TΟ ΕΞΩ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΣΑ
Αόριστα βλεπόταν στο γυαλί καθώς
το φως άναβε μιαν αντανάκλαση
μέσα στο τζάμι
κι άξαφνα, είχε μεταφερθεί μαζί με το πολύφωτο
και τα έπιπλα έξω στη βροχή
Έμπλεκαν τα μαλλιά της στα πυράκανθα
που τυραννούσε η θύελλα
κι έμεναν ανέπαφα
Άχνιζε το φλυτζάνι του τσαγιού
σκαρφαλωμένο στο κλαδί που λικνιζόταν
κι ισορροπούσε
Τα δέντρα είχαν ξετρελαθεί απ' τον άνεμο
ενώ στα ράφια αραδιασμένα τα βιβλία
έδιναν την εικόνα
της τάξης και της θαλπωρής
μιας κάμαρας φανταστικής μεταφερμένης
στη νύχτα και το ρίγος της βροχής.
Μελισσάνθη, «Τα Νέα ποιήματα»
2 σχόλια:
… «Αόριστα βλεπόταν στο γυαλί…» όπως και στα δικά μου διπλανά μπαλκόνια έριχναν αδιάκριτα ματιές κι ανακάλυπταν ομορφιές… και ευαισθησία
Και το «ρίγος της βροχής» τους έκανε ένα με τ’ ουρανού τις στάλες!
Καλημέρα Στράτο!
ταπεινό το δικό μου, πνιγμένο στο τσιμέντο...
σαν ζωγραφιά είναι κείνα στη Μήθυμνα!
:) :)
Δημοσίευση σχολίου