Ω γλυκύ μου έαρ...

Τ' όνομά σου: διπλωμένο στα πόδια μου

Kαλή Μ. Εβδομάδα!!!!!

ας την ζήσει όπως την αισθάνεται ο καθένας...

ο τίτλος είναι στίχος από το ποίημα 

«Μεγαλυνάρι» του Ν. Βρεττάκου

η παλιά μας εκείνη γνώριμη Αμαδρυάς...

Oι διανοούμενοι μειδιούν και οι ποιητές διανοούνται. 

Όχι. Χρειάζεται κάτι άλλο. Ίσως η αφέλεια. 

Μάλλον η  α φ έ λ ε ι α και η  χ ά ρ ι ς μαζί. 

Εάν μας χτυπούν, να βγάζουμε ήχο καθαρό. 

Και να προτείνουμε μια ζωή που, για να σταθεί, 

να μην έχει υποσημειώσεις. Είναι καιρός, 

θα το ξαναπώ, η παλιά μας εκείνη 

γνώριμη Α μ α δ ρ υ ά ς

 ακόμη και μέσ' από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές 

να ξαναβρεί το δέντρο της. 

Να μπει πάλι μπροστά ο μηχανισμός μιας 

 ατελεύτητης εικονογραφίας. 

Και να δοκιμάσουμε καταπρόσωπο 

τον αέρα μιας ελευθερίας διόλου ομοίας

 μ' εκείνην που κατοχυρώνουν 

τα δημοκρατικά μας Συντάγματα...

Οδυσσέας Ελύτης, «Ιδιωτική Οδός»

Kαλημέρα!!!!!! :)

Δεν ξέρω ποιό ανεπαίσθητο παιχνίδισμα...

Συνήθως δίνουμε στις ιδέες μας για το άγνωστο το χρώμα των εννοιών που έχουμε για το γνωστά. Αν ονομάζουμε ύπνο το θάνατο, είναι γιατί έξωθεν μοιάζει με θάνατος. Αν ονομάζουμε το θάνατο νέα ζωή, είναι γιατί μοιάζει κάτι διαφορετικό απ' τη ζωή. Μ' αυτές τις μικρές παρανοήσεις γύρω από την πραγματικότητα κατασκευάζουμε τα πιστεύω μας και τις ελπίδες μας, και ζούμε με κάποια ξεροκόμματα αποκαλώντας τα γλυκίσματα, όπως τα φτωχά παιδιά παίζουν παριστάνοντας ότι είναι ευτυχισμένα.

Έτσι όμως είναι όλη η ζωή, έτσι είναι τουλάχιστον αυτό το σύστημα της ιδιαίτερης ζωής που γενικώς ονομάζεται πολιτισμός. Ο πολιτισμός συνίσταται στο να δίνουμε σε κάτι ένα όνομα που δεν του αρμόζει, κι έπειτα να ονειρευόμαστε γύρω από το αποτέλεσμα. Και πράγματι το ψεύτικο όνομα και το αληθινό όνειρο δημιουργούν μια νέα πραγματικότητα. Το αντικείμενο γίνεται πράγματι άλλο γιατί το κάναμε άλλο. Κατασκευάζουμε πραγματικότητες. Η πρώτη ύλη εξακολουθεί να είναι η ίδια, αλλά η μορφή που της έδωσε η τέχνη δεν της επιτρέπει να είναι η ίδια. Ένα τραπέζι από πεύκο είναι πεύκο, αλλά είναι και τραπέζι. Καθόμαστε στο τραπέζι κι όχι στο πεύκο. Ένας έρωτας είναι σεξουαλικό ένστικτο, ωστόσο δεν αγαπάμε με το σεξουαλικό ένστικτο αλλά με την προυπόθεση κάποιου άλλου συναισθήματος. Και αυτή η προϋπόθεση είναι όντως ήδη ένα άλλο συναίσθημα.

Δεν ξέρω ποιό ανεπαίσθητο παιχνίδισμα του φωτός, ή ακαθόριστος θόρυβος, ή ανάμνηση αρώματος ή μουσικής που ενεργοποιήθηκε από κάποιο εξωτερικό ερέθισμα, μου έφερε ξαφνικά, καταμεσής του δρόμου όπου βρισκόμουν, αυτές τις σκέψεις που καταγράφω χωρίς βιασύνη, καθώς κάθομαι στο καφενείο αφηρημένα. 

Mπερνάρντο Σοάρες

Greensleeves

Ο ουρανός είναι απύθμενος...

ΟΙ  ΑΘΑΝΑΤΟΙ  

 

Πίσω  και  γύρω  από  τους  αθανάτους  των  ερήμων  και  των  περιβολιών,  τα  θνητά   φυτά  και  οι  άνθρωποι  ζουν  και  υπάρχουν. Ο  ουρανός  είναι  απύθμενος  και  η θάλασσα  πανδέγμων. Οι άνθρωποι  και  τα  φυτά  ζουν  την  ζωήν  των.  Εκ  πρώτης  όψεως,  τα  πάντα  φαίνονται  αλλοπρόσαλλα, όμως  μια  πιο προσεκτική  θεώρησις  του  συνόλου  καταδεικνύει  στα  έκθαμβα  μάτια των  παρατηρητών  ότι  παντού  υπάρχει  μία   καταπληκτική  συνέπεια, μία  δομή, μία  αρχιτεκτονική – όχι όμως  της  επιστήμης, ή  του  ορθολογισμού, όπως  εις  τας  λιθοδομάς, ή  τα  άλλα  κτίσματα, μα  που   αποτελεί  την  κατά  ποικίλα  διαστήματα  προσωρινήν  όψιν  μιας  αείποτε  εκτυλισσομένης  εντελεχείας, μιας  αείποτε  πολλαπλασιαζομένης  διαρθρώσεως  και   επικοινωνίας, ενός  αείποτε  τελουμένου  μυστηρίου, που  άλλοι  το  ονομάζουν  Κόσμον, άλλοι  Χάος ,  ή Αρμονίαν  και  άλλοι  Θεού  σοφίαν.

 

Μέσα  εις  αυτήν την  απέραντον  μεγαλοσύνην  και  τα  μικρά  και  τα  παραμικρά  έχουν  την  πλήρη  σημασίαν των  και την  ανυπολόγιστον  βαρύτητά  των. Και  εντός  της  αδιαλείπτου  παρουσίας  του  αναμφισβητήτου  αυτού  συνόλου  των  μικρών  και  τεραστίων, των  ορατών  και  αοράτων, των  λογικών  και  των  αλόγων, οπίσω  και  γύρω  από  τους  αθανάτους, που  φύονται  εις  τους  κρημνούς  και  ζουν  τόσον  εις  τας  ερήμους  όσον  και  εις  τας  πόλεις, τα θνητά   φυτά, τα  ζώα  και  ημείς  οι  άνθρωποι,  όλοι  μαζί, εντός  και  πέραν  του  ατομικού, παρά  τον  θάνατον,  εις  αιώνα τον  άπαντα  υπάρχοντες  ακμάζομεν.

Ανδρέας Εμπειρίκος, Οκτάνα

τόση ομορφιά!!!!!!!

Libre

για να φτιάξει λίγο η διάθεση...

Kαληνύχτα, Μαργαρίτα...

διψά το χώμα...

ποτίζοντας άνηθο ανασταίνω τα ήθη...

BAΒΥΛΩΝ Η ΜΕΓΑΛΗ

Σάλπιγγες από ανάερο Σικελιανό

φλάουτο από ανύπαντρο Καρυωτάκη.

/Στο φινάλε τι συνοδεύει τέτοιαν ώρα

τις νυχτιάτικες κιθάρες.../.

Να το θέρος _ ο έναστρος Ήφαιστος _ ανοίγοντας 

ακρεούργητα ζητήματα μωρίας _:

οι άθλιοι ευημεριστές

νοικιάζουν έναν ήλιο κρετίνο στα νησάκια τους

μια θάλασσα φορεμένη

στα σχέδια του χειμώνα.

Ξεδιαλέγοντας άναυδο τα βράδυα σχηματίζω τις φράσεις

ποτίζοντας άνηθο ανασταίνω τα ήθη.

Δεν ξέρεις από έλευση ζωής

κάπηλε χρηματία του χρόνου

δεν-ξέρεις- αριθμοσύνη

Θ' αποτελέσει θρίαμβο στα πιανίσιμα του μέλλοντος

που κάπνιζα τις συλλαβές σκοτώνοντας

ζωύφια-δευτερόλεπτα.

Δε βαριέσαι;  Τι Επίκτητος να σεργιανάς

τι σωστά ντυμένος Αλ Καπόνε

με τη φαρδιά κορδέλα στο καπέλο σου

με ρόδινες χοντρές γραβάτες...

Το γεγονός είναι ένα_: θα πεθάνεις.

Χάσμα ο Σούμπερτ ανεξιχνίαστο.

Νίκος Καρούζος