Δυό κλώνοι υακίνθων...

ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΧΕΡΙΑ ΚΑΙ ΡΥΘΜΙΚΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ

Απόψε που έχει το πικρό φθινόπωρο ευωδιάσει

απ' τους αγρούς και τους πυκνούς των λουλουδιών θανάτους,

στα πλήκτρα επάνω ενός παλιού πιάνου ορφικά σαλεύουν

δυό γυναικεία θεσπέσια χέρια.

(Δυό κλώνοι υακίνθων, μουσική κρυστάλλωση της ύλης,

τα ωραία τους μέτωπα κλιτά κρατούν μες στ' ανθογιάλι,

είδωλα ωχρά περίτεχνων κι αφανισμένων κήπων).

Δάχτυλα ιάσμινα, αστραπή, σπασμοί εκλεχτής σάρκας,

το θαλερό σας όραμα μες τη δυσοίωνη νύχτα

δρέπω, μια δέσμη από νυμφαίες κάτω απ' οπάλινα άστρα!

Τα χέρια αυτά, ορθινού φωτός τρικυμισμένες κρήνες,

από την πένθιμη αρμονία της νύχτας οιστρωμένα

κι από τα μύρα των διπλών υακίνθων αγιασμένα,

τον ύπνο απόψε ερωτικών, λυγρών ρυθμών ταράζουν.

Τα χέρια αυτά, από τη σοφή τους ύλη αλαφρωμένα,

σα φλόγες πνεύματα ιλαρά, ρόϊζαν στα πλήχτρα επάνω,

και οι αρμοί οι κοκάλινοι του αβρού και παγωμένου οργάνου

ένιωθαν τώρα να κυλά μες στο σκληρό τους ύπνο

όλος ο απράϋντος πυρετός των φωτεινών σπασμών τους!

Κάτω απ' τη νύχτια ταραχή των απαλών δαχτύλων

με το ακραίο αντιφέγγισμα των αβεβαίων τους ρόδων

του οργάνου ολόλυζε η ψυχή, κι όμοια μεράσμια αστέρια

στη σάλα απόψε τα ορφικά φεγγοβολούσαν χέρια.

Εμμανουήλ Καίσαρ