προς έναν Γιούλη, όνειρο...

Xιλιάδες χρόνους περπατάμε. Λέμε τον ουρανό «ουρανό» και τη θάλασσα «θάλασσα». Θ' αλλάξουν όλα μια μέρα κι εμείς μαζί τους θ' αλλάξουμε, αλλά η φύση μας ανεπανόρθωτα θα 'ναι χαραγμένη πάνω στη γεωμετρία που καταφρονέσαμε στον Πλάτωνα. Και μέσ' απ' αυτήν, όταν σκύβουμε όπως σκύβουμε καμιά φορά πάνω στα νερά του νησιού μας, θα βρίσκουμε τους ίδιους καστανούς λόφους, όρμους και κάβους, τους ίδιους ανεμόμυλους και τις ίδιες ερημοκλησιές, τα σπιτάκια που ακουμπάνε το 'να στ' άλλο, και τ' αμπέλια που κοιμούνται σαν μικρά παιδιά, τους τρούλους και τους περιστερώνες.

Δε θέλω να πω αυτά τα ίδια. Θέλω να πω τις ίδιες φυσικές και αυθόρμητες κινήσεις της ΨΥΧΗΣ που γεννούν και διατάσσουν πρός ορισμένη κατεύθυνση την ύλη· τις ίδιες αναπλάσεις, τις ίδιες ανατάσεις προς το βαθύτερο νόημα ενός ταπεινού Παραδείσου, που είναι ο αληθινός μας εαυτός, το δίκιο μας, η ελευθερία μας, ο δεύτερος ηθικός μας ΗΛΙΟΣ.

Οδυσσέας Ελύτης, «Ο μικρός Ναυτίλος»

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ, ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!!!

Όλα στο κόκκινο...

ένας ουρανός

αστραπή

ενέργεια

συσσωρευμένη

καιρούς

εκτονώνει...

ΤΣΙΡΚΟ

Ένα στοίχημα ισορροπιών είναι το τσίρκο. Συνομιλία δεξιότητας κι ακρίβειας, επί ποινή θανάτου. Ισορροπία πάνω στο άλογο που καλπάζει γύρω γύρω στην τάφρο, ισορροπία της ανθρώπινης πυραμίδας, ισορροπία του σχοινοβάτη πάνω στο σχοινί, ισορροπία τρόμου του θηριοδαμαστή μέσα στο κλουβί, ισορροπία του θηρίου ανάμεσα στη σιωπή και στην κίνηση, ισορροπία συγχρονισμού και δεξιοτεχνίας των ακροβατών στον αέρα ανάμεσα στις αιώρες. Ένα στοίχημα δυναμικών ισορροπιών είναι η ζωή. Ισορροπίες στην πολιτική, στην κοινωνική, στην ερωτική, στην εσωτερική ζωή. Τα πάθη που σύστοιχα ενίοτε ισορροπούν. Ένα σύστημα ισορροπιών είναι το ποίημα. Σαν μια πυραμίδα από τραπουλόχαρτα. Αν τραβήξεις μια λέξη από τη βάση του, θα διαλυθεί.

Θανάσης Χατζόπουλος, «Ρήματα για το ρόδο»

Μακρά η μέρα...

Μια πρωϊνή διάθεση

ταγκό παίζει από πίσω,

αυξάνει ο ρυθμός...

Βροχούλα προμηνύεται,

ίσως μας αποκαλύψει

τις διαθέσεις της...

Θ' ακουμπήσω

στα αιωρούμενα φυλλαράκια μου

τούτη την Ορχήστρα...

Κάθε όργανο ...

που αγγαλιάζονται...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΤΟ ΠΡΩΪΝΟ!!!!

Κόκκινο σαν το αίμα

δροσερό σαν παγωτό

το πρωϊνό!!!!!

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Κόλαγα τ' αυτάκι μου

στο τηλεγραφόξυλο

ν' αφουγκραστώ ...

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ 

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ 

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ 

σαν απ' τα βάθη της γης

ακούστηκε η φωνή της

-Μαμά θέλω το σπίτι μου

-΄Ενα άψυχο, παιδί μου...

ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Μια κίνηση είναι

ν' απλώσω το χέρι

τ' αρκουδάκια μου, 

ο παρλαπίπης, 

ο τσαχπίνης με ένα φιόγκο στ' αυτάκι, 

μια κούκλα-η αγαπημένη της Ειρήνης 

(πως εκφράζουν τα παιδιά την αγάπη τους), 

το μικρό προβατάκι της Μαρούς μου, 

η Αγάπη της Νότας μου, 

ένα λαγουδάκι μ' ένα καρότο στο στόμα...

κάθε βράδυ, όταν γυρνώ προς το πλευρό τους

το καθένα αρχίζει κι από ένα παραμύθι

Ναι! θα τη σώσουμε την ονειροχώρα...!

ας πεταχτούμε απέναντι

όλες οι γραμμές ενός γυμνού γυναικείου

σώματος, χαρά γι' αυτόν που σκιτσάρει

Της μάνας, στα 50 της, γέλασε τόσο γλυκά...

Νεότερη, μια κούκλα θλιμμένη

Ο πατέρας, εκεί-απών...

Ο καθρέφτης, μια μικρή αντανάκλαση

της ρυτίδας που διαγράφεται, χιαστί

την απέναντι πλευρά, δεν την αγγίζουμε...

Stephan Micus

Tον γνώρισα πριν πολλά χρόνια στην Ανάφη
με είχε καταγοητεύσει...
όποιο αντικείμενο έπιανε στα χέρια του
το έκανε να βγάζει ήχο...
Ποιός άνεμος τον έσπρωξε σε τούτη
την έρημο!!!!!!

στα όρια

του μπλε 

του ορίζοντα

της επόμενης μέρας

κι εκείνης της αναχώρησης 

που πάντα θα μας επιστρέφει...

ΑΘΑΝΑΣΙΑ...

πουλάκι...

«το σφυγμό του κόσμου»

στο σύνορο του κόσμου...