ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Μια κίνηση είναι

ν' απλώσω το χέρι

τ' αρκουδάκια μου, 

ο παρλαπίπης, 

ο τσαχπίνης με ένα φιόγκο στ' αυτάκι, 

μια κούκλα-η αγαπημένη της Ειρήνης 

(πως εκφράζουν τα παιδιά την αγάπη τους), 

το μικρό προβατάκι της Μαρούς μου, 

η Αγάπη της Νότας μου, 

ένα λαγουδάκι μ' ένα καρότο στο στόμα...

κάθε βράδυ, όταν γυρνώ προς το πλευρό τους

το καθένα αρχίζει κι από ένα παραμύθι

Ναι! θα τη σώσουμε την ονειροχώρα...!

ας πεταχτούμε απέναντι

όλες οι γραμμές ενός γυμνού γυναικείου

σώματος, χαρά γι' αυτόν που σκιτσάρει

Της μάνας, στα 50 της, γέλασε τόσο γλυκά...

Νεότερη, μια κούκλα θλιμμένη

Ο πατέρας, εκεί-απών...

Ο καθρέφτης, μια μικρή αντανάκλαση

της ρυτίδας που διαγράφεται, χιαστί

την απέναντι πλευρά, δεν την αγγίζουμε...