Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

Ψαλιδίζει ένα ρούχο η ψυχή μου...



Μικρός ύμνος

Ένα κομμάτι χρυσός ως το βάθος η θάλασσα.
Ψαλιδίζει ένα ρούχο η ψυχή μου και ντύνεται
κι είναι μέσα στον άσχημο αιώνα της όμορφη.

Ήλιε, τροφέ του παντός, ήλιε ωραίε,

λαμπρέ και πανάγαθε· ευχαριστώ που τιμήθηκα
κ' εγώ με μιά gennisi, που μπορώ και σηκώνω
προς εσένα τα χέρια μου μαζί με τα δέντρα.

Νικηφόρος Βρεττάκος





6 σχόλια:

melian είπε...

Τι να πρωτοευχαριστηθεί κανείς;
Την ωραία εικόνα ;
Το ποίημα;
Ή τη μελωδία της σονάτας;

Αλλά ξέρω .Είναι ο συνδυασμός....

Ειδικά αυτή η μελωδία που ντύνει υπέροχα ακόμη και άψυχες λέξεις

Καλό σου βράδυ, γλυκιά μου :)

Να είσαι καλά!

προφήτηs είπε...

Ήλιε, τροφέ του παντός, ήλιε ωραίε

τα λόγια θα ήταν περιττά, το ποίημα, η μουσική, οι εικόνες συνθέτουν κάτι μοναδικό....

genna είπε...

Μελισσάκι μου

το ξέρεις γλυκιά μου οτι πολλές φορές οι λέξεις δεν είναι άψυχες, κουβαλούν την ΨΥΧΗ μας...

ναι, συνδυασμός ΗΛΙΟΥ-ΣΕΛΗΝΗΣ...

καλημέρα γλυκιά!

φιλί!

*μιά αγκαλιά, θάλασσα...

genna είπε...

Καλημέρα γλυκιά σαν τη δική σου, Προφήτης...

όμορφη πολύ...

ευχαριστώ από καρδιάς για τα λόγια σου!

:)

Μηθυμναίος είπε...

... κι από συνδιασμούς, Melian, το Τζεννάκι μας είναι άπιαστο!
Τι άλλο να πω εγώ... τουλάχιστον να υποκλιθώ!!!

Κι ακόμα να ευχαριστήσω τον Πανάγαθο "που μπορώ και σηκώνω
τα μάτια μου και να θαυμάζω...
!!!

genna είπε...

Στράτο καλημέρα!

ευχαριστώ για τον θαυμασμό, αλλά ένας άλλος θαυμασμός μ' έκανε να στρέψω την κάμερα προς τον ουρανό και ν' ανατρέξω σ' ετούτο τον ύμνο του ποιητή...

κρατώ στην ψυχή μου την εικόνα που αυθόρμητα μ' έκανε να στραφώ άνωθεν...