να μας ανήκει ο ήλιος της κάθε μέρας...

Aς βγούμε

Ο άνθρωπος είπε ναι χωρίς να ξέρει

να καθορίσει για τι επρόκειτο,

και ανέχτηκε και ταλαιπωρήθηκε

και δεν ξαναβγήκε πια απ' το περίβλημά του

κι έτσι είναι, όλο και πέφτουμε

μέσα στο πηγάδι των άλλων όντων

κι έρχεται μια κλωστή και μας τυλίγει το λαιμό

κι άλλη πάει γυρεύοντας το πόδι μας

και πια δε γίνεται να περπατήσουμε παρά μόνο μέσα στο πηγάδι

κανένας δε μας τραβάει από τους άλλους ανθρώπους.

Φαίνεται δεν ξέρουμε να μιλάμε

φαίνεται υπάρχουν λέξεις που φεύγουν

και δε μένουνε, που φύγαν και άφησαν

εμάς με τις παγίδες και τις κλωστές.

Και ξάφνου, να, δεν ξέρουμε πια

για τι πρόκειται, αλλά είμαστε πια μέσα

και πια δεν κοιτάζουμε

όπως όταν παίζαμε παιδιά,

μας σώθηκαν πια εκείνα τα μάτια,

τα χέρια μας βγαίνουν από άλλα μπράτσα.

Γι αυτό όταν κοιμάσαι ονειρεύεσαι μονάχος σου

και τρέχεις λεύτερος μέσα στις στοές

ενός μόνο ονείρου που σου ανήκει

και ας ήταν να μην έρχονταν να μας κλέβουν τα όνειρα, 

ας ήταν να μας τύλιγαν στο κρεβάτι.

Να κρατήσουμε τη σκιά

για να δούμε αν απ' το σκοτάδι

μπορούμε να βγούμε και να ψαχουλέψουμε στους τοίχους,

και να προφυλάξουμε το φως για να το τσακώσουμε

και έτσι μια για πάντα 

να μας ανήκει ο ήλιος της κάθε μέρας.

Πάβλο Νερούδα, «Εστραβαγάριο»

*στον Άνθρωπο που μπορεί να κάνει το ΘΑΥΜΑ!