Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

στα χάσματα της μνήμης _



Υστερόγραφο


Άλλα έχουν μάτια κάτασπρα χωρίς ματόκλαδα

και τα χέρια τους είναι λιγνά σαν τα καλάμια.


Κύριε, όχι μ' αυτούς. Γνώρισα

τη φωνή των παιδιών την αυγή

πάνω σε πράσινες πλαγιές ροβολώντας

χαρούμενα σαν μέλισσες και σαν 

τις πεταλούδες, με τόσα χρώματα.

Κύριε, όχι μ' αυτούς, η φωνή τους

δε βγαίνει καν από το στόμα τους.

Στέκεται εκεί κολλημένη σε κίτρινα δόντια.


Δική σου η θάλασσα κι ο αγέρας

μ' ένα άστρο κρεμασμένο στο στερέωμα,

Κύριε δεν ξέρουνε πως είμαστε

ό,τι μπορούμε να είμαστε

γιατρεύοντας τις πληγές μας με τα βότανα

που βρίσκουμε πάνω σε πράσινες πλαγιές, 

όχι άλλες, τούτες τις πλαγιές κοντά μας· 

πως ανασαίνουμε όπως μπορούμε ν' ανασάνουμε

με μια μικρούλα δέηση κάθε πρωί

που βρίσκει τ' ακρογιάλι ταξιδεύοντας

στα χάσματα της μνήμης _


Κύριε όχι μ' αυτούς. Ας γίνει αλλιώς το θέλημά σου.


Γ. Σεφέρης



4 σχόλια:

quartier libre είπε...

@
"Κύριε, όχι μ' αυτούς.
Γνώρισα τη φωνή των παιδιών
την αυγή..."


λοιπόν, 30φυλλιά,
έλα σήμερα Σάββατο, αν μπορέσεις,
ν' ακούσεις τη φωνή των παιδιών !

θα δεις,
πόσο μακριά
θα είναι πιά
η κατήφεια,
η θλίψη,
οι τηλεοράσεις,
κι όλος αυτός ο κουρνιαχτός
που σηκώνουν...

αλλού χτυπάει
ο σφυγμός των ανθρώπων!

genna είπε...

libre

«αλλού χτυπάει
ο σφυγμός των ανθρώπων»!

δώσε μας λίγη αισιοδοξία...

:)

quartier libre είπε...

@
ο καθείς με τα όπλα του...
και ο καθείς εκεί που ετάχθηκε...

μέσα στο χρόνο,
πότε ήσαν εύκολα τα πράγματα
για την Ελλάδα ;
μιά το ένα, μιά το άλλο,
πάντοτε...

νομίζω ότι πιό σοβαρό
από την οικονομική κρίση
-που αργά ή γρήγορα, κάπως θα βγούμε-,
πιό σοβαρό, πολύ πιό σοβαρό
είναι η νοοτροπία που έχουν εμφυσήσει στον κόσμο...
φοβερό...

δεν υπάρχει στις πόλεις πιά
κοινωνικός ιστός...
καμία συνοχή...
πλήρης διάλυση !
ο καθείς προσπαθεί να τα βγάλει πέρα μόνος του...

πρέπει να βγουμε άνθρωποι μπροστά
και να το παλέψουμε αυτό !
όποιος μπορεί...
και
όπως μπορεί ο καθείς μας.

genna είπε...

libre

Καλημέρα και καλή βδομάδα!