απ' τον ήλιο
Πιο αληθινή.
Τάκης Βαρβιτσιώτης 1916-2011
Από τη συλλογή «Το πέπλο και το χαμόγελο» (1963)
6 σχόλια:
υπέροχο ποίημα!
ταιριάζει στις καλλονές τραγουδίστριες
καλό σου μήνα τριανταφυλλένια!
έφυγε σήμερα ο ποιητής...
καλό μήνα συννεφένια!
:) :)
από σένα το μαθαίνω , κορίτσι.
φεύγουν οι άνθρωποι:(
δεν τον ήξερα τον συγκεκριμένο (εννοώ το έργο του)
αλλά από σένα γνωρίζουμε πολλούς αξιόλογους. να είσαι καλά!
Καλημέρα κοριτσάκι!
στα 95 του, ο φίλος του Οράσιο Καστίγιο,
αυτό θα του αφιέρωνε...
«Ούτε το τέλειο ρόδο ούτε δημόσια δάφνη:
νάρδο και βασιλικός, άνηθο, λεβάντα, μοσχοκάρυδο
και ο αέρας της αυγής που σκορπίζει το άρωμά του
να μηνούν στο διαβάτη: Αυτός έζησε.»
:) :)
Καλημέρα κοριτσάκι και καλό μήνα!!!
Πάλι μας στόλισες με μουσική, στίχους και αρώματα...
Να είσαι καλά!
Καλημέρα και καλό μήνα, Ντινάκο!
στείλε μας αρώματα απ' το βουνό σας... :) :)
φιλιά στα νότια!
Δημοσίευση σχολίου